Galilejczycy | Autor: Jarosław Gałuszka

Jak czytamy na stronie wydawcy, Galilejczycy „to opowieść, w której autor swoim lekkim piórem inspiruje czytelnika do głębszego przeżycia wydarzeń związanych z narodzinami i dzieciństwem Jezusa. Wartka narracja prowadzi do kilkuwątkowej i dynamicznej akcji, przeplatanej żywymi dialogami, co czyni książkę bardzo ciekawą lekturą, a dzięki osadzeniu w realiach biblijnych i historycznych, dobrze oddającą prawdopodobne emocje postaci tamtych wydarzeń. Autor swoim niebanalnym opisem historii biblijnej wprowadza czytelnika w barwny, pełen przeżyć czas Bożego Narodzenia, aż po powrót Rodziny Jezusa z Egiptu”.

Fakt, powieść czyta się dość szybko, autor ma lekkie pióro. Czy powieść mnie zaintrygowała? Trudno mi to powiedzieć. W sumie dobrze wiedziałam, co będzie się działo, znam te historie. Muszę jednak przyznać, że niektóre aspekty są zmienione. Jakie? O tym musicie przekonać się sami.

Niewątpliwie plusem jest to, że możemy poznać uczucia towarzyszące bohaterom. Do głosu zostaje dopuszczony święty Józef i mamy okazję, by przekonać się, jak patrzył na to, że wychowuje Syna Bożego. Obserwujemy także to, jaki miał stosunek do Maryi. Nie przypominam sobie tego z żadnej Ewangelii czy lekcji religii. Nie wiem, czy ktokolwiek o tym coś mówił.

Powieść jest porządnie wydana. Ma twardą oprawę, w miarę dużą czcionkę, która ułatwia czytanie. Myślę, że spokojnie można kupić tę książkę na prezent na przykład dla babci albo dziadka. Oni powinni być usatysfakcjonowani takim podarunkiem. Jedna rzecz, jaka mnie niezmiernie irytowała to fakt, że imiona nie wszystkich bohaterów zostały przetłumaczone na język polski, a przecież każde z nich ma polski odpowiednik. Wybaczcie mi, że się o to czepiam, ale takie jest już moje zboczenie zawodowe. Uczono mnie, że albo tłumaczy się wszystko, albo zostawia się oryginalne imiona. Ten brak konsekwencji w tłumaczeniu mnie drażnił. Poza tym nie doszukałam się większych niedociągnięć w tej powieści. Była całkiem dobra, ale nie sądzę, bym jeszcze kiedyś do niej powróciła. Przeczytałam ją raz i mi to wystarczy.

Do tej powieści trzeba dorosnąć. Nie wiem, czy nastoletni czytelnicy będą zainteresowani lekturą. Przyznam szczerze, że gdybym dostała tę książkę do ręki w gimnazjum czy w szkole średniej, raczej bym jej nie doczytała. Nie dlatego, że to zła historia, nic z tych rzeczy. Po prostu nie zrozumiałabym tego, co autor chce mi przekazać i po paru stronach odłożyłabym powieść na półkę i nie wróciłabym już do niej. Tą historią jest za to oczarowana moja mama. Zabrała się do lektury od razu, kiedy tylko ją zobaczyła i pochłonęła ją w ciągu jednego popołudnia, dlatego Galilejczycy już u niej zostali. Tam będzie im lepiej niż u mnie. W moim mieszkaniu leżeliby tylko na półce i zbierali kurz.

Zdecydowanie nie jest to powieść dla osób niewierzących. Oni nie znajdą tutaj nic dla siebie. To będzie dla nich tylko strata czasu. Podejrzewam, choć mogę się mylić, że ta publikacja przypadnie bardziej do gustu dojrzałym czytelnikom. Nie wiem, czy uczniowie będą nią zainteresowani, ale nie będę im odradzała sięgania po Galilejczyków. Wiecie, o czym jest ta książka. Czyta się ją dobrze. Najlepiej będzie, jeśli sami zadecydujecie, czy chcecie sięgnąć po tę powieść. Nie każdy będzie nią zainteresowani, dlatego nie będę jej specjalnie polecać.