Siedem Spódnic Alicji | Autor: Joanna Jurgała Jureczka

Taki opis powieści czytamy na okładce: „Wśród urokliwych krajobrazów portugalskiego miasteczka Nazaré, chorwackiego Molunatu i polskich Stawisk Alicja będzie musiała odpowiedzieć sobie na pytanie, kim dla niej jest dumny i wyniosły hrabia Adam Franciszek Przebłocki, a kim może stać się Dawid Zan. Młody celebryta zmuszony jest spędzić parę dni na prowincji. Zanim jednak zamelduje się w hotelu „U Hrabiny”, drogę zajedzie mu traktorek hand made prowadzony przez Czesia Rychłego, którego nazwisko stoi w sprzeczności z jego temperamentem. Czy to będzie to zły, czy dobry znak? Kim okaże się zadziorna i niepokorna dziewczyna, którą uważał za pomocnicę ogrodnika? Jakie wartości odnaleźć można na prowincji, gdzie teraźniejszość przeplata się z przeszłością, a sytuacje opisane z przymrużeniem oka prowokują do pytań o rzeczy ważne i najważniejsze?”. Jakie są moje wrażenia po lekturze?

Bardzo długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Słyszałam na jej temat wiele pochlebnych opinii, ale jakoś się z nią mijałam. Nie byłam pewna, czy historia przypadnie mi do gustu, ale postanowiłam zaryzykować i przepadłam na cały wieczór.

Niezwykle intrygowała mnie Alicja, kobieta z przeszłością. Intrygowało mnie też to, o co chodzi z tytułowymi siedmioma spódnicami. Nie dawało mi to spokoju. W sumie gdybyście kazali mi wyjaśnić, w czym tkwi jego tajemnica, nie wiem, czy umiałabym odpowiedzieć na to pytanie. Musicie przekonać się o tym sami.

Książkę czyta się jednym tchem. Autorka zabrała mnie w kilka malowniczych miejsc. Opisała je tak realnie, że miałam wrażenie, że znajduję się tam i na własne oczy widzę to, o czym czytam. Uwielbiam, gdy opisy tak działają na moją wyobraźnię. Niewielu autorów potrafi mnie w ten sposób oczarować. Joannie Jurgale-Jureczce się to udało i bardzo jej za to dziękuję.

Nieco obawiałam się tego, że wątki miłosne nie przypadną mi do gustu. Należę do czytelniczek, które zdecydowanie bardziej wolą krwawe opowieści, ale ta historia wciągnęła mnie od początku do końca. Autorka posługuje się bardzo prostym językiem i sprawia, że nie można odłożyć książki ani na moment na półkę.

Nie wiem, czy jestem w stanie znaleźć chociażby jedną rzecz, do której mogę się przyczepić. Bohaterowie są bardzo wyraźnie zarysowani. Moje serce podbiła Łucja Śliwkowa, z którą bardzo chętnie poznałabym się na żywo. Myślę, że odnalazłybyśmy wspólny język. W sumie z Alicją też napiłabym się kawy.

To bardzo ciepła opowieść. Słodko-gorzka, tajemnicza, ale na pewno warta uwagi. Idealna na leniwy wieczór z książką w ręce. Nie znam wcześniejszej twórczości autorki, lecz po lekturze tej książki wiem, że będę musiała nadrobić zaległości. Mam nadzieję, że jej poprzednie powieści są równie dobre jak ta. Pozwólcie, że jeszcze na chwilę zatrzymam się na okładce. Przyciąga wzrok i idealnie pasuje do treści. Ukłony dla osoby, która ją zaprojektowała. Kawał dobrej roboty.

Mam nadzieję, że autorka nie obrazi się, jeśli znajdzie mój tekst i przeczyta, że to typowo babska powieść. Nie piszę tego w negatywnym tych słów znaczeniu. W żadnym wypadku. Nie wiem tylko, czy panowie będą zainteresowani lekturą, chociaż nikomu nie mam zamiaru odradzać sięgania po nią. Jeżeli szukacie dobrej książki, która nie tylko dostarczy wam rozrywki, ale także zmusi do zastanowienia się nad pewnymi sprawami – polecam tę pozycję. Mam nadzieję, że nie będziecie nią rozczarowani.