Życie Na Wynos | Autor: Olga Rudnicka

Z autorką Życia na wynos spotkałam się pierwszy raz przy okazji jej wcześniejszych książek osadzonych na Zaciszu 13. Tym razem Olga Rudnicka na pewno nie zawiodła swoich fanów. Jej najnowsza powieść tak samo jak poprzednie trzyma właściwy dla siebie poziom.

Kryminały to akurat mój ulubiony gatunek. Przywykłam jednak do tych budowanych na zgrabnej intrydze powieści brytyjskich lub tych dotykających wątków psychologicznych, mrocznych i zimnych skandynawskich thrillerów. Bardzo długo przekonywałam się do polskich kryminałów, ale w końcu natrafiłam na twórczość Rudnickiej i nie mogę nie przyznać, że w pełni zasługuje na znalezienie się w gronie najlepszych polskich pisarek.

W Życiu na wynos spotykamy czterdziestoletnią rozwódkę, pisarkę poczytnych powieści dla kobiet, Emilię Przecinek. Po różnego rodzaju życiowych perturbacjach zaczyna dzielić niewielkie mieszkanie nie tylko z dwójką nastoletnich dzieci, ale przede wszystkich z własną matką, a co by tego było mało ostatnią lokatorką jest teściowa. Obie starsze panie żyją trochę jak pies z kotem chociaż i bez siebie nie mogą żyć. Ich ciekawość życia ludzi wokół, sprowadza na Emilię kolejny problem, a mianowicie zostaje ona wplątana w sprawę o morderstwo.

Co mi się podoba w tej książce? Plusów jest wiele. Zacznę może od tego, że autorka nie pierwszy i miejmy nadzieję, że nie ostatni raz, łamie stereotypowe myślenie o kryminałach. Tak jak w przeszłości Joanna Chmielewska pokazywała, że na tematykę zbrodni można spojrzeć z lekkim przymrużeniem oka, tak samo Olga Rudnicka podąża tym śladem. Nagle okazuje się, że aby otrzymać świetny kryminał nie trzeba poświęcać długich godzin na analizy psychologiczne i motywy zbrodni. Można zamiast tego wyśmienicie się bawić czytając barwne dialogi. A to właśnie rozmowy bohaterów stanowią ogromną zaletę stron książki.

Często bywa tak, a przynajmniej ja mam takie wrażenie, że czytając powieści można zacząć zastanawiać się czy w normalnym świecie postacie książki zachowywałyby się tak samo. Chodzi tutaj głównie o zwroty czy słowa jakimi posługują się osoby występujące w fabule.
W dużej mierze w życiu codziennym te rozmowy wyglądają inaczej. I tak je pokazuje Rudnicka. Bohaterowie toczą ze sobą niekiedy zabawne, a niekiedy niezrozumiałe wymiany myśli. A co najważniejsze te dialogi są bardzo energiczne i nie sposób się przy nich nudzić. Wszystko dzieje się szybko i nie ma chwili oddechu aż do samego końca.

Za co ja uwielbiam twórczość Olgi Rudnickiej to bohaterowie jej książek, a przede wszystkim za kreację postaci żeńskich. W przeszłości przyjęło się, że kobiety są raczej pasywne i nawet jeśli są postaciami głównymi to rzadko bije od nich jakaś inicjatywa czy zdecydowanie. Autorka Życia na wynos wykreowała całe spektrum interesujących bohaterek. Pierwszą i najważniejszą jest Emilia, której życie runęło, ale jakoś daje sobie radę. Jej przygody i próby poznania interesującego i przede wszystkim realnego, a nie występującego tylko na łamach powieści mężczyzny są przezabawne, ale także prawdziwe. Osobiście bardzo lubię córkę głównej bohaterki Kropkę za jej bezpośredniość i szczerość. Ale poza tym przecież są jeszcze dwie starsze panie, które swoją energią mogłyby przebić nie jedną nastolatkę. Pokazują, że życie trwa cały czas i nie kończy się wraz z wiekiem. Nie zapominajmy o Wieśce, agentce i przyjaciółce Emilii, która reprezentuje w pełni wyzwoloną i niezależną kobietę XX wieku.

Niebanalne dialogi i żywe, realne postacie, a do tego zawrotne tempo akcji to główne wyznaczniki najnowszej powieści Olgi Rudnickiej. Autorka jak zawsze nie zawodzi i po raz kolejny oddaje w ręce czytelnika zabawną, przewrotną i pomysłową książkę, która powinna spodobać się nie tylko jej sympatykom, ale także tym, którzy dopiero chcieliby zacząć swoją przygodę z jej twórczością.