Gastronautka | Autor: Róża Wigeland

Jedzenie to rzecz, która wielu z nas sprawia olbrzymią przyjemność, szczególnie jeśli idziemy do restauracji i możemy zamówić ulubione danie, przy którym nie musimy nic robić.

Główna bohaterka, która zafascynowała się pracą w gastronomii już w wieku dziewięciu lat, gdy po raz pierwszy poszła do restauracji i zamówiła sobie bitą śmietanę by w końcu poczuć się dorosłą osobą, w końcu osiąga wiek, w którym panuje nad swoim życiem. Po wielu trudach szuka pracy i znajduje ją we włoskiej restauracji. Jako kobieta w wieku dojrzałym zaczyna od pracy kelnera. Bardzo niepokoi ją fakt, że będzie musiała w krótkim czasie przyswoić dużą wiedzę, gdyż nie wypada, aby nie znała pozycji z menu. Udaje jej się to jednak osiągnąć i stara się dawać z siebie wszystko, gdyż praca jest jej bardzo potrzebna, a poza tym robi to co lubi. Pewnego dnia w pracy zaczynają chodzić pogłoski, ze szefostwo planuje zatrudnić nowego menagera, a właściwie ma to być kobieta. Nieoczekiwanie stanowisko to otrzymuje nasza główna bohaterka, co nie do końca odpowiada to wszystkim obecnym pracownikom. Wiedzą oni, że nie będą mogli pozwolić sobie na obijanie się w pracy, czy przychodzenie pod wpływem alkoholu, co do tej pory było powszechnie akceptowane. Czy uda się naszej bohaterce wyprowadzić restaurację z ruiny, do jakiej doprowadzają ją pracownicy i na co pozwala niczego nieświadome szefostwo?

„Gastronautka” autorstwa Róży Wigeland to powieść z gatunku literatury pięknej, która stara się ukazać czytelnikowi „zaplecze” restauracji. Sięgałam po tą książkę zachęcona dobrymi ocenami znalezionymi w sieci i niestety bardzo się zawiodłam. Język powieści jest prosty. Zdania pozbawione są emocji, przemyśleń. Głównie są w formie suchych faktów, więc czytając czułam się jakbym była w wojsku i ktoś zdawał mi raport z fragmentu swojego życia. Nie lubię zacząć książki i jej nie skończyć, ale w tym przypadku nie dobrnęłam do końca. Każda strona była swego rodzaju torturą dla mnie, gdyż lubuję się w barwnych i przepełnionych emocjami opisami, czego tutaj nie znalazłam. Nie wiem czy kiedykolwiek jakakolwiek pozycja była dla mnie taką katastrofą jak „Gastronautka”, a trochę powieści przewinęło mi się przez ręce. Jedynym plusem jaki znajduję to rzetelne przedstawienie pracy w restauracji i sytuacji, które zdarzają się osobom pracującym w gastronomii.

Biorąc każdą nowo nabytą książkę do rąk jestem przepełniona nadzieją, że znów przeniosę się w ciekawszy świat. Branża gastronomiczna jest bardzo nieprzewidywalna i ciekawa dla mnie, jako dla osoby która niewiele ma z nią wspólnego. W ostatnim czasie zdarzyło się, że kilka pozycji jakie wpadły w moje ręce dotyczyło właśnie gotowania. Ale powieść Róży Wiegeland to kompletna katastrofa. Coś co sprawia mi przyjemność i pozwala się zrelaksować zaczęło kojarzyć mi się z torturą. Zdaję sobie sprawę, że niekiedy książka, na widok której na początku chce się nam płakać, z czasem okazuje się wspaniałym doświadczeniem i potrafimy ją docenić, ale nie w tym przypadku. Chciałam dobrnąć do końca, ale było to ponad moje siły. W czasach, gdzie książki zasypują nas z każdej strony, nie wiem jak można wydać coś takiego, co sprawia że można popaść w depresję. Nie polecam nikomu, szkoda pieniędzy na taką pozycję.