Gorące Mleko | Autor: Deborah Levy

Na jednej z andaluzyjskich plaż zostaje poparzona przez meduzę młoda kobieta. To Sofia Papastergiadis: Angielka, absolwentka antropologii, pracująca jako kelnerka w kawiarni, nie mogąca znaleźć sił do dokończenia pracy doktorskiej. Młoda kobieta przebywa czasowo w Andaluzji wraz z matką, która cierpi na specyficzną i trudną do zdiagnozowania chorobę objawiającą się okresowym paraliżem nóg. Rose zaczyna leczenie u słynącego z niestandardowych metod Gomeza w jego luksusowej klinice. Po miasteczku krążą jednak różne plotki na temat umiejętności słynnego specjalisty, który coraz częściej jest nazywany znachorem i szarlatanem niż lekarzem.

W tym czasie przez życie kobiet przewijają się różni ludzie, którzy zaczynają wpływać na ich dotychczasowe życie i relacje. Są to ludzie specyficzni, bardzo różnorodni, których spotykają niemalże codziennie. Siostra Światło Słońca, córka Gomeza, która prowadzi fizjoterapię, młoda Niemka Ingrid i jej chłopak oraz ratownik, to zdecydowanie te postaci, które wiodą prym i znacząco wpływają na Sofię. Szczególnie skomplikowana relacja łączy młodą kobietę z Ingrid i ratownikiem, z którymi Sofia romansuje, odkrywa pragnienia i własną seksualność. Pobyt w miasteczku powoduje w niej znaczącą zmianę. Decyduje się odwiedzić ojca, który żyje z nową żoną i dzieckiem. Przy okazji stara się zrozumieć specyfikę swojej relacji z matką i uporządkować ją, aby stała się normalna. Czy jej się to uda?

Zacieśnianiu więzów z główną bohaterką sprzyja narracja prowadzona z jej perspektywy. Dzięki temu czytelnik poznaje Sofię głębiej, wnika w jej umysł i może zbudować jej obraz. Okazuje się, że poparzenie meduzy staje się wyzwalaczem, który powoduje przebudzenie Sofii z letargu. To właśnie wtedy dziewczyna zauważa, że mimo młodego wieku nie może korzystać z przywilejów młodości. Stała się cieniem własnej matki, niewolnicą jej zachcianek, bardziej opiekunką i pielęgniarką niż córką. Sofia niemalże ,,stopiła się” z matką, wydają się być jednym ciałem, które często jest pochylone i utyka. Ich relacja balansuje na granicy toksycznej miłości, z której nie jest łatwo się wyzwolić. Czytelnika nurtuje wiele pytań m.in. Czy zda sobie sprawę z apodyktyczności matki i znajdzie w sobie siłę, by zerwać kajdany przywiązania do niej?

Prymarnym problemem zarysowanym przez Deborah Levy okazuję się relacja matki i córki, która przyjmuje formę patologicznego wyolbrzymienia. Ta więź okazuje się wyniszczająca dla obu stron i przypominająca niewidzialne macki meduzy, które atakują z daleka. Ta toksyczna relacja powoduje, że dorosłe kobiety zachowują się przesadnie, często infantylnie. Mimo, że żyją razem, to tak naprawdę okazuje się, że jedyne o czym ze sobą rozmawiają to coraz nowsze dolegliwości Rose. Czy uda im się rozpoznać problemy, które uniemożliwiają zerwanie tej toksycznej pępowiny?

Powieść Deborah Levy przeznaczona jest dla prawdziwych literatury, którzy potrafią odczytywać ukryte w niej sensy. Pełna jest ukrytych odniesień i niepokojącej symboliki. Każda scena skrywa wiele odniesień, do których czytelnik musi się dogrzebać. Głębinowa warstwa utworu skrywa w sobie wielość znaczeń.

Pisarka okazuje się jest mistrzynią plastycznej, ale zwięzłej wypowiedzi, niewypowiedzianych myśli i tłumionych pragnień. Pozostawia więc czytelnikowi słowa- klucze, swoiste wskazówki, które mają go naprowadzić na właściwą wymowę i głębię poszczególnych scen. Z pozoru nic nieznaczące wydarzenia, nieśpieszna i nieco senna fabuła okazują się skrywać intrygujące bogactwo odniesień do ludzkiej egzystencji. Poprzez postać Sofii możliwe jest zastanowienie się nad problemem tożsamości, kobiecości, wolności i seksualności. Wraz z postępem wydarzeń w książce główna bohaterka zaczyna poznawać samą siebie. Powoli zdaje sobie sprawę, że dopiero wkracza w sferę seksualności i wolności, by móc dojrzeć do możliwości rozpoczęcia własnego życia.