Rita - Patronka Pokoju | Autor: Jakub Twarduś

„Rita schorowana ogląda już ostatnią porę zimową. Gości właśnie kuzynkę w noc grudniową, „Przynieś mi figi i kwiat o nazwie róża, idź prędko, zanim zatrzymałaby cię śnieżna burza.(…)Kobieta rozgląda się dokładnie. Jest! Jest! – pod śniegiem kryje się róża. A jednak prawdą jest to, o czym mówiła Rita, róża jest w ogrodzie .”

Powyższy fragment pochodzi z pisanego mową wiązaną, krótkiego utworku poetyckiego autorstwa Jakuba Twardusia, a zatytułowanego „Rita patronka pokoju”. Przywołany w nim motyw róży nie jest przypadkowy, inkrustowany nimi jest też obrazek świętej na okładce książki. Obrazek rozmodlonej twarzy uduchowionej zakonnicy z cierniem wbitym w czoło. Szalenie intrygujący i tajemniczy. Zanim więc zagłębi się czytelnik w rymowaną frazę poematu Twadrusia, powinien zasięgnąć kilku podstawowych informacji odnośnie tej frapującej postaci w historii Kościoła Katolickiego.

Rita z Caccia była córką włoskich wieśniaków, niezbyt zamożnych, ale bardzo szanowanych. Kiedy skończyła 18 lat w przypływie powołania zapragnęła wstąpić do klasztoru, ale rodzice mieli dla niej inny plan, klasyczny, rzec można, czyli rodzina, mąż, dzieci. Los (Bóg?) jednak chciał inaczej i po tragicznej śmierci męża i dzieci, Rita jednak trafiła do klasztoru, gdzie dopełniła swoich dni i zasłużyła na wstąpienie do panteonu świętych. Dziś jest patronką spraw trudnych i beznadziejnych.

„Widzisz, Drogi Przyjacielu – pisze Twarduś – jeśli masz problem, to po wstaniu, wieczorem, w szkole lub przy porannej kawie możesz powiedzieć: Święta Rito, pomóż mi w mojej trudnej lub beznadziejnej sprawie.”

Wróćmy jednak do wspomnianego portretu Rity, na którym widać cierń tkwiący w jej czole. Święta Rita w wielu opracowaniach jest też opisywana jako mistyczka. W czasie życia zakonnego otrzymała jeden stygmat cierpienia Jezusa – otwartą ranę na czole po cierniu z korony. Nosiła go przez piętnaście lat, a na tę pamiątkę powstała po jej śmierci tradycja odprawiania piętnastu czwartków św. Rity. Rana na czole zakonnicy wydawała okropny zapach i nie mogła opuszczać swojej celi.
„Rana cuchnie, a do tego ból sprawia okropny, olej wydaje ropny”

Ale podobno raz, kiedy Rita chciała udać się na pielgrzymkę do Rzymu, rana zaczęła wydawać zapach róż.

„Do Rzymu chcą się udać siostry.
Rita również chce podróżować do włoskiej stolicy,
Tam, gdzie umierali pierwsi męczennicy
(…)
Modli się szczerze:
Bóg mnie tam chce, tak wierzę.
Rana znika, a to ona była odmowy powodem,
Zakonnice udają się do Rzymu małym korowodem”

Róża stała się symbolem tej Świętej i tradycyjnie przed kościołami, w dniu kiedy odprawiane są nabożeństwa, sprzedaje się te kwiaty. A widok tysiąca osób z bukietami róż podniesionymi do góry i modlącymi się do św. Rity, złamał już wątpliwości niejednego sceptyka, który nie wierzy w cuda. Nie da się ukryć, że autor omawianej książki, Jakub Twarduś, także uległ niesamowitemu urokowi tej nietuzinkowej i szalenie pozytywnej postaci. Stworzył rymowaną i szalenie esencjonalną opowieść o najważniejszych momentach w życiu Rity z Cascii

Nie jest to może poezja najwyższych lotów, rymy się proste, rytm często się gubi, ale czuć pasję w opowiadaniu, silną potrzebę, by podzielić się swoim szczerym uczuciem do tej jednej z najbardziej lubianych świętych, „ekspertki od cierpienia”.
Przy wydaniu tej pracy silnym wsparcie finansowym wykazało się Miasto Jasło, co cieszy szalenie, bo tego typu produkcje zrodzone z najczystszej pasji, nie miałyby szans na szerszą dystrybucję, bez tego typu działań.