Zesłana Miłość | Autor: Aleksandra Katarzyna Maludy

Syberia, powstańcy, zesłańcy, samotność i tęsknota to tematy, które można opisywać w nieskończoność. Wydaje się, że wszystko już o tym napisano, ale czy na pewno?

"Zesłana miłość" to historia grupy ludzi, którym przyszło żyć na Syberii. Różne decyzje i działania sprawiły, że musieli opuścić swoją ojczyznę i wyruszyć w podróż do dalekiej, nieznanej krainy.
Zawsze chciałam przeczytać książkę napisaną przez polonistkę. Nauczycielkę nie tylko z wykształcenia, ale aktywną zawodowo. Byłam bardzo ciekawa jak osoba analizująca lektury szkolne, sprawdzająca wypracowania, czytająca często nielogiczne i niespójne teksty uczniów, poradzi sobię z własną prozą. "Zesłana miłość" jest przykłądem na to, że jeśli ktoś ma talent to nic nie jest w stanie go stępić. Oczywiście podczas czytania, czuć rękę nauczyciela języka polskiego. Zdania są dopracowane, szczegóły jak u Orzeszkowej, fabuła nie rwie się ani nie skacze. Szczegóły dopracowane. Wszystko jest spójne i łączy się w logiczną całość.

Bohaterów książki "Zesłana miłość" poznajemy na dworcu, pierwszym etapie podróży na Syberię. Jest małżeństwo z małym dzieckiem, rodzieństwo, lekarz i parę innych osób wśród tysięcy zesłańców. Ukazane są etapy i trudy podróży na Syberię z jakimi muszą zmagać się bohaterowie. Każdy odcinek długiej, liczącej tysiące kilometrów trasy, jest coraz cięższy. Pociąg trzeba zamienić na powóz, później na łódź, itd. Każdy etap niesie ze sobą nowe zagrożenia i niewygody. Na początku są to tylko nieznaczne utrudnienia, tj. Niewygodne siedzenia, czy zapach niemytych ciał. Jednak póżniej dochodzą do tego choroby, czy zagrożenia ze strony więżniów kryminalnych, którzy nie szanują kobiet, czy starszych i dbają tylko o siebie. Tak jak wspominałam wcześniej to określone decyzje sprowadziły na bohaterów wygnanie. Większość z nich brała w jakiś sposób udział w powstaniu. Najczęściej nie była to czynna walka, ale forma pomocy powstańcom. Czy to w leczeniu, czy zaopatrzeniu. Kobiety, które jechały na Syberię, najczęściej towarzyszyły swoim wygnanym mężom, bratom, czy partrerom. Podejmowały te decyzję ze względu na rozłąkę oraz niepewny, własny los, ponieważ w kraju zostawałyby z niczym oraz bez środków do życia. Jednak przy śledzeniu dalszych losów głównych bohaterów okazuje się, że kobiety są równie waleczne i zdeterminowane do godnego życia w tym nieprzyjaznym miejscu, jak ich mężczyźni, którzy brali udział w Powstaniu.

Dodatkowym elementem fabuły jest opowieść o Niceforze Czernihowskim. Opisuje ją Justyna Dubieniecka, która stara się zagłuszyć własne emocje. Dzięki historii polskiego szlachcica, który założył własne państwo na Syberii, wygnanie staje się bardziej znośne, a myśli nie idą w nieporządanym kierunku. Losy Nicefora Czernihowskiego są oparte o prawdziwe, historyczne wydarzenia. Cała książka wypełniona jest prawdziwymi postaciami i wydarzeniami, dzięki temu postacie wymyślone stają się bardziej realne i rzeczywiste.

Losy powstaniców oraz Nicefora w fascynujący sposób łączą i przeplatają się ze sobą. Uczucia Justyny Dubienieckiej, stłamszone w jej rzeczywistości, mają ujście w świecie Nicefora. Świadomość, że losy polskiego szlachcica nie są jasne pozwala rozwinąć wyobrażenia o tym jakie przygody i przeżycia i emocje towarzyszyły mu podczas wędrówki. Wygląda to tak, że główni bohaterowie podąrzają za szlachciecem, spotykając po drodze podobne wydarzenia.

W "Zesłanej miłości" jest wszystko to, co powinno się znaleźć w takiej historii. Miłość, tęsknota, samotność, codzienność i Syberia, Zima, nieprzyjazna kraina, w której z trudem rodzi się miłość. Oraz świadomość i pocieszenie, ze ktoś to kiedyś mółg przeżyć i wyjść z tej sytuacji zwycięsko. Warto to wszystko zobaczyć i przeżyć.

