Utracony Dar Słonej Krwi | Autor: Alistair Macleod

Opowieści z wybrzeża

Utracony dar słonej krwi Alistaira Macleoda to zbiór niezbyt długich opowiadań o życiu w małych kanadyjskich miejscowościach, położonych nad oceanem. Mieszkańcy tych terenów zajmują się łowieniem ryb albo pracują w kopalniach. Czy są szczęśliwi? Jeśli nawet, to nie lubią tego pokazywać.

Wydaje się, że w opowiadaniach Macleoda nigdy nie świeci słońce, a twarze bohaterów zawsze mają ponury wyraz. Jego historie poruszają serce - są przesycone smutkiem, drżące od chłodu. Sugestywne opisy przyrody tworzą niezwykły klimat – muszę przyznać, że nie raz miałam ochotę otulić się swetrem. Gdybym miała przelać na płótno uczucia, które towarzyszyły mi podczas czytania, namalowałabym jesienne niebo, z którego lada chwila zacznie padać deszcz.

Przedstawiony przez Macleoda świat to miejsce, gdzie wszystkie uczucia - miłość, niepokój, nawet gniew - są owiane charakterystycznym chłodem. Płacz, podobnie jak śmiech, jest rzadko widzianym zjawiskiem. Brutalność w przedziwny sposób współgra z melancholią, a natura wydaje się odzwierciedlać najgłębiej skrywane ludzkie emocje.

Siedem opowiadań układa się w delikatną, nostalgiczną opowieść o wschodnim wybrzeżu Kanady w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych – o świecie wewnątrz świata, enklawie przeszłości, skansenie przechowującym pamięć o dawno minionych dniach. Wytrwałymi strażnikami wspomnień są mieszkańcy tych obszarów - ludzie wyciosani z kamienia, zahartowani przez burze, prawie tak zimni jak powietrze, którym oddychają. Niemal fizycznie zrośli się z ziemią, na której żyją. Wtopili się w krajobraz tak mocno, że wydają się na zawsze z nim złączeni. Kanadyjski pisarz w mistrzowski sposób odmalował portrety postaci niejako zagubionych w czasie – ludzi, którzy boją się, że pewnego poranka otworzą oczy, by ujrzeć obcą rzeczywistość, w której nie ma już dla nich miejsca. Strach jest ich najwierniejszym towarzyszem - nie chce odejść, choć nikt nie prosi go, by został. Mimo przeszkód ludzie ci dzielnie trwają na swoich stanowiskach, pielęgnują swoje tradycje, postępują według tych samych zasad, które obowiązywały ich przodków. Mocno trzymają się życia, bo mają świadomość, że razem z nimi może umrzeć to, o co tak bardzo się troszczą.

Utracony dar słonej krwi to także opowieść o przepaści, jaka może dzielić najbliższych sobie ludzi, rodziców i dzieci - o odkrytych pragnieniach, rozbudzonych potrzebach, nowych ideałach. Nie wszyscy bohaterowie decydują się pozostać w domu, niektórzy postanawiają wyruszyć w drogę, której końca nie mogą być pewni. Oni również nie są wolni od lęku. Zastanawiają się, czy aby na pewno świat, który mają przed sobą, jest lepszy niż ten, który opuszczają, być może na zawsze.

Z okładki książki dowiadujemy się, że szkocki magazyn The Scotsman nazwał Alistaira Macleoda jednym z najdoskonalszych mistrzów światowej prozy. Cóż, według mnie jakiś dziennikarz wykazał przesadny entuzjazm, jednak nie da się ukryć, że twórczość Macleoda zasługuje na uznanie. W Utraconym darze... udało mu się stworzyć siedem niebanalnych historii o tych, którzy walczą o swoją przyszłość, widzianą w różnych rolach i różnych miejscach. Ich problemy śmiało można nazwać uniwersalnymi, a to sprawia, że opowiadania kanadyjskiego pisarza zyskują status ponadczasowych.

Odkąd wynaleziono pismo, powstało wiele powieści o trudnym życiu prostych ludzi, zarabiających na chleb ciężką pracą swoich zniszczonych rąk, ale nawet jeśli czytaliście je wszystkie – bez obaw sięgnijcie po Utracony dar słonej krwi, bo jest to książka warta każdej spędzonej nad nią chwili.