Wstydliwa Sprawa | Autor: Grażyna Górnicka

Podróż, w którą wybrała się główna bohaterka powieści, miała być spełnieniem jej marzeń – odpoczynkiem dla ciała i ducha pod egipskim słońcem u boku jakiegoś egzotycznego królewicza z „Baśni z tysiąca i jednej nocy”. Coś jednak poszło nie tak. Zamiast relaksującej aury czekał na nią chaos wielkiej metropolii. Mieszkający w tym samym hotelu boski Ciacho okazuje się być zwykłym oprychem prowadzącym w Kairze bardzo podejrzane interesy. Przewodnik turystyczny ma na pieńku z lokalnymi mafijnymi bossami. Policjanci nic, tylko piją kawę. Jakby tego było mało, kobieta ma blond włosy, które wyróżniają ją z tłumu i skupiają na niej uwagę tubylców. Jak skończy się ta historia? I o co chodzi z tytułową wstydliwą sprawą?
Grażyna Górnicka, autorka książki, pochodzi z Wałbrzycha. Z wykształcenia jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii sztuki, filologiem i animatorką kultury, z zamiłowania zaś amatorką podróży oraz jazdy konnej. Ta powieść jest druga w jej dorobku literackim. Wcześniej wydała książkę dla dzieci „Mieszko i przyjaciele”. Jakie są moje wrażenia po przeczytaniu „Wstydliwej sprawy”? Muszę powiedzieć, że mam ogromny problem z tą powieścią.

Od razu przyznaję, że nie miałam w stosunku do niej zbyt dużych oczekiwań, więc nie powiem, że jestem rozczarowana. Po prostu bardzo trudno było mi wgryźć się w tę historię. Często łapałam się na tym, że w trakcie lektury uciekałam myślami gdzie indziej. Nie mówię, że książka jest zła. Jedynie trafiła na niewłaściwego odbiorcę.

Jeśli chodzi o główną bohaterkę, która jest jednocześnie narratorką opowieści – to było moim zdaniem takie trochę chodzące nieszczęście. Miała pojechać na wakacje, odpocząć, a tu kicha. Czy ją polubiłam? Niespecjalnie. Znaczy się nie przeszkadzała mi, ale nie umiałam z nią znaleźć nici porozumienia. Czasem jej zachowanie mnie drażniło. Chociaż z drugiej strony nie wiem, jak ja bym się zachowała na jej miejscu. Pewnie nie byłabym zadowolona, gdyby moi sąsiedzi w hotelu zajmowali się oglądaniem piłki nożnej i ja musiałabym tego wysłuchiwać.

Ciekawy był wątek dotyczący Adeli Holton, która kiedyś pracowała w Muzeum Egipskim. Intrygowało mnie to, czy i w jaki sposób autorka go pociągnie. Bardzo interesowała mnie ta kobieta, której rodzina pochodziła z Wielkiej Brytanii. Ona sama tęskniła za Anglią, diametralnie różniącą się od Egiptu.

W powieści pojawia się wiele wstawek, które z zamierzenia miały wywołać śmiech na twarzy czytelnika. Przynajmniej tak mnie się wydawało. Jednak ja ani razu się nie uśmiechnęłam w trakcie lektury. To kompletnie nie jest mój typ humoru i czasem nawet byłam trochę zdekoncentrowana i nie wiedziałam, co mam myśleć o tym, co czytam. Może ja już za stara jestem na tego typu książki?

Trudno jest mi powiedzieć, do jakiego gatunku literackiego należy ta powieść. Na okładce jest informacja, że to książka przygodowa. Nie powiem, że się z tym zgadzam, bo moim zdaniem zbyt dużo akcji to tutaj nie było. Nie umiem także powiedzieć, komu najbardziej może przypaść do gustu ta historia. Ja za jakiś czas nie będę o niej pamiętać, ale jeśli wy interesujecie się podróżami, może polubicie Weronikę Flis i dobrze będzie się wam czytało o jej przygodach. Sami zdecydujcie, czy chcecie się przekonać, o co chodzi z tą wstydliwą sprawą.