Dachołazy | Autor: Katherine Rundell

Sophie jako maleńkie dziecko przeżyła katastrofę statku. Udało jej się to dlatego, że ktoś włożył ją do futerału na wiolonczelę. Wszyscy myślą, że jest sierotą. Uratował ją samotny naukowiec, Charles. Wychowywał ją do 12. roku życia. Wtedy państwo postanowiło odebrać mu dziewczynkę. Jednak ani on, ani ona, nie wyobrażają sobie tego, że mogliby się rozstać. Ostatnią deską ratunku wydaje im się odnalezienie matki Sophie. Dziewczyna wyrusza więc do Paryża. Oczywiście w trakcie podróży towarzyszy jej Charles. Czy uda im się odnaleźć kobietę? Czy Sophie i Charles będą musieli się rozstać? Na te pytania odpowie wam lektura tej powieści.

Dawno nie czytałam tak dobrej powieści, w której główną bohaterką byłaby nastoletnia dziewczyna. Do tej pory nie mogę wyjść z podziwu dla tej historii. Pokochałam całym sercem Charlesa. Co prawda jego metody wychowawcze mogą wzbudzać pewne kontrowersje, ale podziwiam go za to, że zdecydował się na wyciągnięcie ręki do Sophie. Ona sama również podbiła moje serce. Życie bardzo mocno ją doświadczyło, ale da się ją lubić. Co prawda czasem zachowuje się bardzo lekkomyślnie, lecz można jej to wybaczyć, jest tylko dzieckiem. Mole książkowe będą mieli z nią dużo wspólnego. Dziewczynka lubi książki, wspina się po drzewach i nie jest aniołkiem. Ciśnienie podnosiła mi opiekunka społeczna, która krytykuje metody wychowawcze Charlesa i z każdą kolejną wizytą jest nim coraz bardziej rozczarowana. Nie podoba jej się, że Sophie chodzi w spodniach i zachowuje się jak chłopczyca. Dlatego postanawia zabrać od niego dziewczynkę. Informuje go o tym listownie. To był impuls do ucieczki i poszukiwań matki Sophie.

„Dachołazy” to opowieść, która ma niezwykły klimat. Magiczny niemalże. Nie spodziewałam się tego, że ta historia mnie tak oczaruje. Jest przepełniona nadzieją, pozytywnymi emocjami, ale nie brakuje tutaj także tajemnic. Sięgając po tę powieść, nie miałam wobec niej zbyt dużych oczekiwań. Nawet trochę obawiałam się tego, że to nie będzie historia dla mnie, że będę na nią za stara. Na szczęście autorka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła.

To nie jest książka tylko dla młodzieży, choć główna bohaterka jest dziewczynką. Dorośli czytelnicy także znajdą coś dla siebie. Będą mogli spojrzeć na świat oczami dziecka i przekonać się, co ono widzi, jak postrzega świat. Najmocniejszym punktem tej książki jest relacja Charlesa i Sophie. Tych dwoje nie łączą więzy krwi. Narodziła się jednak między nimi bardzo silna więź, której mogą im nawet zazdrościć niektórzy rodzice. Sama chciałaby kiedyś mieć tak dobre relacje z własnym dzieckiem jak Charles.

Moim zdaniem nie można podchodzić do tej powieści dosłownie. Uważam, że to jedna z tych publikacji, które można czytać między wierszami. Nie jestem w stanie porównać „Dachołazów” do żadnej innej powieści. To przepiękna historia. Mogłabym uwierzyć, że coś takiego faktycznie się stało. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś przeczytam kolejną powieść autorki. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Zaserwowała mi prawdziwą literacką ucztę. I choć dobrze wiem jaki ta historia będzie miała finał, bardzo chętnie przeczytam ją jeszcze raz.

Polecam tę książkę wszystkim czytelnikom, którzy mają ochotę na to, by spojrzeć na świat z innej perspektywy i poznać historię Sophie i Charlesa. Mam nadzieję, że was wzruszy równie mocno jak mnie.