Ale Historia... Jadwiga Kontra Jagiełło | Autor: Grażyna Bąkiewicz

Tym razem przedstawię książkę dla nieco młodszych czytelników. O czym chce opowiedzieć Grażyna Bąkiewicz? "Wszyscy w tej rodzinie (poza mną) jedzą sałatę, liczą kalorie i mają sprawy pod kontrolą. No cóż, może jestem podrzutkiem. Na nic próby przekonywania bliskich, że cukierki dodają energii i pewności siebie. Musiałbym chyba zostać bohaterem, by uwierzyli, że z nadwagą też można się do czegoś nadawać. Ale to raczej niewykonalne. Dobrze przynajmniej, że mam fajnych kumpli... Grupa nastolatków przenosi się do czasów, kiedy Polską rządziło jednocześnie dwóch królów. Mają sprawdzić, kto – królowa Jadwiga czy Władysław Jagiełło – zrobił więcej dla Polski. Dziwne? Wcale nie! W niedalekiej przyszłości nauka historii wygląda zupełnie inaczej... Szczególnie gdy nauczycielem jest pan Cebula".

Zanim przeczytałam książkę, nieco obawiałam się tego, czy nie będę na nią już za stara. Swoje lata w końcu mam i nie byłam pewna, czy język autorki do mnie przemówi. Postanowiłam jednak zaryzykować. Chciałam dowiedzieć się, w jaki sposób najmłodszym czytelnikom przekazuje się informacje na temat związku Jagiełły i Jadwigi. Książeczkę czyta się w mgnieniu oka. Została napisana bardzo przystępnym językiem. Dobrze uzupełniły ją zabawne grafiki, dobrane adekwatnie do sytuacji, a nie wciśnięte na siłę. To sprawia, że publikacja będzie bardziej przystępna dla dzieci. To przyciągnie ich uwagę. Moja mała czytelniczka (lat 7), wzięła nawet sprawy w swoje ręce i pokolorowała Jadwigę i Jagiełłę według uznania. Początkowo wzbudziło to mój sprzeciw, ale doszłam do wniosku, że w sumie nie ma w tym nic złego.

Historia małżeństwa Jadwigi i Władysława Jagiełły została opisana w ciekawy sposób. Co prawda wygładzono ją, ja znam nieco bardziej pikantną wersję, ale o to akurat się nie będę czepiać, w końcu publikacja miała trafić w ręce najmłodszych, a na poznanie pewnych faktów będą oni mieli jeszcze czas. Na szczęście autorka dość wiernie przedstawiła tę historię. Nie ma w niej przekłamań i koloryzowania faktów na siłę. Przyznam szczerze, że tego się nieco obawiałam.

Książkę czytałam mojej 7-letniej czytelniczce. Autorka posługiwała się na tyle prostym językiem, że panienka H. zadała tylko kilka pytań, co jest wyczynem ekstremalnym w jej przypadku, bo ona wiecznie musi się pytać o znaczenie poszczególnych słów. Historia ją zaciekawiła, choć po raz pierwszy usłyszała o Jagielle i Jadwidze. Wcześniej nie miała z nimi do czynienia. Jeszcze nie chodzi do szkoły i minie jeszcze sporo czasu, zanim ponownie o nich usłyszy.

Polubiłyśmy Karola, chłopca z przyszłości, który wprowadza nas w świat średniowiecza. Jego szkoła nieco różni się od tej, którą my znamy. Nieco tego zazdrościłam bohaterom. Sama chciałabym mieć ławkę, za pomocą której będę mogła przenosić się w czasie. Pewnie na dobre zadomowiłabym się w średniowieczu i nie chciałabym stamtąd wracać. Co prawda musiałam się nagimnastykować, żeby wytłumaczyć panience H., że w naszych szkołach takich nie ma, ale na szczęście się to udało.

Ale historia przypadnie do gustu nie tylko młodszym, ale też i starszym czytelnikom. Rodzice mogą spokojnie czytać książkę ze swoimi dziećmi. To będzie dla nich rozrywka na popołudnie albo na wieczór. Niekoniecznie jeden. Mam nadzieję, że wam, podobnie jak i nam, ta publikacja przypadnie do gustu. Jeśli chcecie zaznajomić swoje dzieci z historią, polecam tę książkę.