Angielka | Autor: Katherine Webb

Gorąca pustynia, przepełniona klimatem orientu Arabia, dwie wyjątkowe kobiety i echa pradawnej historii w tle - to tylko preludium do całego bagażu wrażeń, przeżyć i wyjątkowych emocji, jakie to niesie sobą najnowsza powieść jednej z najbardziej intrygujących współczesnych brytyjskich pisarek - Katherine Webb. Książka ta nosi tytuł "Angielka" i ukazała się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Insignis.

Fabuła powieści przenosi nas do roku 1958, gdzie to poznajemy młodą, niezwykle inteligentną i spragnioną poznawania świata panią archeolog - Joan Seabrook. Kobieta ta spełnia właśnie jedno ze swych największych marzeń, jakim to było dotarcie do malowniczego Omanu. Wizyta ta wiąże się z odwiedzinami u stacjonującego w tym rejonie brata Joan - wojskowego oficera, jak i też z jedyną i niepowtarzalną szansą spotkania z najsłynniejszą kobietą archeolog - Maude Vickery, której to słynne i pionierskie dokonania na tym polu nauki, skłoniły Joan do podjęcia studiów na wydziale historii. Spotkanie to okaże się nie tylko największą przygodą w życiu młodej kobiety, ale także i początkiem misternej i przepełnionej wielkimi namiętnościami gry, w jaką do daje się ona uwikłać...

Powieść Katherine Webb możemy śmiało określić mianem współczesnej i jak najbardziej nowoczesnej odsłony "Baśni Tysiąca i Jednej Nocy", w której to fantazja została zastąpiona nie mniej barwną przygodą... Przygodą z wojną, sensacją, polityką, ale także i romansem w tle, czyli tym, za co tak naprawdę wszyscy kochamy pełnokrwistą literaturę rozrywkową. Spotkamy tu wyjątkowych bohaterów, przemierzymy Arabię wzdłuż i wszerz, cofniemy się do odległej i tajemniczej przeszłości, jak i nade wszystko odkryjemy magię, czar i piękno tego pustynnego zakątka świata, który od tysiącleci rozpala wyobraźnię ludzkości...

Pod względem fabularnym otrzymujemy tu niezwykle ciekawą, przepełnioną nieustanną akcją i bardzo zagadkową opowieść, łączącą w jedną spójną, logiczną i barwną całość dwa główne wątki. Wątki, ukazywane tu naprzemiennie i przedstawiające odpowiednio współczesne wydarzenia z życia młodej archeologii podczas jej pobytu w Omanie, oraz te opisujące życie, młodość i burzliwą karierę naukową Maude Vickery, zabierając nas swoją lekturą do podróży w odległą przeszłość. Co ważne, obie te części niniejszej narracji prezentują się wybornie, tak pod kątem fabularnym, jak i klimatycznym tej historii, zaś zwieńczeniem tej opowieści jest bardzo spektakularny, nieprzewidywalny i dający nam sobą bardzo wiele do myślenia finał...

Książka ta należy do dwóch głównych bohaterek, czyli niezwykle silnych, odważnych, i zjawiskowych kobiet. Kobiet, które z jednej strony dzieli wiek, pochodzenie i okoliczności w jakich przyszło im spełniać swoje naukowe marzenia..., zaś z drugiej strony łączy siła charakteru, gotowość do największych poświęceń, wiara we własne siły... Joan to piękna, mądra, ale też i na swój sposób wciąż ujmująco naiwna kobieta, której dane będzie poczuć ów lekkomyślność bardzo boleśnie na własne skórze. Trudno nie polubić tej postaci, symbolizującej tak bardzo wszystkie cechy dzisiejszych kobiet, co w tamtym czasie wcale nie było łatwym i powszechnym... Bardzo podobne emocje budzi w nas Maude, czyli równie silna, odważna i bezkompromisowa kobieta, z tą oto jednak różnicą, iż już tak bardzo doświadczona przez los. Co ciekawe, poznajemy ją tu zarówno w wieku starczym, jak i w kwiecie swej młodości, co pozwala nam w doskonały sposób na obserwacje wszelkich przemian, jakie zachodzą przez lata w tej nietuzinkowej postaci... Całości tego bogatego literackiego obrazu dopełniają tu czarujący panowie, choćby z Rorym, Charliem i Danielem, na czele...

Wszyscy miłośnicy orientu znajdą w książce to, co stanowi jego kwintesencję. Mam tu na myśli zarówno cudownie opisane widoki, krajobrazy, zabytki, czy też chociażby życie na pustyni, ale także i codzienność mieszkańców tego regionu świata, zarówno tych z elit, jak i tych najuboższych... Nie zabrakło tu także i ważnych wydarzeń natury polityczno - historycznej, kształtujących obraz i charakter Arabii, które to poznajemy głównie dzięki narracji Maude... Wszystko to jednak nie byłoby tak piękne i intrygujące, gdyby nie wielki talent pisarski Katherine Webb, która oddała tu magię, klimat i jak najbardziej realistyczną rzeczywistość świata orientu. Otóż czytając tę książkę czujemy się tak, jakbyśmy sami przebywali gdzieś na rozpalonych połciach pustyni, czy też w dających odrobinę wytchnienia malowniczych oazach. To piękny język, piękne opisy i piękna historia o Arabii, jakiej to sympatycy tej części świata, nie mogą sobie odmówić...

