Wyścig O Paryż | Autor: Meg Waite Clayton

To miała być niesamowita opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Czy faktycznie tak było? Przekonajcie się sami. Mamy rok 1944. Francja. Jane Tyler – dziennikarka i Liv Harper – fotoreporterka – zostają wysłane do Normandii. Po raz pierwszy spotykają się w przyszpitalnym obozie dla prasy. Liv chce wyruszyć na front, ale jej prośba spotyka się z odmową. Ona jednak nie zamierza się tak łatwo poddać. Wraz z Jane i fotografem Fletcherem Roebuckiem wyrusza do oblężonego Paryża, by zdobyć materiał ich życia. Nie mają akredytacji. Bez niej mogą zostać zatrzymani przez żandarmerię wojskową. Mężczyzna czuje się odpowiedzialny za kobiety, ale one ponad własne bezpieczeństwo przedkładają chęć zdobycia materiału ich życia.

Powieść została zainspirowana życiem korespondentek wojennych, między innymi Margaret Bourke-White, Marthy Gellhorn i Lee Miller. Główne bohaterki powieści zostały wykreowane w bardzo realistyczny sposób. Na początku trochę irytował mnie upór Liv, ale przekonałam się do niej. Jane kupiła mnie od razu. Wszyscy mówili im, że na wojnie nie ma miejsca dla kobiet i powinny siedzieć w bezpiecznym miejscu. One nie godziły się na takie traktowanie. Wiedziały, że zdobędą sławę tylko wtedy, gdy uda im się przedstawić relację z pierwszej ręki. Taki materiał zapewni im miejsce w reporterskim świecie.

Trzeba przyznać, że Meg Waite Clayton odrobiła lekcje z historii i zadbała o to, by czytelnik uwierzył, że faktycznie znajduje się na froncie. Liv i Jane nie mieszkały w hotelu. Chcąc zdobyć odpowiedni materiał, sypiały w okopach, żywiły się ochłapami, a i o porządnej kąpieli mogły zapomnieć. Musiały zmagać się z dyskryminacją. Były gorsze ze względu na płeć. Gdyby były mężczyznami – traktowano by je zdecydowanie lepiej. Liv i Jane jednak miały jaja. Wiedziały, po co przyjechały i musiały to zdobyć. Za wszelką cenę. Niedogodności im nie przeszkadzały. Pojawia się tutaj wątek miłosny. Był dość dobrze poprowadzony, choć obawiałam się, że położy treść. Na szczęście tak się nie stało. Powiem więcej, dodał rumieńców tej opowieści. Nie był wyłożony łopatologicznie, pojawiły się niedopowiedzenia i właściwie do końca nie udało mi się odkryć wszystkich tajemnic.

Chyba po raz pierwszy mogłam spojrzeć na drugą wojnę światową oczami kobiety, która była tak blisko wydarzeń. Przeważnie miałam do czynienia z relacjami Żydówek, którym udało się przeżyć Auschwitz. To było dla mnie coś nowego, choć myślałam, że o tych wydarzeniach nie da się napisać nic oryginalnego. Chylę czoła przed autorką. Wykonała naprawdę kawał dobrej roboty. Co prawda powieść nie jest idealna, momentami troszkę mi się dłużyła, ale i tak oceniam ją pozytywnie. Może kiedyś jeszcze do niej powrócę.

Co prawda druga wojna światowa nie jest moim konikiem i nie czytam zbyt dużo literatury z tego okresu, ale nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Nigdy wcześniej nie czytałam o wojennych korespondentkach, to było coś nowego. Po raz pierwszy przekonałam się, jak te wydarzenia widziały kobiety będące w samym środku wojennych działań. Były świadkami śmierci i same mogły także zginąć. Nie miały pewności, że wrócą z frontu w jednym kawałku.

Jeżeli lubicie wojenną literaturę, myślę że ta powieść przypadnie wam do gustu. Mam nadzieję, że znajdziecie tutaj coś nowego i nie będziecie żałowali swojego wyboru.