Portugalka | Autor: Iwona Słabuszewska Krauze

Niemal każdy członek Sophie skrywa w sobie jakąś mroczną tajemnicę. Leonardo to ceniony winiarz, który uważa, że udało mu się zapomnieć o tym, co kiedyś utracił. Ktoś jednak wie, że to nieprawda. Camila to piękna i zagadkowa kobieta sukcesu, która zostaje posądzona o morderstwo. Gabriela jest szanowaną seniorką rodu. W sercu jednak skrywa pielęgnowaną latami nienawiść. Jest też Horacio, człowiek, który – wbrew swojej woli – sprawił najwięcej zamieszania. Rodzice dziewczyny też nie żyją ze sobą zbyt dobrze. Niby udają dobre małżeństwo, ale średnio im to wychodzi. Sophie chce uciec od toksycznych relacji w rodzinie. Odkrywa pewien sekret, który wywraca jej życie do góry nogami.
Portugalce trzeba przyznać jedno – ta powieść ma niezwykły klimat. Za sprawą autorki przeniosłam się do Portugalii. Poczułam magię tego miejsca i aż zamarzyłam o tym, by się tam wybrać. Akurat za oknem jest dość słonecznie, więc wczułam się w ten klimat.

Sophie ujęła mnie. Polubiłam ją i byłam ciekawa tego, czy uda jej się spełnić jej marzenia. Chciała wyprowadzić się z Londynu, gdzie mieszkała z rodzicami, ale nie miała na to funduszy. Na szczęście otrzymała od ojca część winnic, które znajdują się w Portugalii. To był dla niej niezwykły prezent. Dzięki niemu mogła spełnić swoje marzenia i uciec z miejsca, w którym nie czuła się zbyt dobrze. Wyrusza do Portugalii. Nie spodziewa się tego, że znajdzie tam tyle rodzinnych tajemnic. Intrygowała mnie też Gabriela, seniorka rodu, której raczej nie chciałabym zaleźć za skórę. Co więcej, kobieta jest Polką, ot taki mały patriotyczny akcent w powieści.

Książkę czyta się szybko, właściwie czytelnik prześlizguje się przez strony, odkrywając wraz z Sophie rodzinne tajemnice. Trochę się ich nazbierało i nie wiem, co zrobiłabym na miejscu dziewczyny, gdybym dowiedziała się o takich rewelacjach. Muszę jednak przyznać, że pewne wątki są dość przewidywalne, chociaż w tym przypadku niespecjalnie mi to przeszkadzało. Raczej nie liczyłam na szybkie zwroty akcji.

Nie obyło się tu bez wątków miłości. Trudno nie wspomnieć o niej, jeśli piszę się historię o życiu ludzi. Nie są one jednak głównym tematem, rozwijają się w tle, więc nie musicie martwić się o to, że dostaniecie do czytania romans. To powieść obyczajowa o odkrywaniu siebie, o poznawaniu swojej rodziny. Jest napisana w bardzo przystępny sposób, nie zanudza czytelnika, a czasem nawet bawi. Pokazuje też, że nienawiść jest prostsza od miłości. Co mam na myśli? Tego już musicie dowiedzieć się sami.

Portugalka to przyjemna lektura, idealna na leniwe popołudnie z książką w ręku. Bardzo dobrze będzie się ją czytało zwłaszcza teraz, gdy na dworze robi się coraz cieplej. Łatwiej będzie się wczuć w portugalski klimat. Nie lubię podziału na męską i damską literaturę, ale moim zdaniem ta powieść zdecydowanie bardziej przypadnie do gustu paniom niż panom. Im może nieco łatwiej będzie zrozumieć bohaterkę. Nie wiem, czy mężczyźni znajdą tu coś dla siebie. Podejrzewam, że dość szybko mogą się poddać, choć nikomu nie mam zamiaru zabraniać sięgania po tę książkę.

Jeśli szukacie lekkiej lektury na popołudnie, polecam tę powieść. Mam nadzieję, że nie pożałujecie swojego wyboru i polubicie Sophie tak bardzo jak ja. Książka idealna zwłaszcza dla dojrzałych czytelniczek.