Hurra, są Święta! | Autor: Ulf NilssonEmma Adbåge

Na okładce książki Hurra, są święta, czytamy, że jest to: „Zabawna, filozofująca opowieść w 24 rozdziałach do czytania w każdy grudniowy wieczór aż do Wigilii! Zbliżają się Święta. Młody prosiak Rufus, za radą starego knura, ucieka z transportu do rzeźni. Niedługo potem spotyka równie bezdomną kotkę. Razem zasiedlają opuszczoną chatę, gdzie jak się okazuje, mieszkają jeszcze dwie myszy. Ale lista lokatorów niebawem znacznie się powiększy – ich chata zacznie pękać w szwach! Przyjaciele przygotowują się do Świąt, korzystając z książki Święta w naszym domu, bo sami niewiele
o nich wiedzą”. Wraz z Panienką H. przeczytałyśmy tę historię i muszę powiedzieć, że zarówno ja, jak i ona, jesteśmy nią rozczarowane.

Jeśli chodzi o książki dla dzieci, nie mam w stosunku do nich zbyt dużych oczekiwań. Co prawda sporo mi się ich przewija przez ręce, ale większości po prostu nie pamiętam. Jak się dorobię swoich dzieciaków, to będę je pewnie znała na pamięć, dzięki nieustannemu ich czytaniu. Kiedy zaczęłam przeglądać tę książkę, pomyślałam sobie, że rysunki są koszmarne. Naprawdę, tak złych obrazków już dawno w publikacji dla dzieci nie widziałam. Panienka H. przyznała mi rację. Widząc knura, powiedziała krótkie „fuj” i większość obrazków zakrywała ręką, bo mówiła, że się ich boi. Kiedy zobaczyła świnkę, zapytała mnie, dlaczego ma pupkę zamiast twarzy… Nie wiedziałam, co mam jej odpowiedzieć, bo dla mnie to wyglądało tak samo.

Jeśli chodzi o historię, niespecjalnie nam się spodobała. Momentami była dość trudna do zrozumienia nawet dla mnie i Panienka H. nie za specjalnie była zainteresowana czytaniem. Próbowałam ją nakłonić, ale skoro ja nie byłam do tego przekonana, trudno było mi zainteresować dziecko. Mała ma już siedem lat, więc wie, kiedy mnie też się coś nie podoba.

Książka jest podzielona na 24 rozdziały. Teoretycznie każdego dnia przed świętami powinno się czytać jeden z nich. To powinno wprowadzić dziecko w magię świąt. W końcu zwierzaki stopniowo przygotowywały się do nadejścia pierwszej gwiazdki. Same niewiele o niej wiedziały, więc musiały posiłkować się książką, o której możecie przeczytać w opisie. Pierwszych osiem rozdziałów szło nam jak krew z nosa. Mała się wierciła, nie słuchała mnie, a i nie było opcji, żeby sama próbowała czytać. Później trochę się rozkręciła, ale i tak powiedziała mi, że średnio jej się książka spodobała, bo była straszna. I miała brzydkie obrazki, ale o tym już mówiłam.

Liczyłam na to, że to będzie lekka opowiastka, dzięki której obie wczujemy się w świąteczny klimat. Nam niestety nie przypadła ona do gustu i wiem, że nigdy więcej po nią nie sięgnę. To bardzo specyficzna książka i choć nie uważam, że jest koszmarnie zła, nie umiem jej nikomu polecić. Podejrzewam, że niektóre dzieci mogą się wystraszyć obrazków. Ja sama patrząc na niektóre, czułam ciarki na całym ciele.
Wiem, że jest już po świętach, ale kiedy będziecie szykować się z dziećmi do kolejnych, pewnie będziecie szukali dla nich książeczek o pierwszej gwiazdce. Raczej nie radziłabym kupować tej dzieciom w przedszkolu. Może być dla nich za trudna. Nie wiem, jak poradzą sobie z nią nieco starsze dzieciaki, ale nie mam zamiaru nikomu odradzać tej książki. Sami zadecydujcie, czy chcecie ją nabyć.