Orient, wojna, przygoda i namiętności to jedno..., ale nie mniej ważnym i istotnym motywem tej opowieści jest ukazana tu walka o równouprawnienie kobiet. To literacki, dyskretny i bardzo inteligentnie przedstawiony tu nam feminizm w najczystszej postaci, odwołujący się do tej oto prawdy, iż kobietom również wolno odkrywać, ujarzmiać i zadziwiać cały świat... Postacie Joan i Maude stanowią doskonały przykład ambitnych, wolnych i już w tamtych niełatwych czasach wyzwolonych kobiet, które pragnęły, chciały i przede wszystkim potrafiły decydować same o swoim losie. Myślę, iż ten aspekt książki jest nie do przeceniania także i w naszych czasach, gdzie to niestety wciąż miliony kobiet nie mogą żyć tak, jak by tego pragnęły...

Powieść "Angielka" to bez wątpienia przykład literatury rozrywkowej z najwyższej półki, oferującej sobą moc wrażeń, silnych emocji i wyjątkowych doznań czytelniczych. Lektura tej książki pozwala nam poczuć się znów jak nastoletni czytelnik, który zaczyna oto rozumieć, iż czary i magia mogą istnieć także i w dorosłym oraz jak najbardziej poważnym życiu, jeśli tylko nauczymy się je dostrzegać i odkrywać w otaczającym nas świecie i w emocjach, jakie targają nami wszystkimi... Polecam - to jedna z najwspanialszych powieści obyczajowych roku!

Ktoś chętny na egzotyczną podróż do Omanu?

Katherine Webb możecie kojarzyć z powieści Echa pamięci, która swoją premierę miała już jakiś czas temu. Teraz autorka powraca z nowym tytułem, a mianowicie z Angielką, która jest tematem tej oto recenzji.

Jest rok 1958, a młoda pani archeolog, Joan Seabrook, właśnie spełnia swoje największe marzenie i udaje się w podróż do Arabii. Z Anglii przybywa do miasta Maskat, próbując zapomnieć o niedawnej osobistej tragedii. Jej głównym celem jest odwiedzenie służącego w wojsku brata, ale przy okazji kobieta spotyka na swojej drodze Maude, idolkę z czasów dzieciństwa, odkrywczynię i samotniczkę.

Jak można było przypuszczać, od premiery Angielki nie upłynęło zbyt dużo czasu, a już była na językach wszystkich szanujących się czytelników. Mówiono o niej wszędzie i to w samych superlatywach. Jednak czy wszystkie obietnice zostały pokryte, czy też może to kolejne chwyty marketingowe?

Jak możecie już przypuszczać, powieść nie przypadła mi do gustu w satysfakcjonującym mnie stopniu. Myślę, że to po części jest kwestia gustu, ale warsztat autorki i sama historia także maczały w tym swoje palce. Zacznę od sposobu prowadzenia narracji i rozkładu tekstu na poszczególnych stronach. Otóż okazuje się, że opisy mogą być równocześnie największą wadą jak i zaletą całej książki. Z jednej strony wprowadzają świetny klimat, bo z dużą ilością szczegółów opisują życie mieszkańców Omanu, ale też szybko nużą czytelnika, bo jest ich po prostu za dużo. Skutecznie rozwiewają każdą zapowiadającą się akcję i o wiele za często zastępują zwykłe dialogi. To wszystko prowadzi do konkluzji, że Angielka wydaje mi się być przegadana. Z powodzeniem większą jej część można byłoby skrócić i zawrzeć w mniejszej ilości stron.

Spostrzeżenie numer dwa to bohaterowie. Joan Seabrook to klęska na całej linii. Dziecinna, infantylna i po prostu irytująca. Do samego końca nie potrafiłam zrozumieć motywów, które nią kierowały. Do Maude Vickery też nie pałałam jakąś wielką miłością, przynajmniej nie od samego początku. Jednak później autorka zaczęła wrzucać do fabuły retrospekcje z wydarzeń z młodości Maude i znacznie przybliżyła nam jej postać, tym samym argumentując jej zachowania i styl bycia. Wtedy wszystko nabrało sensu i kobieta zyskała u mnie nić sympatii.

Rozumiem, dlaczego wszystkim Angielka tak bardzo się podoba, bo zauważam wyjątkowość w tym wszystkim, co mnie się nie podobało, ale pomimo to ja nie należę do grona wielbicieli. Książka okrutnie mnie wynudziła. Męczyłam się z jej czytaniem grubo ponad dwa tygodnie, bo fabuła wciągała mnie tylko momentami, a gdy już one nadchodziły, to szybko zostały przerwane przez nużące opisy.

Angielka nie jest złą książką, wręcz przeciwnie. Jest bardzo obszerną i wymagającą dużego skupienia lekturą, która opowiada nie tylko losy głównych bohaterek, ale i przybliża całą historię życia politycznego w Omanie. Nie zmienia to faktu, że powieść nie jest bez skaz i nie przypadnie każdemu do gustu. Przez pierwsze sto stron ciągnie się niemiłosiernie, później wydarzenia nabierają tempa, ale do samego końca są stonowane i mało wymagające. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że więcej akcji znajdziemy w opisie na tylnej okładce niż na przestrzeni tych niecałych 500 stron.

Nie odradzam i nie zachęcam, bo do Angielki mam dość ambiwalentny stosunek. Mnie ta książka nie porwała, ale to nie znaczy, że kogoś innego nie zachwyci. Jeśli kogoś zainteresował koncept na fabułę, to może mimo wszystko warto go sprawdzić na własnej skórze i udać się w prywatną podróż do Omanu? A jeśli nie, to gwarantuję wam, że równie cudowne chwile spędzicie w towarzystwie innej historii, niekoniecznie powieści Katherine Webb.