Czy To Pies Czy To Bies Czyli Zbiór Słowiańskich Stworów | Autor: Kamila LoskotŁukasz Loskot

Nie wiem, czy z wami też tak było, ale ja znałam mitologię grecką, rzymską, egipską, lecz właściwie nie miałam pojęcia o naszej, słowiańskiej mitologii. Znaczy się miałam świadomość, że coś takiego jest, tylko nie umiałam za bardzo wymienić poszczególnych stworów. Pozwólcie, że opowiem wam o publikacji, która opisuje nasze dziwy i jest przeznaczona dla młodszych czytelników.

Na świecie są różne cuda i nie wszystkie widać gołym okiem, o czym starają się przekonać nas Kamila i Łukasz Łoskotowie. Domownik na przykład jest jednym z demonów, które pomagają w domu i opiekują się zarówno gospodarstwem, jak i mieszkającymi w nim ludźmi. Nie zawsze jest widoczny, trudno go na przykład przyłapać na gaszeniu światła w lodówce. Trzeba jednak na niego uważać, gdyż zdenerwowany może nasłać złego demona albo porządnie narozrabiać. Są też strzygi, które nie potrafią się zdecydować, czy są dobre, czy złe. Licho nie przyniesie raczej niczego dobrego, a i na utopce trzeba uważać.

O niektórych słowiańskich stworach dowiedziałam się dopiero z lektury tej książki. O ile biesy, strzygi, południce czy utopce były mi znane, tak nie wiedziałam nic o plonkach, mamunach czy latawcach. Człowiek przez całe życie uczy się czegoś nowego. Czytałam tę książkę z siedmioletnią dziewczynką i obie czegoś ciekawego się dowiedziałyśmy.

Mogę się mylić, ale publikacja jest przystosowana dla dzieci w wieku przedszkolnym i w pierwszych klasach szkoły podstawowej. Słownictwo, jakim posługuje się Łukasz Łoskot, jest łatwe w odbiorze i raczej nie ma problemu, by dzieci zrozumiały to, co autor chce im powiedzieć na temat słowiańskich stworzeń. Robi to w dość delikatny sposób. Na temat utopców czy strzyg słyszałam bardziej pikantne historie.

Ta publikacja jest strzałem w dziesiątkę. W prosty sposób opowiada dzieciom o pojawiających się w mitologii słowiańskiej stworach i zapoznaje je z naszym dziedzictwem. W szkole się raczej tego nie nauczą, choć mogę się mylić, przestałam się orientować w podstawie programowej. Publikacja jest uzupełniona o zabawne rysunki autorstwa Kamili Łoskot, na których są przedstawione poszczególne dziwy, opisane wcześniej. Książeczkę czyta się bardzo szybko. My połknęłyśmy ją w jedno popołudnie, chociaż moim zdaniem równie dobrze można podzielić sobie czytanie na raty. Nie trzeba też czytać jej po kolei. Można skakać po rozdziałach. Nie ma to zasadniczo większego znaczenia.

Myślę, że dzieci, które potrafią już czytać, nie będą miały większego problemu z tym, by samodzielnie przeczytać tę książkę, chociaż nie wiem, czy nie lepiej, by zrobiły to z rodzicami. Nie chodzi mi o to, że jest się tu czego bać i trzeba dzieci tulić, ale zawsze lepiej zdobywać wiedzę w szerszym gronie. Może akurat mama albo tata dowiedzą się czegoś nowego.

Cieszę się, że ta publikacja powstała. Jestem nią oczarowana. Podobnie jak moja siedmioletnia mała czytelniczka. Obie doskonale bawiłyśmy się w trakcie czytania. Język w tej publikacji jest bardzo przystępny, pobudza wyobraźnię i podejrzewam, że nawet bez rysunków byłybyśmy w stanie wyobrazić sobie to, jak poszczególne cuda i dziwy wyglądają, ale obrazki nadały tej publikacji kolorów. Gdyby ich nie było, czegoś by tu ewidentnie brakowało. Jeśli chcecie zapoznać dzieci z mitologią słowiańską, polecam tę publikację. Mam nadzieję, że nie będziecie rozczarowani.