Król Węży | Autor: Jeff Zentner

„Król węży” to powieść, o której słyszałam wiele dobrego. Zazwyczaj jednak do takich pozycji podchodzę z pewnym dystansem, nie licząc, że ich lektura mnie zachwyci czy oszołomi. Tymczasem tym razem muszę zgodzić się z każdym ciepłym słowem, jakie przeczytałam na jej temat, a jej zalety mogłabym wyliczać bardzo długo. Ale po kolei.

Powieść Zentnera czyta się znakomicie. Z jednej strony za sprawą historii poruszającej serce, z drugiej dzięki świetnie poprowadzonej narracji. Uwielbiam taki sposób opowiadania, w którym historia składa się z części przydzielonych poszczególnym bohaterom. W „Królu węży” autor wykreował trzy niesamowite postacie, a rozdziały im poświęcone pięknie się przeplatają i uzupełniają. Wiele frajdy sprawiło mi poznawanie bohaterów za sprawą tych krótkich fragmentów tak kompletnych i bez wątpienia urozmaicających akcję.

Książka zauroczyła mnie od początku, a każdy kolejny rozdział sprawiał, że bardziej się angażowałam i niecierpliwie podążałam za bohaterami powieści. Zenter stworzył obraz zaskakujący, wykreował dziwny świat, który ciężko jest opisać prostymi słowami. Być może dlatego, że ta lektura stanowi najlepszy dowód na to, że nic nie jest tak po prostu czarne czy białe, a rzeczywistość malowana jest różnymi odcieniami szarości. W tej powieści codzienność przygnębia, przytłacza, skłania do nieciekawych refleksji i pokazuje życie z najgorszej strony. Tym mocniej na tym tle wybija się przyjaźń, miłość, szacunek i lojalność będące podstawą relacji między bohaterami, poruszające czytelnika i wywołujące ciepło w sercu.

Zentner wydaje się czytać w ludziach jak nikt inny. Bezbłędnie kreuje ludzkie charaktery, zarysowując postacie w taki sposób, że nie można przejść obok nich obojętnie. Co więcej, wpisał swoich bohaterów w środowisko, które również wywołuje silne emocje i nie pozwala o sobie zapomnieć. Złowieszcze południe skojarzył przede wszystkim z negatywnymi rzeczami, alkohol połączył z przemocą, biedę skojarzył z bezrobociem, na teraźniejszość i przeszłość nałożył filtr beznadziei. Tak jak wspomniałam, ten klimat naprawdę przytłacza, ale też mocno angażuje i zostaje z czytelnikiem na długo po zakończeniu lektury.
Nieczęsto sięgam po książki młodzieżowe, gdyż coraz rzadziej znajduję w nich to, czego szukam. Jednak Zentner trafił w punkt, zupełnie mnie oszołomił. Stworzył powieść o ludziach młodych, lecz dojrzałych. Pokazał, że świat nastolatków to nie tylko przelotne miłości i powracające do brzucha motyle. Jego bohaterzy często mają więcej problemów niż dorośli. To ludzie, których okoliczności zmusiły do bycia dorosłymi na siłę. Smutni, ale zdeterminowani, odważni, charakterni. Pokochałam te dzieciaki i szalenie przykro było mi czytać o ich porażkach. To nie jest tak, że ta książka dołuje, bo pozytywne elementy niosą przesłanie i dają nadzieję. A jednak emocjonalny ciężar mocno oddziałuje na czytelnika, sprawiając, że zanurzamy się w tej opowieści całym sobą.

Autor całkowicie mnie przekonał. Ciężko uwierzyć, że ta książka faktycznie może być debiutem. Szczególnie, kiedy zwraca się uwagę na sposób, w jaki ją napisano. Przykuwa uwagę, angażuje, sprawia, że niecierpliwie pędzimy przez kolejne rozdziały. Czyta się lekko, choć niekoniecznie przyjemnie. Realizm i brutalność tego świata piecze niczym świeżo wymierzony policzek. Książkowe wydarzenia zdają się dotyczyć nas samych. Opisy ludzi i miejsc są niezwykle wiarygodne. A historia kompletna, poukładana, świetnie złożona w całość. W powieści doszukałam się niezwykłej dojrzałości, ciekawego spojrzenia na świat, brutalnej prawdy.

„Król węży” to pierwsza książka, którą przeczytałam w tym roku. Mam nadzieję, że każda kolejna okaże się chociaż w połowie tak dobra.