Detektyw Kris W Półmroku Świtu | Autor: Piotr Trzebuchowski

Kryminały, thrillery to ten gatunek powieści, który uwielbiamy czytać w zimny grudniowy wieczór. Większość autorów serwuje nam krwisty i brutalny świat, jednak co się stanie, gdy dodamy do niego nutę komedii? Tak właśnie postąpił Piotr Trzebuchowski w książce ,,Detektyw Kris w półmroku świtu” - jak mu to wyszło? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Odkąd Krzysztof oficjalnie zaczął pracę jako detektyw, trafiają mu się same nieciekawe sprawy. Wszystko zmienia się jednak w momencie, kiedy w drzwiach jego biura staje piękna Natalia i prosi go o pomoc w odnalezieniu ukochanego… ten zaś zniknął wraz z zabytkowym autem z kolekcji jej męża. Krzysztof nie wie jeszcze, że szukając Karola, zdolnego dziennikarza śledczego, który podążył do Hamburga tropem przestępcy związanego przed laty z aferą „Żelazo”, znajdzie się w samym środku międzynarodowej intrygi politycznej, a rutynowa sprawa zamieni się w wyścig z czasem, którego stawką będzie uchronienie Polski przed zamachem stanu.

Pierwsze co rzuca się w oczy gdy dostaniemy tę książkę, to objętość, a w zasadzie jej brak. Powieść liczy zaledwie 131 stron. Oczywiście ktoś może powiedzieć ,,widzisz co kupujesz” - jednak w tym przypadku, to realnie boli. Momentami miałem wrażenie, jakby autor napisał bardzo dobrą książkę i napisał jej streszczenie, a następnie nadał tytuł ,,Detektyw Kris w półmroku świtu”.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, wartka akcja wciąga już od pierwszego zdania, czujemy dreszczyk emocji, potem jednak wszystko zwalnia. Moment rozluźnienia i nuta komedii wyszła idealnie. Od dłuższego czasu szukałem czegoś mniej wymagającego nadającego się ,,do pociągu” czy ,,autobusu” i znalazłem – utwór jest do tego idealny. Potrafi zarówno rozśmieszyć, jak i przytłoczyć czytelnika.

Pisarzowi należy się ogromny podziw za to, że w tak krótkiej powieści udało mu się skonstruować tak cwaną i mądrą intrygę. Wszystko co dzieje się na kartach książki mogło wydarzyć się naprawdę, bohaterowie zachowują się jak prawdziwi ludzie, a miejsca i niektóre rzeczy nawet się wydarzyły.

Każdy kto czyta moje recenzje wie, że zawsze szczególną uwagę zwracam na bohaterów. Tutaj nie mogę się do niczego przyczepić. Postacie są z krwi i kości, mają odmienne charaktery, poglądy, zachowania – są sobą, bez przybierania określonych norm czy schematów zachować.

Twórca posiada umiejętność wprawiania odbiorcy w stan ciągłego zaskoczenia. W przypadku tego typu powieści fabuła zazwyczaj jest prosta – jeden schemat, który prowadzi nas przez cały wątek. Tutaj jest inaczej. Niespodziewane zejścia ze szlaku, wodzenie za nos – czego chcieć więcej?

Mam nadzieję, że autor czyta tą recenzję. Panie Piotrze, prosimy o większą ilość stron. Naprawdę, tworząc taki świat i takich bohaterów – chce się czytać i czytać, a tu nagle przychodzi szybkie zakończenie. Podobny potencjał zmarnowali tylko twórcy pewnej gry komputerowej.

Kolejnym aspektem jest działanie na wyobraźnie. Wszystkie opisy zawarte w utworzone są napisane tak, że nasza wyobraźnia bez problemu przetwarza je na rzeczywisty obraz. Aż chce się rzec nie potrzebna jest tu ekranizacja – wyobraźnia robi wszystko.

Plastyczny język i deszczyk emocji sprawia, że czytanie tej książki to sama przyjemność. Klimat zaskakuje na każdym kroku, pełna zwrotów akcji, oryginalna powieść idealna na zimowy wieczór.

Podsumowanie: Trzebuchowski to pisarz z ogromnym potencjałem, który ma talent do kreowania postaci i tworzenia świetnych akcji. Jedyne do czego mogę się przyczepić to objętość.
Jeśli szukacie czegoś do poczytania w tramwaju czy pociągu – znaleźliście utwór idealny.