Na Ratunek Zielonej Dolinie Bajki O Zwierzętach | Autor: Renata Opala

Zielona Dolina jeszcze do niedawna była miejscem, w którym ludzie żyli spokojnie i szczęśliwie. Wszystko zmieniło się, gdy czarny łabędź wygonił królewnę Oleńkę i jej rodziców z zamku. Sam zasiadł na tronie i oświadczył, że mieszkańcy mają codziennie wysyłać do niego jedną dziewczynkę z jedzeniem. Ta, która wejdzie do pałacu, już nigdy nie wróci do domu. Jeśli chcecie przekonać się, czy mieszkańcy Doliny przystaną na jego żądania i jaką nieznajomy skrywa tajemnicę, sięgnijcie po tę książeczkę, bo ja już więcej na temat fabuły nie powiem.

Co prawda wyrosłam już z bajek, ale ostatnimi czasy dość często po nie sięgam. Mam w rodzinie kilkoro dzieci, z którymi czytam takie książeczki, zarażając je miłością do literatury od małego. Tę opowieść czytała ze mną panienka H., która jest już na tyle duża, że sama potrafi czytać i razem poznawałyśmy losy zwierzątek. Muszę przyznać, że Renata Opala, autorka bajki, mnie zaskoczyła. Za dużo się naczytałam powieści z trupem w tle i nieco inaczej wyobrażałam sobie losy czarnego łabędzia. Okazało się, że byłam w ogromnym błędzie i źle przewidziałam zakończenie. Za to należy się autorce duży plus. Nie myślałam, że jeszcze kiedyś zostanę zaskoczona przez finał bajki dla dzieci. Ta historia jest krótka, czyta się ją szybko i co najważniejsze, wciąga od samego początku. Mam swoje lata, ale byłam nią zainteresowana. Przejęłam się losami mieszkańców Zielonej Doliny. Było mi żal dziewczynek, nad którymi zawisło widmo złego losu.

Renata Opala miała bardzo dobry pomysł na historię dla najmłodszych czytelników. Nie jest ona długa, ale za to pozostaje na długo w pamięci i niesie ze sobą morał, o którym powinni pamiętać zarówno dorośli, jak i dzieci. Bohaterowie są wyraźnie zarysowani, nie zlewają się w jedną całość, mają zwykłe imiona, więc nie ma większego problemu z ich zapamiętaniem. Nawet najmłodsi odbiorcy powinni je pamiętać.

Wydawca sugeruje, że ta publikacja jest przeznaczona dla czytelników mających więcej niż 4 lata. Trudno mi się z tym nie zgodzić. Owszem, można bajeczkę przeczytać również maluszkom, ale wtedy mogą nie wynieść z niej lekcji, jaką przygotowała dla nich autorka. Panienka H., która w tym roku pójdzie do szkoły, była tą bajką oczarowana. Po pierwsze, są tu zwierzątka, a ona jest fanką istot wszelakich, przygarnęłaby nawet robaka. Po drugie, są tutaj piękne obrazki, które nie tylko uzupełniają treść, ale również działają na dziecięcą wyobraźnię. Po trzecie – ta historia jest po prostu dobrze napisana. Autorka przemyślała to, co chce powiedzieć. Nie rozwlekała niepotrzebnie opowieści. Skupiła się na tym, co najważniejsze i pozwoliła wczuć się w sytuację głównych bohaterów. Jak się okazuje, nie wszyscy są tym, kim nam się wydaje, że są, ale nic już więcej nie zdradzę, sami musicie się przekonać, co mam na myśli.

Ta książeczka powinna sprawić wiele frajdy nie tylko najmłodszym czytelnikom, ale również ich rodzicom. Dzieci mogą czytać ją samodzielnie. Została napisana prostym językiem i bez problemu zrozumieją treść bajki, nie trzeba im nic dodatkowo tłumaczyć. Jeśli szukacie mądrej książki dla swoich pociech, myślę, że możecie spokojnie zainwestować w tę publikację. Jest naprawdę dobrze napisana i pozostanie na długo w dziecięcej pamięci.