Wiek Cudów | Autor: Karen Thompson Walker

Wydawnictwo Znak, jak zauważyłem ma tendencję, do reklamowania swoich książek napisem „dla miłośników...”. Niedawno jako miłośnik Dextera idąc za reklamą przeczytałem dwa tomy fajnego thrillera z elementami horroru. Tym razem mimo że nie trafiła do mnie „Melancholia” Larsa von Triera (a przynajmniej nie deklaruję się jako jej miłośnik), sięgnąłem po „Wiek cudów” Karen Thompson Walker.

Z okładek można było jednak wyczytać znacznie więcej. Choćby fakt, że jeszcze przed powstaniem książki zakupiono prawa do jej nakręcenia, a wydawnictwo zapłaciło autorce za jej pracę okrągły milion. Czasami chciałbym mieszkać w USA...

Jedenastoletnia Julia mieszka w zwykłym amerykańskim miasteczku wraz z rodzicami. Jest przeciętną dziewczynką mającą jedną bliską przyjaciółkę Hanę. Bohaterkę poznajemy jednak w bardzo niezwykłym momencie dla całego świata. Ziemia nagle i systematycznie zaczęła zwalniać...

Najbardziej jaskrawym efektem było wydłużanie się dni i nocy. Doba trwała bowiem coraz dłużej. Początkowo nie było to aż tak uciążliwe, ale kiedy słońce świeciło znacznie dłużej niż dotąd, a potem na kilka godzin dłużej chowało się za horyzontem nie tylko ludzie zaczęli mieć z tym problem. Dla flory taki stan rzeczy też nie był obojętny. Najwyraźniej powoli zaczął zbliżać się koniec świata.

Jak w tej sytuacji powinno wyglądać życie dziewczynki, która ledwie weszła w nastoletni wiek? Właśnie temu możemy przyjrzeć się na stronach książki. Nie mamy tu wielkich opisów samego spowalniania, nikt go zresztą nie potrafił wyjaśnić. Autorka informuje nas systematycznie o długości doby i wpływu nadmiaru lub braku słońca na przyrodę, Koncentruje się jednak na stosunkach międzyludzkich. Tak samo, jak u von Triera.

Bo tak naprawdę to nie jest książka katastroficzna, to piękna powieść obyczajowa jedynie osadzona w świecie, który wykreowali wspólnie Karen T. Walker wraz z grupą naukowców. Julia przeżywa więc swoją miłość, rozczarowania przyjaźnią, więzami rodzinnymi. Stara się to wszystko sobie jakoś wytłumaczyć i żyć z tą wiedzą dalej. Choć egzystencja wśród obracającej się w ruinę cywilizacji była coraz trudniejsza.

Spotkałem się z komentarzem na temat „Wieku cudów”, którego autor przypuszcza, że film będzie znacznie lepszy niż książka. Boję się jednak, że będzie to trudne zadanie dla reżysera. Delikatnie zachowana równowaga, gdy mimo wszystko zwykłe życie nastolatki przeplata się z dramatyzmem sytuacji w jakiej znaleźli się wszyscy mieszkańcy Ziemi (oraz przebywający na stacji kosmicznej astronauci). Tylko wybitny fachowiec będzie w stanie te proporcje zachować nie tworząc wspominanej już tu drugiej „Melancholii”.

Przyznam się, że przed lekturą miałem skrajne obawy. Bałem się, że się wynudzę, albo też książka pójdzie mocno w fantastykę. Na szczęście nie zdarzyło się ani jedno, ani drugie. Książka była stonowana, ale dzięki temu naprawdę dobra. Czy warta milion? W Ameryce pewnie tak, u nas autor pewnie cieszyłby się, gdyby dostał za swoją pracę choć pięćdziesiąt tysięcy złotych. Ale u nas kultura się nie sprzedaje...

Czy książka rzeczywiście jest dla miłośników „Melancholii”. Na pewno tak. Podobny klimat obu utworów i wisząca nad bohaterami zagłada to cechy wspólne obu utworów. Jednak „Wiek cudów” jest znacznie żywszy, jego akcja jest na tyle szybka, żeby czytelnika nie znużyć i wciągnąć w losy jej bohaterów.

Ja zaś już nigdy więcej nie będę już narzekał na brak czasu i nie powiem, że chciałbym, aby doba trwała przynajmniej 48 godzin. Niech już zostanie tak jak jest, najwyżej będę nadal sypiał krócej...