Ryczące Owieczki | Autor: Bob Briner

Jak czytamy na okładce publikacji, jest to manifest właściwej postawy chrześcijanina wobec mechanizmów społecznych. Chrześcijanie mogą, a nawet powinni potrząsać społeczeństwem ̶ by je przemieniać. Mają za zadanie być "ryczącymi owieczkami", czyli tymi, którzy przenikając do różnych sfer życia, wpływają na nie poprzez swoją wiarę. Autor publikacji był producentem telewizyjnym i laureatem nagrody Emmy. Jego książka zrodziła się z osobistego doświadczenia. Przedstawia sposoby kształtowania kultury, z jakich śmiało może korzystać każdy z nas, by "zaryczeć" w swoim miejscu pracy.

Kompletnie nie wiedziałam, czego mogę spodziewać się po tej lekturze. Przyznaję szczerze, że sięgnęłam po nią ze względu na intrygujący tytuł. Zastanawiałam się, o co właściwie chodzi z tymi ryczącymi owieczkami i chyba trochę przeliczyłam swoje siły. Mam dość mieszane uczucia po lekturze i raczej już do niej nie wrócę. Jakoś nie przekonuje mnie to, do czego próbował mnie namówić autor. Nie mam zamiaru być ryczącą owieczką. Zresztą z testu na początku wyszło, że usta mam otwarte, ale nic nie słychać i w sumie mi to odpowiada.

W swojej publikacji autor poświęcił sporo miejsca analizie mass mediów, literatury i sztuki. Pokazuje przy okazji, w jaki sposób możemy zaakcentować swoją obecność w tych środkach przekazu. I tu powiem, że krew mnie zalała. Jak dla mnie autor trochę przesadził. Walenie komuś religią po oczach w każdy możliwy sposób do mnie nie przemawia. Kompletnie. Nie mam nic przeciwko filmom czy serialom, które opowiadają o życiu chrześcijan. Sama takie oglądałam. Zirytowało mnie to, że Bob Briner napisał, że brakuje tego typu produkcji. Nie potrafię się z tym zgodzić.

Ta książka została wydana w 2000 roku, więc na jej polskie wydanie czekaliśmy 17 lat. W związku z tym publikacja bardzo straciła na aktualności. Autor zmarł przed wysypem filmów o tematyce religijnej. Nie miał okazji dożyć nawet premiery Pasji Mela Gibsona. Podejrzewam, że gdyby żył dzisiaj, inaczej spojrzałby na to, w jaki sposób ryczą owieczki. Nie pamiętam, co działo się w latach 90. Byłam wtedy małą dziewczynką, więc trudno mi się do tego odnieść, ale dzisiaj słowa autora nie mają większego znaczenia. Katolicy raczej nie wstydzą się swojej wiary. Może i nie pukają od drzwi do drzwi, by o niej rozmawiać, ale nie mają oporów, by przechodząc koło kościoła zrobić znak krzyża. Mam tu na myśli nawet młode osoby. Znani ludzie nie wypierają się chrześcijaństwa i nie wstydzą się o nim opowiadać. Moim zdaniem ta książka została wydana u nas za późno i można ją odczytywać wyłącznie jako relikt przeszłości.

Na końcu książki znajdziecie rady autora dotyczące tego, co można zrobić, by zaryczeć jak owca. Ja nie mam zamiaru wdrażać żadnej z nich w życie, ale też nie będę wyśmiewać się ze słów Brinera i mówić, że to głupie, bo tak nie uważam. Może znajdzie się ktoś, kto będzie chciał w taki sposób postępować.

Nie umiem powiedzieć, komu może przypaść do gustu ta książka. Mnie trochę podniosła ciśnienie i nie przypadła mi do gustu, ale nie mówię, że jest zła. Jeśli czujecie, że wasza wiara jest na tyle mocna, by na cały głos ryczeć i nawoływać innych, myślę, że to publikacja dla was.