Wielka Księga Radości | Autor: DalajlamaDesmond TutuDouglas Abrams

Sugerując się "profesją" współautorów Wielkiej księgi radości możemy przypuszczać, iż ma ona charakter na wskroś religijny, może nawet modlitewny. Teza ta jest jednak mylna i odbiega od faktycznej treści tego wyjątkowego dzieła literatury. Jak możemy określić gatunkowość niniejszej księgi? Jest to właściwie hybryda z pogranicza literatury reportażowej i wspomnieniowej oraz częściowo poradnik motywacyjny z propozycją pewnego określonego stosunku do życia, innych ludzi i własnych odczuć w świecie, który przynosi nam niejednokrotnie zwątpienie, smutek, depresję i obojętność. Jeden z autorów, a mianowicie Douglas Adams, oddaje pierwszeństwo kreowania tej pozycji pozostałym dwóm twórcom, którzy dyskutując o aktualnych problemach świata stanowią inspirację do spisania niezwykle mądrych i ciekawych tez, którymi warto się w życiu kierować. Adams wykazuje się w tym przypadku pokorą, oddając hołd Jego Świętobliwości Dalajlamie i arcybiskupowi Desmondowi Tutu mianując ich twórcami prawdziwej życiodajnej radości, o której przeciętny człowiek w dzisiejszym świecie całkowicie zapomina.

Książka rozpoczyna się od wspomnianej już części reportażowo - wspomnieniowej, w której dochodzi do spotkania dwóch przyjaciół; wydawać by się mogło, pozornie, że są oni całkowicie różni od siebie, dzieli ich właściwie wszystko - religia, miejsce zamieszkania, kolor skóry, codzienne problemy i obowiązki. Łączy ich natomiast coś ważniejszego, coś, co powoduje, że wspomniane różnice są nieistotne i błahe - prawdziwa braterska miłość i filozofia życia. Obaj, choć w podeszłym wieku, z różnymi problemami natury zdrowotnej, ukazują świadectwo prawdziwej radości, takiej dogłębnej, której właściwie nic nie może zniszczyć. Rozmowy Dalajlamy i arcybiskupa są tak fascynujące i ciekawe, że powoli, w toku czytania, zapominamy o tym, że są przedstawicielami całkowicie innych religii. Chociaż, czy rzeczywiście obie te religie, buddyzm i chrześcijaństwo, tak bardzo się od siebie różnią? Po przeczytaniu tej lektury czytelnik będzie odnosił wrażenie, że ich przesłanie będzie właściwie identyczne, a brzmi ono - żeby być radosnym, trzeba umieć być dobrym i współczującym dla drugiego człowieka. Mnie osobiście urzekł także charakter relacji łączących te dwie postaci - każdy ich gest, uśmiech i słowo świadczą o głębokiej mądrości życiowej i emocjonalnej, której w każdej rozmowie dają sobie wzajemny wyraz.

Oprócz kunsztownej i wysmakowanej pożywki dla duszy odnajdziemy w księdze również wskazówki, jak można przygotować ciało do wysiłków i trudów każdego dnia codziennego - mamy zatem wskazówki dotyczące prawidłowego prowadzenia oddechu, medytacji i innych ciekawych ćwiczeń, które pomogą nam aktywnie i optymistycznie zacząć dzień. Jednak bezwzględnie ważniejszy jest tu wyraz duchowy rozmów i wskazówek obu przywódców religijnych, którzy snują uniwersalną refleksje dla każdego, bez względu, czy jest on chrześcijaninem, buddystą, islamistą i ateistą.

Struktura tekstowa jest spójna, przejrzysta, język niezbyt skomplikowany, co pomaga w poszerzeniu grona potencjonalnych odbiorców. Nie należy się zatem sugerować „rangą autorską” i obawiać wynaturzonych, nierzeczywistych refleksji filozoficznych.

Wydźwięk książki jest rzeczywiście niezwykle optymistyczny, ciepło i dobro opisywanych bohaterów pierwszego planu możemy wyczuć nawet na kartkach papieru. I co najważniejsze - rzeczywiście czuć, że to dzieło uczy swoich czytelników (podświadomie) radości i szerszego, miarodajnego spojrzenia na świat, który nas otacza. Jest to obowiązkowa lektura właściwie dla wszystkich, gdyż jej charakter jest bardzo ponadczasowy i uniwersalny. Gorąco polecam fanom wartościowej literatury o mądrych ludziach naszych czasów.