Zazwyczaj unikam opowieści, których fabuła zostaje zbudowana wokół wątków miłosnych i gorących romansów. Zazwyczaj też taka tematyka w powieściach mnie uwiera, często nawet w minimalnym wydaniu. Odniosłam jednak wrażenie, że akcja tej książki, nieco wbrew jej tytułowi opiera się na czymś więcej i skupia na rzeczach faktycznie istotnych. Hasła „powstanie styczniowe” i „Syberia” mocno mnie zaintrygowały.

Na samym początku wypada powiedzieć, że ta powieść mocno wyróżnia się na tle tych, które każdego dnia trafiają do księgarń. Ciężko doszukać się w niej błahych kwestii, tematów tylko pozornie ważnych, kwestii popularnych i do bólu już omówionych. Maludy wnosi powiew świeżości do polskiej literatury, nie tylko tej o historycznej nutce. Ona robi wielki krok do przodu, zostawiając w tyle całą konkurencję, już na starcie zdaje się wygrywać w wielką liczbą kandydatek próbujących poruszyć damskie serca mnogością jednakowych tematów. O nie. To nie dla niej.

Po zakończeniu powstania styczniowego, autorka wysyła swoich bohaterów na Syberię. Trudna i wymagająca podróż to dopiero początek, muszą się oni jeszcze zaaklimatyzować w nowym miejscu, przyzwyczaić do panujących tam warunków, zaakceptować to, co przyniósł im los. Jednym jest zdecydowanie łatwiej, drugim o wiele trudniej. Czytelnik natomiast czuje te emocje, bierze udział w tych wydarzeniach. Obcuje z bohaterami, staje się jednym z nich, nie tyle obserwatorem, co towarzyszem w szczęściu i niedoli.

Syberię oczami Maludy niezwykle łatwo sobie wyobrazić. Jej opisy są bardzo bogate, sugestywne, żywe. Zagłębiając się w treść powieści miałam przed oczami niezwykły krajobraz, a urok tego miejsca chwycił mnie za serce. Można by odnieść wrażenie, że nad tymi rzekami i w tych lasach rzeczywiście się przebywa, a już na pewno można by pomyśleć, że autorka spisywała swą opowieść w tamtym pięknym otoczeniu. W jej historii pojawiają się nawet różne gatunki zwierząt. Już na pierwszy rzut oka widać, że do pisania się przygotowała, z każdej strony. Zarówno pod kątem wyglądu tego miejsca, jak i historycznych wydarzeń, dalekich zaszłości. Ciężko do czegokolwiek się przyczepić, wszystko zostało bardzo szczegółowo oddane. Przemyślane, spisane i dopracowane.

Choć w tej książce fikcja literacka miesza się z faktycznymi wydarzeniami, bez wątpienia pozwala nam się ona wewnętrznie wzbogacić, działa na naszą wyobraźnię, skłania do refleksji, nie pozwala pozostać obojętnym, a także zwraca naszą uwagę na istotną rolę historii, pozostawia nam historyczne świadectwo. W tej opowieści pojawiają się interesujące postacie, dowiadujemy się o wydarzeniach, dla których nie było wystarczająco miejsca w naszych podręcznikach. Widać, że autorka książki ceni historię i że rzeczywiście się na niej zna. Co więcej, potrafi ją w sposób interesujący przekazać. A robi to rzeczowo, ale także bardzo klimatycznie, w sposób, jaki zachęci do tej powieści nawet osoby za tym tematem nieprzepadające.

Wielkie wrażenie robi na czytelniku również przedstawienie postaci. Autorka robi to z wielkim wyczuciem, niezwykle zajmująco. Jej bohaterzy są wyraziści, charyzmatyczni, niełatwo pozostać wobec nich obojętnym. Każdy z nich rzeczywiście coś wnosi do tej historii, bierze w niej czynny udział. Sprawia, że mamy chęć w tę opowieść się zaangażować, nieco poszperać w poszukiwaniu dodatkowych informacji.
Jak już wspomniałam, to zupełnie inna książka, niż te, z którymi mamy do czynienia na co dzień. Głęboka, przygotowana, poruszająca. I nawet ta tytułowa miłość jakoś nie przeszkadza…