Zapomniany Walc | Autor: Anne Enright

To piękna książka o zdradzie.

Przeczytałam ją jednym tchem: w dwa szybkie dni, z trudem się odrywając od lektury. Trzeba przyznać, jest krótka. Krótka i wciągająca.

Napisana jest tak, jakby bohaterka pisała właściwie sama do siebie. Albo próbowała opowiedzieć historię komuś, kto już z grubsza o niej słyszał. Albo po prostu próbowała uporządkować własne myśli. Skacze odrobinę po wydarzeniach, nawiązuje do wydarzeń jeszcze nieopisanych, wraca się i z powrotem gna do przodu. To zwraca uwagę, ale nie czyni książki nieczytelną. Raczej znacznie bardziej osobistą.

Nie jestem pewna co o niej opowiedzieć, jednocześnie nie chciałabym zdradzać za dużo treści, wydarzenia w powieści nie są szczególnie zawiłe. Sama historia to opowieść o zdradzie narratorki i jej romansie z żonatym mężczyzną. Narratorka opowiada też historie obu rodzin, w zgrabnym skrócie prezentuje nam ich życie, które doprowadziło do tu i teraz. Nie jest to pierwsza książka o zdradzie, jaką czytałam, ale wydaje mi się wyjątkowo osobista.

Najbardziej niezwykłą cechą tej książki, najbardziej godną polecenia, jest jej styl – warsztat literacki – i sposób kreacji narratorki. To styl nie pozwalał mi się oderwać od lektury. Bohaterka, Gina, opowiada o wszystkim w wybitnie… prawdziwy sposób (a jednocześnie na tyle poukładany, by historia mogła spokojnie płynąć, nie drażniąc czytelników). Jak każdy z nas, podświadomie hierarchizuje, co jest dla niej ważne. Po zakończeniu książki zastanawiałam się nad tym: nie dowiedzieliśmy się wszystkiego, czego moglibyśmy się dowiedzieć. Dowiedzieliśmy się tego, co dla Giny było istotne lub interesujące; co wzbudziło w niej mocniejsze uczucia, lub bardziej ją męczyło. I to dla mnie niesamowity talent autorki: stworzyć wciągającą powieść i w tak umiejętny sposób dawkować informacje. Dużo łatwiej w pisaniu jest opowiedzieć wszystko. Podobnie wyglądają moje prywatne pamiętniki. Oczywiście nie byłyby jasne dla nikogo z zewnątrz, i nie są napisane tak pięknym językiem, ale chodzi mi o tę emocjonalną warstwę pamiętnikarską, kiedy przeskakujemy sprawy, do których wcale nie jesteśmy tak przywiązani, nie męczą nas gdzieś wewnątrz, a nad innymi zatrzymujemy się na dłużej, a czasem powtarzamy się, próbując je poukładać we własnej głowie.

Tak właśnie Gina opowiada historię swojego życia. Zastanawia się nad wszystkim, co się wydarzyło i doprowadziło do obecnej sytuacji. Nie chodzi o zastanawianie się, co powinna była zmienić, raczej o przemyślenie wszystkiego, co się wydarzyło, wyjaśnienie tego samej sobie.

Jest to piękna, ale smutna książka. I choć wolę nie zdradzać, czemu smutna, to podkreślę jeszcze, że jest zdecydowanie godna polecenia. Nie znajdziecie w niej wiele przygód, szokujących zwrotów akcji, ani opisów krajobrazów. Opisy można znaleźć co najwyżej osobistych przeżyć i emocji towarzyszących narratorce. Nie jest płytka, ani, mimo wciągającego, szybkiego czytania, nadmiernie prosta. Jest przede wszystkim bardzo ludzka. Sądzę, że łatwo może skłaniać nas do przemyśleń nad własnymi uczuciami i wyborami. Polecam czytelnikom, którzy lubią się skupiać na psychologicznej stronie bohatera, którzy interesują się „zwykłymi ludźmi”, naszymi codziennymi decyzjami.

Muszę też dodać, że wydawnictwo Wiatr od Morza jeszcze nigdy mnie nie zawiodło. Póki co, zachwyciła mnie każda wydana przez nich książka, którą miałam okazję czytać. Wiele z nich ma podobnie sprzyjający przemyśleniom, niespieszny styl. Więc jeśli „Zapomniany walc” przypadnie wam do gustu, proponuję przyjrzeć się ofercie tego wydawnictwa. Bardzo prawdopodobne, że znajdziecie tam więcej pozycji dla siebie.