Nie Wrócą Te Lata Autobiografia I Listy Do Męża | Autor: Irena JarockaMariola Pryzwan

„Nie wrócą te lata jak pamięć niewierna,
Gdy wrócą wspomnieniem, cóż to da.
Żyj chwilą, nim minie jedyna i piękna,
Żyj chwilą, tak długo jak długo trwa,
Żyj chwilą, nim minie jedyna i piękna,
Żyj chwilą, dopóki jeszcze trwa.”

Powyższy fragment, z którego fraza posłużyła jako tytuł autobiograficznej książki Ireny Jarockiej, pochodzi z jednego z jej bardziej znanych utworów, zatytułowanego dokładnie tak samo, jak książka, w której, prócz wspomnień artystki, znajdziemy jej listy do męża Michała Sobolewskiego i kilka jego wspomnień o niej.

Irena Jarocka zmarła w stycznia 2012 roku, niniejsza pozycja jest więc rodzajem podsumowania jej drogi artystycznej, ale także szalenie intymną opowieścią o jej życiu prywatnym. W przypadku większości biografii osób, które zwykliśmy określać mianem artystów, często trudno oddzielić życie prywatne od zawodowego. Tak jest i w tym przypadku, dostajemy bowiem do ręki portret osoby, która spełniała się tworząc, która kochała to, czym się zajmuje i która próbowała nie stosować owego sztucznego rozdzielenia życia osobistego od działalności artystycznej. Trzeba przyznać, że miała przy tym szczęście do towarzyszy owej artystycznej drogi, zwłaszcza drugiego męża Michała. Wspomina go często w części pierwszej książki, część druga składa się z listów do niego. Został on nawet dopuszczony do głosu w kilkunastostronicowym interludium między obiema częściami, gdzie podsumowuje to wszystko, czego intuicję dostaliśmy już podczas lektury zasadniczych fragmentów książki. Opracowaniem całości, zebraniem tego do przysłowiowej kupy zajęła się wieloletnia znajoma Jarockiej Mariola Pryzwan.

Irena Jarocka z całą pewnością zasłużyła na swoje miejsce w panteonie polskich sław piosenki obok takich postaci jak Maryla Rodowicz czy Anna Jantar, z którą zresztą często była mylona. Zaczynała karierę w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, a szczyt jej sukcesów przypadł na najciemniejszy okres naszej historii. Prócz rodzimej sceny muzyki rozrywkowej udało jej się zwojować także rynki sąsiednie oraz tak wyrobione muzycznie kraje jak chociażby Francja, gdzie zdobywała szlify jako początkująca jeszcze artystka.

Jej muzyczna podróż po zagranicznych scenach była także podróżą w poszukiwaniu swoje miejsca na ziemi. Udało jej się je w końcu znaleźć za oceanem, nigdy jednak nie zerwała ze swoimi korzeniami, co znalazło także odzwierciedlenie w jej stałym kontakcie z polonią na całym świecie.

Lektura wspomnień Jarockiej to z jednej strony wgląd w jej postrzeganie świata, tym bardziej, że wspomnienia przeplatane są fragmentami pamiętników, które określiła mianem „myśli” i które są pisanymi na gorąca wrażeniami i uwagami na temat tego, co aktualnie się z nią działo. Zapiski te artystka prowadziła przez cały okres swojej kariery i teraz wplecione w tekst wspomnień nie tylko je uwiarygodniają, ale pozwalają też samej autorce, jak i czytelnikowi, obserwować ewolucję, jaka zachodziła w jej postrzeganiu świata.

Z drugiej strony „Nie wrócą te lata” są fantastycznym zapisem epoki, jaka zapisała się w historii naszego kraju pod niechlubnym określeniem PRL. Przy całej świadomości, jak podłe to były czasy, Jarocka, umiejętnie unikając taniego sentymentalizmu, wyciąga z nich to, co najlepsze, co z całą pewnością warte jest, by ocalić to od zapomnienia.

Wydawnictwo to można polecić wszystkim tym, którzy poszukują inspirujących opowieści o życiu spełnionym, o życiu chwilą, jak w zacytowanej wyżej piosence. Usatysfakcjonowani powinni też być miłośnicy wspomnień z epoki słusznie minionej, na którą przypadło ich dzieciństwo lub młodość, bo jak wiadomo, pamięć bywa niewierna, lecz pobudzona przez wspomnienia innych, może wydobyć na światło dzienne rzeczy głęboko uśpione. Ta bezpośrednio i szczerze napisana książka może mieć takie działanie.