BARNIM Srebro | Autor: Bernard Berg

Barnim. Srebro jest kolejną odsłoną przygód zawadiaki i poszukiwacza przygód Barnima, tworzącą wciąż rozrastającą się nader oryginalną w swych zamierzeniach serię, a w zasadzie sagę. Bo mowa tutaj o cyklu wydawniczym określonym mianem Barnim Saga i skupiającym w sobie na dzień dzisiejszy pozycje takie jak Barnim. Kamienie i Barnim. Ogień, jak również niedawno wydane Barnim. Srebro i Barnim. Woda.

Cała ta sprawa z Barnim Saga wygląda całkiem interesująco, jeśli dobrze jej się przyjrzeć. Bo od momentu, w którym w głowie autora narodził się pomysł zobrazowania losów świata po wielkim kryzysie finansowym, czyli w roku 2015, idea powieści wyewoluowała w ciąg coraz to nowych przygód głównego bohatera. Nas początku jednak – gdy pomysł na uniwersum przygód Barnima został przedstawiony dużym wydawcom i przez nich odrzucony – dwie pierwsze odsłony uniwersum Bernarda Berga wylądowały na portalu crowdfundingowym i to właśnie czytelnicy zadecydowali o ich wydaniu. Dzisiaj jednak cała koncepcja dzięki włożonym w nią nakładom pracy rozrasta się i ewoluuje nadal, nabiera kształtów i coraz to nowych odsłon.

Skupmy się jednak na przedmiocie tej recenzji, czyli publikacji Barnim. Srebro. Książeczka ta mieści w sobie zaledwie czterdzieści cztery strony, nie sposób więc mówić tutaj o powieści, a co najwyżej o opowiadaniu, i to raczej nie za długim. Chronologia wydarzeń mieści się w okresie, gdy Barnim jest piętnastoletnim chłopakiem i przebywa w nadmorskiej miejscowości, Targirze. Bez pieniędzy i dachu nad głową, włóczy się ulicami miasta, szukając pracy i jedzenia. Nie wiedzie mu się dobrze, jednak nie jest aż tak zdesperowany, by sprzedawać swoje młode chłopięce ciało ani nie dbać o czystość i zapach swoich znoszonych ubrań.

Któregoś razu, gdy młody Barnim wędruje portowymi ulicami, spotyka starszego mężczyznę, który go zagaduje. Okazuje się, że jest on szkutnikiem i chętnie przyjmie Barnima do pomocy. Początkowo nieufny chłopak daje się mu przekonać i od tego czasu ma zajęcie.

Szyjąc żagle i wykonując wszystkie prace, jakie szkutnik Ivica mu zleca, Barnimowi mija dzień za dniem. Ivica przedstawia mu swoją córkę Klarę, nieco starszą od Barnima dziewczynę, z którą chłopak szybko zaczyna spędzać wolne od pracy wieczory. Czas mija spokojnie, aż któregoś dnia Ivica i Klara odkrywają przed Barnimem swoje zamiary. Szkutnik ma zamiar wykorzystać amatorską mapę, która według niego wskazuje na zatopiony wrak statku St. Anna, z kościelnym skarbem spoczywającym w jego ładowniach.

Życie Barnima zaczyna nabierać tempa. Chłopak ćwiczy nurkowanie, instruowany przez szkutnika Ivicę, hartuje się przed zrealizowaniem planu wydobycia skarbu na powierzchnię.

To by było na tyle, jeśli chodzi o treściwą fabułę Barnim. Srebro. Książkę czyta się przyjemnie, dzięki pierwszoosobowej narracji czytelnik bardzo łatwo wczuwa się w położenie piętnastoletniego chłopaka. Prawdę mówiąc tempo narracji jest raczej wolne, nie dzieje się w opowiadaniu Bernarda Berga zbyt wiele, mimo to jednak ta lekka lektura niesie w sobie ducha przygody, pobrzmiewających echem w tle najsławniejszych powieści przygodowych. Czytelnik, który lubi zatracać się w opowieściach o wilkach morskich, skarbach i niebezpiecznych przygodach, z pewnością będzie zadowolony z lektury krótkiego Barnim. Srebro. Co do mojego zdania, to uważam, że rozrastające się uniwersum Bernarda Berga zasługuje na uwagę. Barnim. Srebro zachęciło mnie do poznania innych przygód zawadiaki Barnima i sądzę, że już wkrótce sięgnę po kolejną odsłonę jego przygód.

