Od Euro Do Mundialu Prawda O Reprezentacji | Autor: Roman Kołtoń

Za Romanem Kołtoniem nie przepadam. Nie kochałem go gdy pracował dla Canal+, znienawidziłem za totalne popsucie mojego ukochanego dziennika – „Przeglądu Sportowego”, dziś, gdy pracuje w Polsacie mam do niego stosunek neutralny, wiec sumując te wszystkie wrażenia sformułowanie „nie przepadam” jest chyba najbardziej odpowiednie.

Z drugiej strony zazdroszczę mu tego, co osiągnął. Pracował w „Piłce nożnej”, gdy ta była znakomitym pismem, nie przesiąkniętym komercją i skierowanym do fascynatów, a nie dzieci zbierających kolorowe zdjęcia piłkarzy. Potem przeniósł się do „Przeglądu Sportowego”, a nawet nim kierował. Nie ważne jak – ważne, że miał taką możliwość. Teraz pracuje dla Polsatu, który od kilku lat pokazuje wszystko, co ważne dla naszej reprezentacji, ale z drugiej strony zakodował kilka jej meczów oraz Mistrzostwa Europy we Francji. I to w czasie, gdy miałem remont w domu, a teściowa, u której mieszkałem nie ma dostępu do Internetu. Na szczęście jest dziś Internet mobilny i płacąc serwisowi IPLA za dostęp obejrzałem wszystkie mecze turnieju (zasnąłem jedynie na Portugalia – Chorwacja, ale tych nudów oglądać się zwyczajnie nie dało…).

Zazdroszczę Kołtoniowi, że od lat pracuje przy piłce nożnej, może o niej pisać i zapewnia mu to utrzymanie (pewnie niezłe). Ja czasem redaguję co najwyżej związane ze sportem teksty fizjoterapeutów w piśmie, w którym pracuję, a od czasu do czasu napiszę recenzję jakiejś książki piłkarskiej.

Tym razem w moje ręce wpadła książka właśnie Romana Kołtonia – „Od Euro do Mundialu. Prawda o reprezentacji”. To już kolejny tom „Prawd”. Wcześniej były „Korea i nie tylko”, a następnie „Janas i Beenhakker”. W „Od Euro…” otrzymujemy porcję felietonów i wywiadów przede wszystkim o kadrze Nawałki, która usiłowała podbić Francję i chyba zabrakło odrobiny szczęścia, by tak właśnie się stało.

Książka jednak rozpoczyna się od tekstu nawiązującego do Euro w Polsce, gdzie jak się okazuje do końca nie dopilnowano, by każdy ze zgłoszonych piłkarzy naszej reprezentacji miał prawo w niej wystąpić na turnieju! Wiało zgrozą, uświadamiało, jak nieprofesjonalnie pracowała kadra przed erą obecnego trenera i zapowiadało znakomitą książkę, bo skoro zaczyna się od trzęsienia ziemi, to dalej według Hitchcocka powinno być jeszcze ciekawiej.

Niestety patrząc w ten sposób trochę się rozczarowałem. Książka absolutnie nie jest zła. Jest jakby uzupełnieniem tego, czego mogliśmy się dowiedzieć od Marcina Feddka w jego książce „Dekalog Nawałki”. Kołtoń nie był tak blisko reprezentacji, pisał więc nieco ogólniej, z odczuwalnym dystansem.

Chyba największą zaletą książki są zamieszczone w niej wywiady. Tego w „Dekalogu Nawałki” nie mieliśmy wcale. Na pierwszy ogień poszedł prezes PZPN – Zbigniew Boniek, ale z Kołtoniem rozmawiali także pisarz Jan Grzegorczyk (co ciekawe jego powieść „Chaszcze” czytałem tuż przed „Od Euro…”, zabierając obie książki na urlopowy wyjazd), byli piłkarze – Włodzimierz Lubański i Piotr Świerczewski, ale i obecni – Michał Pazdan czy Sebastian Mila.

Innym bardzo ciekawym motywem, którego próżno szukać w innych pozycjach poświęconych turniejowi są opisy życia dziennikarzy sportowych, pełnego pośpiechu, ale i nie pozbawionego przyjemności. Jak się okazuje praca podczas Euro to wcale nie była sielanka, ale gigantyczny wysiłek, by czytelnicy działów sportowych czy widzowie Polsatu mieli zawsze komfort uzyskiwania świeżych wiadomości podanych z pierwszej ręki. Dzięki temu moja zazdrość nieco zmalała, bo jednak w zaciszu fotela ze słuchawkami na uszach (rodzina wie, że podczas Euro i Mundialu jestem nieobecny) mogłem bez presji obserwować wszystkie reprezentacje, a w przerwie i po spotkaniach wysłuchiwać całkiem ciekawe opinie fachowców (nawet przez chwilę nie żałowałem tamtych 100 zł na IPLĘ).

Trzecią rzeczą, za którą muszę pochwalić książkę Kołtonia, to piękne i ubarwiające tekst fotografie głownie Łukasza Grochali, ale i samego autora. Jest ich sporo i fajne komponują się z felietonami.

Nieco słabiej w porównaniu do „Dekalogu Nawałki” wypadły opisy meczów Polaków. Nie było w nich tylu detali ile znalazłem u Feddka. To, o czym pisał Kołtoń jest już każdemu bardziej zaangażowanemu kibicowi znane, więc ku mojemu zaskoczeniu, mimo, że dziennikarz opisywał w większości radosne i historyczne chwile polskiej piłki trochę wiało nudą.

Niemniej cieszę się, że mam książkę w swojej biblioteczce i nie wyobrażam sobie, że jakikolwiek maniak piłkarski lubiący czytać mógłby przejść obojętnie obok „Od Euro do Mundialu”. Nie pochłania się tego może z wypiekami na twarzy, ale możemy uzyskać kilka ciekawostek i ugruntować swoją wiedzę o naszych piłkarzach.

Pozostaje mi teraz czekać na czwarty tom, oby był znacznie grubszy niż ten (blisko 500 stron) i oby opisał kolejne historyczne chwile polskiego futbolu. Mamy drużynę solidną z bardzo doświadczonymi graczami (Glik, Błaszczykowski, Fabiański, Szczęsny), prowadzoną przez światową mega gwiazdę (Lewandowskiego), wokół której powoli rosną kolejne mogące osiągnąć podobny status (Milik, Zieliński). Kadra prawie już wywalczyła awans do Rosji. Brak kwalifikacji wydaje się już wręcz nieprawdopodobny. Piłkarze Nawałki stają więc przed szansą zrobienia wielkiego wyniku, a Roman Kołtoń będzie miał okazję napisać kolejną, oby najlepszą „Prawdę o reprezentacji”. Ja już z góry ustawiam się po nią w kolejce.