Historia Jakuba | Autor: Tadeusz Słobodzianek

Tadeusz Słobodzianek to twórca, który na co dzień pracuje jako dyrektor Teatru Dramatycznego m. st. Warszawy. Nic więc dziwnego, że ma olbrzymie doświadczenie w pisaniu dramatów. Był on wielokrotnie nagradzany i wyróżniany za swoje dzieła. W soich dramatach skupia się na historii. Bardzo często odwołuje się do prawdziwych wydarzeń i postaci. Tak samo jest w przypadku „Historii Jakuba”, która inspirowana jest życiem Romualda Jakuba Wekslera-Waszkinela.

"Historia Jakuba" to opowieść w formie dramatu o losach Mariana. Autor prowadzi nas przez życie głównego bohatera. Od młodości do późnych lat dojrzałych. Od samego początku wiemy, że Marian zostanie księdzem, ponieważ czuje do tego powołanie. Po seminarium, kształci się dalej w Lublinie i Paryżu. Pomimo sukcesów i postępów w swojej pracy, czuje ciągle wewnętrzną walkę, której nie potrafi określić. Nie pasuje do miejsca, w którym się znalazł, chociaż uważa, że jest tam, gdzie powinien. W końcu poznaje prawdę o sobie – jest Żydem. Zaczyna poszukiwać siebie, ponieważ walczą w nim dwie natury. Podobne do siebie, ale i sprzeczne.

Tadeusz Słobodzianek pokazuję drogę jaką przebywa główny bohater w poszukiwaniu siebie. Marian stara się połączyć chrześcijaństwo z judaizmem, aby móc znaleźć dla siebie odpowiednie miejsce. Jako chrześcijański ksiądz udaje się do Izraela, aby poznać biologiczną rodzinę. Szuka własnego miejsca, nie chce porzucać religii, w której się wychował, jednak wie, że ciężko będzie mu żyć w duchu chrześcijaństwa, wiedząc, że ma żydowskie korzenie. Autor pokazuje, jak trudne jest to zadanie, ponieważ odwracając się w stronę judaizmu, główny bohater odwraca się od chrześcijaństwa (i na odwrót). Przykładem może być konflikt o nadanie nowego imienia przez głównego bohatera. Marian chce oddać hołd swojemu zmarłemu (biologicznemu) ojcu – Jakubowi. Jednak jest to sprzeczne z kulturą żydowską i nie zostaje poparte przez wspólnotę ani rodzinę, ponieważ powinien nadać sobie imię po swoim dziadku. A swojemu synowi mógłby nadać imię po ojcu. Natomiast w kulturze chrześcijańskiej nadanie sobie imienia po rodzicu zawsze spotyka się z aprobatą.

Jest to historia o tym, jak ciężko pogodzić ze sobą, coś, co mimo wszystko bardzo się ze sobą łączy. Chrześcijaństwo przecież wywodzi się z Judaizmu. Dodatkowo akcja dramatu rozgrywa się w trudnych czasach ( nie tylko dla ludzi wierzących, ale wszystkich). Czasy PRLu sprawiają, że odnalezienie siebie przy tak wielu przeciwnościach powoduje całkowite zagubienie. Co finalnie doprowadza do niechęci i marazmu w każdym aspekcie życia. Atakowany ze wszystkich stron Marian, traci poczucie własnej wartości. Szukanie własnej tożsamości wydaje się niemożliwe. Połączenie świata świeckiego i religii dodatkowo wzbogaca ten dramat, nadając mu wymiar opowieści.

Dodatkowym aspektem, dopełniającym fabułę, jest przywołanie historii o Królu Salomonie. Władca musiał podjąć decyzję, której matce oddać dziecko. Dodanie tego wątku wzbogaca i rozbudowuje główny wątek – poszukiwania siebie przez głównego bohatera. Król Salomon miał tak samo ciężki wybór jak Marian. Nie wiedział, która matka jest prawdziwa, musiał zadecydować sam, nadając temu wyrokowi wymiar boski, ponieważ człowiekowi ciężko jest ocenić obiektywnie, czy prawdziwą matką jest ta, która urodziła, czy tak, która wychowała. Tak samo jest z głównym bohaterem. Nie wie, która religia jest dla niego oraz nie wie jak dokonać wyboru. Błądzi więc na skraju obu, nie mogąc zawyrokować prawidłowo.

Podsumowując. W naszych czasach, kiedy przez rozwój i brak jakichkolwiek granic, określenie siebie jest bardzo trudne, a czasami nawet nie możliwe. Warto przysiąść przy lekturze "Historii Jakuba" i zastanowić się jakie przeciwności nas definiują.