Za Rok O Tej Porze | Autor: Monika Sawicka

Monikę Sawicką poznałam za sprawą pierwszej części serii, powieści „Dobrze, że jesteś”. Książka w kolorowej, niemalże romantycznej okładce, nie zapowiadała czającego się na jej stronach dramatu, w żaden sposób nie ostrzegała przed trudną zawartością. Polubiłam wówczas skrzywdzoną Kornelię, byłam ciekawa, czy los w końcu okaże się dla niej łaskawy, a nowe życie przyniesie radość i nadzieję.

Powrót do historii kobiety był trochę niczym przyjemny posiłek w rodzinnym gronie. Nieco przewidywalny, ale jednak dający ciepło i ukojenie. Spokojny, choć z szansą na nieoczekiwane niespodzianki. Bo trzeba szczerze przyznać, że Sawicka nie obawia się zaskakiwać, chętnie sięgając po tematy trudne i niewygodne. Wcześniej sporo było o przemocy, źle wspominanej przeszłości i życiu, które okazać się miało zupełnie inne, a jednak takowe nie było. Tym razem autorka znowu przygotowała dla nas wielką próbę, starając się, by nie zabrakło nam emocji.

„Za rok o tej porze” to bardzo dobrze napisana książka obyczajowa. Świetne czytadło o kobietach i dla kobiet. Przede wszystkim za sprawą głównej bohaterki- kobiety silnej, zdeterminowanej, pragnącej w końcu rozliczyć się z przeszłością i zawalczyć o własne szczęście. I w tej drugiej części walczy, choć za sprawą powracającej przeszłości ta radość nieco się oddala. Myślę, że ta trudna sytuacja Kornelii może w mocny sposób zadziałać na szerokie grono odbiorczyń, pokazać im, że choć czasami jest pod górkę, nie można się poddawać. Pouczyć, co robić w trudnych sytuacjach, być może podsunąć gotowe rozwiązania.

Za sprawą tych niewygodnych tematów Monika Sawicka daje nam do myślenia, skłania do refleksji i zastanowienia się, co my zrobiłybyśmy na miejscu głównej bohaterki. Kornelia dla wielu z nas może być inspiracją, a z pewnością kimś, do kogo z chęcią powrócimy, odświeżając sobie lekturę. W pierwszej części autorka pozwoliła sobie część rzeczy przemilczeć, niektóre istotne szczegóły zachowała tylko dla siebie. Tym samym sprawiła, że do powieści zabierałam się z większą niecierpliwością, czując żywe i niesłabnące zainteresowanie. Na szczęście nie zawiodłam się- Sawicka uzupełniła tę historię o brakujące elementy, roztaczając przed nami obrazek, który mógłby zostać wyjęty prosto z życia.

W historii Kornelii odnalazłam życiowość i realizm. W czasie lektury cały czas miałam wrażenie, że ta opowieść mogłaby rzeczywiście mieć miejsce, albo zostać oparta na faktach. Sawicka bardzo dobrze oddziałuje na emocje czytelniczek. Nie boi się wyzwań, nie waha przy mocniejszej tematyce. Pokazuje, że literatura kobieca nie musi być mdła i bez polotu, że taką książką można wnieść coś ważnego, zapisać się w pamięci czytelniczek. Bo takie historie niczym z życia wzięte robią na nas najsilniejsze wrażenie.

W swoją opowieść Sawicka wplotła wiele dodatkowych elementów, ubogacających i urozmaicających treść. Bardzo podobały mi się odniesienie do lubianych polskich piosenek. Ważne miejsce zajmują fragmenty dotyczące osoby naprzykrzającej się Kornelii. W powieści znalazło się nawet nieco miejsca dla nawiązania do głośnej swego czasu historii Madzi z Sosnowca. Wszystkie te kwestie w znaczący sposób podnoszą wartość powieści i wpływają na jej pozytywny odbiór.

Pewne jest, ze autorka umie i lubi pisać, a tworzenie kobiecych opowieści przychodzi jej lekko. Nie skupia się jedynie na tematach banalnych, próbuje stworzyć istotniejszy i zapadający w pamięć przekaz. Czyta się ją szybko, z dużą przyjemnością i wielkimi emocjami.