„Barnim. Srebro” Bernarda Berga to drugie po „Kamieniach” większe opowiadanie wchodzące w skład sagi o Barnimie. Kolejnymi tekstami, są dostępne w formie darmowych plików, króciutkie opowieści „Jaja” oraz „Zorza”, sagę zaś w głównej mierze tworzą powieści „Ogień” oraz „Woda”. Nie miałam okazji sięgnąć, po żadną z nich, więc trudno odnieść mi się do całego cyklu, jednak jako samodzielny utwór „Barnim. Srebro” broni się całkiem nieźle.

Wydarzenia opisywane w tym tomiku skupiają się na młodości tytułowego bohatera cyklu Bernarda Berga. Szkolący się na łowcę skarbów pod okiem Ivicy, młodziutki Barnim uczy się nurkować i przeszukiwać morskie dno. W międzyczasie poznaje smak pierwszej młodzieńczej miłości oraz doznaje brutalności losu.

Ze względu na krótką formę poznajemy tylko fragment wykreowanego świata. Miejscem akcji jest niewielkie, nadmorskie miasteczko, które budzi skojarzenia z Bałkanami. Podobnie, jak w „Kamieniach” w tym opowiadaniu nie znajdziemy żadnej ogólnej informacji dotyczącej całego uniwersum. Na podstawie przytoczonej opowieści o rozbitym statku, jesteśmy jedynie w stanie określić, że nie ma ona wiele wspólnego naszym światem, przynajmniej, w takim kształcie, w jakim go znamy. Podobne trudności nastręcza dokładne określenie czasu rozgrywających się wydarzeń. Zaawansowanie technologiczne przywodzi na myśl epokę renesansu, jest to jednak tylko domysł, który możemy wysnuć ze skąpych informacji zawartych w opowiadaniu.

O ile w tekście brakuje opisów wykreowanego świata, o tyle na brak akcji i ciekawie poprowadzoną fabułę nie można narzekać. W „Srebrze” zaprezentowano wprawdzie tylko jeden epizod, wokół którego osnuta jest fabuła opowieści, jednak jest on dobrze rozbudowany. Tlący się w drugim planie niewinny romans młodego Barnima dodaje opowieści kolorytu. I choć trudno jest powiązać rozgrywające się wydarzenia zresztą uniwersum, jednak sam wątek poszukiwania skarbów w zatopionym wraku został zrealizowany bardzo dobrze i z dbałością o szczegóły. Otwarte zakończenie daje spore pole do przypuszczeń, co było dalej, jednocześnie ukazując, że losom Barnima daleko do nudnawej egzystencji w prowincjonalnym miasteczku. Zarówno początek, jak i zakończenie opowieści umiejscawia dokładnie rozgrywające się wydarzenia w historii życia Barnima, dzięki czemu opowiadanie, choć oderwane fabularnie od całej sagi stanowi jej integralną część.

Trudno też narzekać na kreacje bohaterów. Poznajemy ważne i rzutujące na jego przyszłość epizody z dzieciństwa protagonisty całej sagi. Postaciom pobocznym również poświęcono sporo miejsca i choć są dość schematyczne oraz stereotypowe, to jednak ich charaktery są wyraziste, a ich postępowanie w pełni zgodne z osobowością.

Jest to niewielka lektura, którą czyta się błyskawicznie. Spora w tym zasługa przystępnego, ale i całkiem bogatego języka, w którym znajdziemy nieco bałkańskich naleciałości. Stylistyka nie nadmiernie rozbudowanych zdań nie sprawia żadnych problemów, ale i nie jest przesadnie uproszczona. Liczne epitety oddają dobrze opisywane miejsca i sytuacje, pozwalając czytelnikowi na całkiem dobre zwizualizowanie toczącej się opowieści.

„Barnim. Srebro” to dobrze skonstruowane i napisane, interesujące opowiadanie stanowiące uzupełnienie całej sagi o Barniemie. Jednak nawet bez znajomości całego cyklu można się świetnie bawić przy lekturze opowiadania, gdyż ujęty w nim epizod stanowi samodzielny i skończony wątek w długiej i pełnej przygód historii Barnima. Trudno znaleźć w nim rażące błędy, czy nieścisłości, które wpłynęłyby negatywnie na jego odbiór, a jeśli komuś przygód Barmina wydaje się zbyt mało, zawsze może sięgnąć po pozostałe utwory Bernarda Berga.