Dwoje | Autor: Andrzej KopackiAnna Górecka

Zacznę od tego, że do sięgnięcia po tą książkę zachęciła mnie rekomendacja Janusza Leona Wiśniewskiego na okładce, który to książkę tą określił, jako doskonały debiut. Cenię i bardzo lubię czytać Wiśniewskiego, toteż od razu pomyślałam, że książka ta musi mieć w sobie to coś, namiętność, oryginalność, pokłady emocji, skoro on pochylił nad nią czoła i nie zawiodłam się.

Fabuła książki to związek dwojga ludzi zagmatwanych w różne sytuacje życiowe. Ona Luna antykwariuszka żyjąca w miejscu z przymusu, uwikłana w sprawy z przeszłości, utraconą miłość, skomplikowane relacje rodzinne, owiane skandalem i tajemnicą. On Heliodor, niedoszły aktor pracujący w korporacji, która go przytłacza, której nie cierpi i traktuje ją, jako przymus. I rodzące się między nimi uczucie zdominowane przez namiętność i seks w najsubtelniejszym i najpiękniejszym jego ujęciu.

Ona swoje przeżycia opisuje w dzienniku, on w formie e-maili do przyjaciela, który w dawnych czasach pomógł mu wrócić do zdrowia a sam teraz znajduje się w stanie wegetatywnym na oddziale szpitalnym. Każde z nich opisuje wspólne spotkania, akty miłości, przemyślenia i refleksje ze swojego punktu widzenia. Także czytelnik poznaje sekrety relacji damsko męskiej z dwóch perspektyw, widziane oczyma kobiety i mężczyzny. To czyni tą książkę bardzo interesującą, intrygującą i wartą przeczytania.

Nie nazwę jej rewelacją czy pozycją znakomitą, ponieważ brakuje mi w niej czegoś, czego nie umiem nazwać. Dodatkowo wplecione, w pewnym momencie w fabułę, relacje Karen i Maxa, którzy są dziennikarzami i piszą ową historię miłosną (Luny i Heliodora) na odległość, bardzo komplikują odbiór tej książki.

W pełni rozumie zachwyt Janusza Leona Wiśniewskiego, wszak książka ta przepełniona jest wykwintnym erotyzmem w jego stylu. I to w tej książce jest piękne. Namiętność ubrana w słowa, namiętność, której się zazdrości, którą samemu pragnęłoby się przeżyć. Żyjemy, bowiem w świecie pędzącym za egoistycznym posiadaniem więcej i więcej. Wszystko robimy szybko, na wszystko brakuje czasu. Także romantyczne uniesienia bardzo często w obecnych czasach to temat schowany w lamusie. Współczesny seks jest szybki, przelotny i najlepiej bez zobowiązań. A „Dwoje” z seksu i namiętności czyni sztukę. Romantyzm przeplata się tutaj z pożądaniem, które dawkowane jest powoli, z subtelnością, wytwornością, zaangażowaniem, by na końcu oddać się wspaniałym chwilą uniesienia. W ten sposób powinny odbywać się relacje intymne ludzi, bez względu na wiek. Powinny być magiczne, tajemnicze, dawać spełnienie, a do tego potrzebne jest poszanowanie wzajemne potrzeb drugiej osoby i otwartość, aby mówić, w jaki sposób powinny zostać one spełnione.

Ta książka emanuje erotyzmem w pięknym jego ujęciu a warto podkreślić, że bohaterowie czasy młodości mają już za sobą i są dojrzałymi wiekowo ludźmi a jednak umieją cieszyć się i bawić bliskością. Dla bohaterów książki zbliżenie cielesne to nie tylko chwila, ale przygoda, która wymaga określonej scenerii, nastroju, często, więc wraz ze swoją miłością przenoszą się oni na łono natury, lub w wiele ciekawych miejsc.

Oceniając tą książkę warto zwrócić uwagę na ciekawe ujęcie jej fabuły, takie same sytuacje i przeżycia przedstawiane z perspektywy kobiety i z perspektywy mężczyzny. Niby takie same, ale jednak bardzo różne. Kolejnym atutem jest piękny erotyzm, który z tej książki emanuje, którym ta książka kipi. Wadą w moim odczuciu jest dość oporne i powolne czytanie książki, nie czyta się jej wartko i łatwo, niekiedy trzeba zrobić przerwę, aby po prostu od niej odpocząć. I oczywiście zdecydowany brak zakończenia wielu wątków, które w powieści się pojawiły a pozostały bez rozwinięcia i omówienia. Ja z ogromną przyjemnością poznałabym historię miłości Luny i Ksawerego. Historię jej matki. A przede wszystkim chciałabym dowiedzieć się, co stało się z Wodzem i jak w obliczu jego sytuacji zachowała się jego biologiczna córka? Chętnie też dowiedziałabym się czy Luna i Heliodor to chwilowe zauroczenie i wspaniały seks, czy może miłość i wspólna przyszłość. Odpowiedzi na te pytania w książce tej mi brakuje.

