Serce Buddy | Autor: Thich Nhat Hanh

Buddyzm od zawsze wydawał mi się fascynującym systemem, prawdopodobnie przez wielką odmienność od nauk religijnych jaką od lat wtłaczano mi w domu rodzinnym. Nie jestem może wybitnym znawcą owej ideologii, jednak jej strona etyczna pociąga mnie od dawna, toteż postanowiłam poznać bliżej jej historię i założenia. Stąd właśnie moje zainteresowanie pozycją autorstwa mnicha Thich Nhat Hanh o dość długim tytule: „Serce Buddy. Jak przekształcić cierpienie, w spokój ducha, radość i wolność.”

Zanim podzielę się z wami rozważaniami o książce, chciałabym szepnąć kilka słów o jej autorze, ponieważ wydaje mi się on postacią nie tyle interesującą, co wręcz wybitną. Otóż Thich (jak w Wietnamie określa się mnichów) Nhat Hanh pochodzi z Wietnamu. Jest zarówno mnichem buddyjskim, jak i mistrzem zen. Naucza, pisze książki, jest poetą. Jako działacz pokojowy, głosi potrzebę bezkrwawego rozwiązywania konfliktów na świecie. Do klasztoru wstąpił w wieku szesnastu lat. W latach sześćdziesiątych opuścił ojczyznę, by studiować w Princeton, po czym został wykładowcą na amerykańskich uczelniach. Do Wietnamu powrócił by przeciwstawić się nadciągającej wojnie, a już w jej trakcie założył tam  Młodzieżową Szkołę Służby Społecznej, która budowała szkoły, szpitale i wspomagała pokrzywdzonych w wyniku walk. Kolejny pobyt w USA zaowocował współpracą z Martinem Lutherem Kingiem. Ten wystosował list nominujący wietnamskiego działacza do Pokojowej Nagrody Nobla za aktywne działania antywojenne, na co władze Wietnamu zakazały mnichowi powrotu do kraju (stało się to możliwe dopiero w 2005 roku). Obecnie Nhat Hanh mieszka we Francji, nadal zakłada centra medytacyjne i klasztory, poświęcił się również działalności pisarskiej i nauczycielskiej.

„Serce Buddy” to jedna z ponad setki książek autorstwa „apostoła pokoju” (określenie ukute przez M. L. Kinga). Jest ona dosyć przystępnym kompendium buddyjskich nauk, pisanym językiem przyjemnym, wręcz lekko poetyckim. Struktura książki jest jasna i klarowna. W czterech częściach, podzielonych na mniejsze podrozdziały, ujmuje ona główne tezy Buddy, a także objaśnia je współczesnemu człowiekowi, wskazując na łatwość w ich codziennym wykorzystaniu. Nie jest to bynajmniej dzieło nakierowane na swoistą ewangelizację. Nie ma na celu nawracania nikogo na buddyzm. Podaje jedynie filozoficzny pogląd na wszystko, czego na co dzień doświadczamy oraz przedstawia narzędzia za pomocą których, jak głosi sam tytuł, każdy może spróbować przekształcić cierpienie w spokój ducha, radość i wolność. Lektura oprowadza czytelnika po teoretycznych zagadnieniach buddyzmu, takich jak Cztery Szlachetne Prawdy oraz Szlachetna Ośmiostopniowa Ścieżka. Uzupełnia je innymi naukami buddyjskimi oraz mowami Buddy. Uczy o związku człowieka z otaczającym go światem, o tym, jak wewnętrzna harmonia człowieka buduje harmonię na świecie. Jednak najważniejszą nauką płynącą z tejże pozycji jest pozbawione lęku spojrzenie na cierpienie, za pomocą tego ból przekształcić możemy w płynącą z serca miłość i współczucie.

„Bez cierpienia nie będziesz się rozwijał. Bez cierpienia nie osiągniesz spokoju i radości, na które w pełni zasługujesz. Proszę cię, nie uciekaj przed cierpieniem, pogłaskaj je po głowie. I udaj się z nim do Buddy- usiądź przy nim i pokaż mu swój ból. On spojrzy na ciebie z miłującą dobrocią, ze współczuciem i uważnością i pokaże Ci, jak czule obejmować swoje cierpienie, jak wnikać do jego głębi. Dzięki zrozumieniu i współczuciu goją się rany w twoim sercu- i na całym świecie” (Thich Nhat Hanh)

Cenię powyższą pozycję zarówno za jej bogactwo merytoryczne, jak i precyzyjny, a zarazem przystępny dla laika przekaz. Za piękno języka i głębię emocji płynących z kart tejże powieści. Czy znajduję w niej coś, co mnie zawiodło? Tym razem absolutnie nie. Uważam tę książkę za mądrą, wartościową, wartą lektury. Serce Buddy” polecam zarówno ciekawym świata, miłośnikom religioznawstwa, jak i poszukiwaczom wewnętrznego spokoju.