W Zasadzie Tak | Autor: Jacek Fedorowicz

Jacek Fedorowicz to satyryk, aktor, scenarzysta, pisarz. Ukończył Wydział Malarstwa Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Wystąpił w wielu filmach komediowych i telewizyjnych programach rozrywkowych. Jest twórcą radiowej audycji "60 minut na godzinę". Niedawno nakładem wydawnictwa Wielka Litera ukazała się wznowiona edycja jego publikacji „Z zasadzie tak”.

Nie było mnie na świecie, gdy ukazało się pierwsze wydanie. Przeczytałam tę książkę, żeby przekonać się, jak wyglądało życie moich rodziców. Czego możecie dowiedzieć się z lektury? Jak żyć z władzą, jak podróżować pociągiem sypialnym, jak kupić samochód albo, co gorsza, części zapasowe, jak znaleźć prawdziwą kawę, dlaczego nowowybudowany hotel jest nieporównanie gorszy od starego, od lat nieremontowanego, jak nie rozgniewać ekspedientki w sklepie, jak żyć nie pijąc. Niektóre zagadnienia stały się zupełnie nieaktualne, a część z nich jest reaktywowana.

To, o czym pisał autor, to dla mnie czarna magia. Nie wiem, jak wyglądała PRL-owa rzeczywistość. Znam ją tylko z książek i opowieści rodziców. Kiedy czytałam „W zasadzie tak”, łapałam się za głowę. Musiałam powstrzymywać śmiech, kiedy w autobusie czytałam o tym, jak wyglądało budzenie gości w hotelu. Wiecie, jak to wyglądało? Dzwoniono do osoby, która miała telefon w pokoju i proszono ją, żeby zapukała w ścianę i oznajmiła sąsiadowi, że musi już wstawać. I to nie było złośliwość ze strony pracowników hotelu. Po prostu nie w każdym pokoju był telefon. Bawiło mnie też zgłaszanie braków w pokojach. Nie było tak jak teraz, że jeśli się zgłosi, że czegoś nie ma, to dostajemy to po jakimś czasie. Nie, skoro czegoś nie ma, to tak musi być i kropka. Przecież jeśli coś by się w pokoju pojawiło, to wtedy nie zgadzałby się inwentarz i byłby koniec świata. Takich smaczków znajdziecie tutaj zdecydowanie więcej, ale nie chcę już niczego zdradzać, bo nie będziecie chcieli przeczytać tej książki.

Pytałam rodziców, czy słyszeli o pierwszym wydaniu tej publikacji i okazało się, że tata nawet ją czytał. Nie pamiętał, skąd ją miał, ale wiedział, o co chodzi. Ja zupełnie inaczej podchodzę do „W zasadzie tak”. Mnie ta książka bawi. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam na myśli tego, że jest źle napisana, tylko nie potrafię ogarnąć tego, że kiedyś ludzie w taki sposób żyli. Absurd gonił absurd. Teraz można się z tego pośmiać i cieszyć, że nie przyszło nam żyć w takich czasach. Dla moich rodziców to była swego rodzaju biblia zachowań. Jacek Fedorowicz bowiem stara się wytłumaczyć ludziom jak żyć. Robi to w poważny, ale błyskotliwy sposób. Był w wielu miejscach, sporo widział i dawał innym rady, by nikt się nie zbłaźnił. Wiele poruszonych przez niego tematów jest dzisiaj już nieaktualnych, ale nie żałuję, że ją przeczytałam. To była dla mnie dobra lekcja historii.

Podejrzewam, że ta publikacja przypadnie do gustu przede wszystkim tym czytelnikom, którzy pamiętają czasy PRL-u. To będzie dla nich podróż sentymentalna. Moi rodzice bardzo ucieszyli się, kiedy podarowałam im tę książkę. Będą sobie mogli przypomnieć, jak to za młodu było. Jeśli podobnie jak ja, znacie te czasy tylko z opowieści, przekonacie się, z jakimi problemami musieli sobie radzić wasi rodzice i dziadkowie. Mam nadzieję, że będziecie bawić się w trakcie lektury równie dobrze jak ja.