Reasumując uważam, że jest to książka z kategorii, która albo będzie się podobała czytelnikowi bardzo, albo po prostu nie doczyta jej do końca i uzna za słabą. Ja przeczytałam ją w całości i nie żałuję, ale oceniam ją, jako książkę średnią, której dużo splendoru dodaje poparcie Janusza Leona Wiśniewskiego.

Z każdym dniem swojego życia, człowiek zaczyna dostrzegać, że los potrafi płatać figle i bardzo często to przypadek sprawia, że nasze życie zaczyna być piękniejsze, albo wręcz przeciwnie.

Luna to dojrzała kobieta, która prowadzi antykwariat. Praca jest jej pasją, stare rzeczy fascynują ją do tego stopnia, że o każdym z przedmiotów które posiada, wymyśla historię i zastanawia się czy taki mógł być jej los. Jednak nad wszystko co posiada, Luna zafascynowana jest książkami, a szczególnie białymi krukami. Ponadto kobieta ma córkę, która jest wolnym ptakiem i ciężko za nią nadążyć. Codzienność opisuje w listach tęskniąc do swojej wielkiej miłości, której już nie ma. Aż pewnego razu przychodzi dzień, gdy dostrzega go w witrynie sklepu. Przystojny, dojrzały mężczyzna, który stoi w przy szybie i przygląda się jej. Mężczyzną tym okazuje się Heliodor- niespełniony aktor, którego codzienność upływa na pracy oraz odwiedzaniu swojego byłego trenera w szpitalu. Ma on również córkę, z którą nie ma zbyt dobrego kontaktu, jednak dzięki niej poznaje Lunę, bo to właśnie prezent, który chce jej kupić na urodziny, sprowadza go do antykwariatu. W ten sposób para spotyka się po raz pierwszy, jednak nie ostatni. Namiętność, która zrodziła się między nimi już w trakcie pierwszego spotkania, zaczyna z każdą spędzoną ze sobą chwilą narastać. Do czego doprowadzi to dwoje dojrzałych ludzi?

„Dwoje” to autorski debiut Anny Góreckiej i Andrzeja Kopackiego. Powieść napisana jest z perspektywy kobiety i mężczyzny, którzy swoje przeżycia opisują w listach, zatem poznajemy sposób bycia i tok myślenia obydwojga głównych bohaterów. Opisane są również ich uczucia i obawy. Język jakim się posługują jest piękny – znajdziemy bardzo wiele metafor i codziennych sytuacji opisanych bardzo niecodziennymi zdaniami, jednak nie sprawia to, że język jest trudny, po prostu jest bardziej obrazowy. Książkę czyta się bardzo dobrze, dosyć szybko, ale… Mi osobiście brakowało czegoś. Relacja między Luną i Heliodorem rozwija się w miarę szybko, aczkolwiek czytając czułam pewien niedosyt, bo niby akcja się toczy, ale nie takim tempem jakiego bym oczekiwała. Wydaje mi się, że powieść opowiada o dojrzałych ludziach i to do nich jest skierowana. Młodość opisana jest przez autorów jako beztroska, brak stabilizacji i jedna wielka niewiadoma jeśli chodzi o następny dzień, co jest przeciwieństwem starszego pokolenia, które ukazane jest jako to wiedzące czego chce od życia. Nie do końca spodobało mi się takie przedstawienie dwóch pokoleń, gdyż brak mi tutaj rozsądnej równowagi.

„Dwoje” to powieść obyczajowa o pełnym namiętności, ale także subtelności uczuciu. Wywołuje bardzo pozytywne emocje i sprawia, że na sercu robi się cieplej, gdy czytamy o kolejnych losach głównych bohaterów. Jednak wydaje mi się, że sama jeszcze nie dojrzałam do takiego stanu emocjonalnego, aby popadać w nadmierny zachwyt nad tą powieścią. Bardziej skierowałabym ją w stronę mojej mamy, czy babci na długi jesienny wieczór i myślę, że byłby bardziej zadowolone z takiej lektury niż ja. Polecam ją zatem głównie kobietom dojrzałym, które uwielbiają stabilizację i zrównoważony rozwój akcji. Zatem jeśli szukacie prezentu dla mamy, babci czy cioci to książka warta jest uwagi. Po raz kolejny, okaże się, że w życiu liczą się przypadki i nie powinniśmy ich nigdy lekceważyć.