Dwoje Nie Do Pary Rzęsy I Nonsensy | Autor: Olivia S

Dwoje nie do Pary – Rzęsy i Nonsensy to książka, do której od początku podchodziłem z dużą nieufnością. Po opisie wydawała mi się zbyt lekka i banalna – no właśnie – okazuje się, że książka wcale nie musi być wielkim, wyszukanym dziełem, by nieść przesłanie.
To opowieść o młodym małżeństwie, które próbuje się ustatkować w pędzącym, nowoczesnym świecie. Oboje pracują w korporacjach, są w wiecznym stresie, od którego odpoczynku szukają w spędzonym wspólnie czasie i uczuciach.

Narratorem jest tu żona, która opowiada nam nie tylko swoją, oraz męża codzienność, a przez liczne retrospekcje wprowadza nas w początki ich związku oraz dążenie do momentu, w którym obecnie się znajdują. Jak się okazuje – mimo, że zdają się całkiem udaną parą, początkowo wcale nie wydawali się być sobe pisani. Narrator przyjmuje pozycję mentora i, prowadząc nas przez drogę, przebytą wraz z partnerem, próbuje stworzyć coś na kształt poradnika – jak stworzyć udany związek w XXI wieku, robi to jednak w sposób nietuzinkowy, przesycony humorem i ironią.

Autorka książki postanowiła zostać anonimowa, posługując się pseudonimem – Olivia S., co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że opisuje swoje związkowe i łóżkowe perypetie. Co więcej, wszystkie nazwy własne (imiona, nazwy restauracji, sklepów, itp.) zastąpiła pojedynczymi literami, na przykład mąż to: R. Zabieg ten, poza tym, że z wiadomych przyczyn pozwala autorce zachować anonimowość, sprawia też, że tekst staje się bardziej uniwersalny, przez co więcej odbiorców ma szansę się z nim utożsamić, a co za tym idzie – wprowadzić rady Olivii w życie. Można więc powiedzieć, że ukrycie nazw własnych pomogło tej książce, jako poradnikowi , ale też jako luźnej refleksji nad współczesnością, spełnić swoją funkcję.

Książkę czyta się szybko i przyjemnie, jej luźna struktura i zabawne podejście autorki, poza powyższym, są dla mnie największymi atutami. Ostatnie strony stanowią zebranie pokrótce rad, których zastosowanie mogliśmy obserwować w opisywanych wcześniej sytuacjach z życia wziętych. Jest to ciekawy sposób na podsumowanie, uchwycenie głównego wydźwięku książki i dobitne zakończenie, zamknięcie historii.

Jeśli chodzi o minusy – trudno mi było się ich u doszukać. Jedyne, co przychodzi mi do głowy to to, że ta książka jako poradnik nijak by się u mnie nie sprawdziła, gdyż osobiście wcale nie odczuwam, że stworzenie związku w dzisiejszym czasie, jest, jak sugeruje narrator, trudniejsze niż dawniej, stąd też, chcąc czytać tę książkę w sposób subiektywny i w pełni odnosząc do siebie samej, nie byłabym zadowolona. Biorąc jednak na to poprawkę i stawiając się na miejscu bohaterów, ten negatyw nie wydaje się być dużym.

Podsumowując Dwoje nie do Pary (...) to warta przeczytania publikacja, którą polecałbym szczególnie kobietom potrzebującym chwili odpoczynku – nadaje się do tego świetnie jako lekka i zabawna, nie za długa, czasem romantyczna opowieść. Ponadto, pomijając jej główny wydźwięk, publikacja jest te ciekawą refleksją na temat współczesności, życia w wyścigu szczurów, erze internetu, mediów społecznościowych i operacji plastycznych.

Na początku miałam obawy co do sięgnięcia po powieść "Dwoje nie do pary. Rzęsy i nonsensy" autorstwa Olivii S. Jednak po przeczytaniu bardzo wielu pozytywnych opinii stwierdziłam, że zaryzykuję i skuszę się na tę pozycję. Powiem Wam, że ryzyko się bardzo opłaciło, a ja zostałam mile zaskoczona i nie żałuję, że tę książkę przeczytałam. "Dwoje nie do pary. Rzęsy i nonsensy" to dziennik jaki pisze główna bohaterka, można powiedzieć, że to również taki a'la poradnik dotyczący związków. Autorka z humorem podchodzi do tematu związku. Nie stroni od wytykania błędów par, nie wstydzi się pisać o seksie. Przyjemna książka, która potrafi wywołać na twarzy uśmiech nawet w najbardziej pochmurny dzień.

Boharerką powieści jest kobieta mieszkająca w dużym mieście wraz ze swoim życiowym partnerem, mężem, którego w powieści przedstawia jako R. Kobieta narzekająca na otaczający ją świat. Korki, zaspanie, brak porannej kawy, brak wieczornego seksu,czy też wizyta u teściów jest dla niej strasznie irytująca. Kobieta ta wytyka parom błędy jakie popełniają będąc w związku na podstawie swojej relacji z R.

Główna bohaterka książki przedstawia świat ze swojej perspektywy, przedstawia wydarzenia z życia codziennego. Bohaterów spotykamy w wielu sytuacjach. Kiedy urządzają mieszkanie, są z wizytą u teściów, kiedy chorują, czy też kiedy się kłócą, a później po awanturze lądują w łóżku. Mimo iż w książce tej nie ma opisu miłości jak w bajkach, mimo iż nie ma namiętności jak w erotykach, mimo iż nie ma wymyślonych postaci, światów jak w fantasty to książka na swój sposób ma swój urok i nie jest łatwo się od niej oderwać. Bohaterka opowiada o swoim codziennym życiu, lecz to w jaki sposób o nim opowiada jest niesamowite. Brak owijania w bawełnę, wali prosto z mostu przez co książka ma swój jeden niepowtarzalny i niespotykany charakter.Cała powieść nie jest wyidealizowana, jak niektóre książki przez co jest o wiele bardziej ciekawa.

Autorka nie przedstawia, ani nie podaje chociaż literki imienia głównej bohaterki, nie podaje też nazwy miasta w jakim mieszka. Zabieg ten jest zdumiewający jak i również zachwycający. Dlaczego? Otóż autorka zostawia naszej wyobraźni pole do popisu. Możemy sami sobie wyobrazić imiona bohaterów, miasto w jakim mieszkają. Książka według mnie bardzo wpływa na kreatywność i rozwój wyobraźni, po za tym w niektórych sytuacjach można też postawić samego siebie wraz ze swoją drugą połówką na miejscu bohaterów. Dla mnie takie napisanie powieści jest wręcz genialne!
Ale niestety! Powieść ma też wady, a szczególnie jedną rzucającą się w oczy, otóż średnio na dwa rozdziały pojawia się temat seksu, co staje się w połowie książki dość irytujące. Bo ile znów można czytać o seksie wieczorem, rano, popołudniu, na zgodę... Jednak mimo ciągle poruszanego tego tematu to książka wciąga na tyle, że mimo irytacji chcemy więcej wiedzieć o bohaterach.

Z całego serca polecam Wam powieść "Dwoje nie do pary. Rzęsy i nonsensy", ponieważ można się z niej wiele dowiedzieć o błędach popełnianych przez nas, ale można też się pośmiać. Książka przyjemna, lekka w czytaniu jak i odbiorze. Uwierzcie mi, ale z każdą stroną chcemy więcej i więcej, a niestety po zakończeniu powieści czujemy lekki niedosyt. Książka w sam raz na umilenie pochmurnych, zimnych, deszczowych jesiennych wieczorów.