Kroniki Manticore Tom 2 Wezwanie Do Walki | Autor: Timothy ZahnDavid WeberThomas Pope

KWESTIA HONORU

To, że autorzy Science Fiction i fantasy – a raczej znaczna ich część – w nieskończoność rozbudowują stworzone przez siebie światy stało się kolejną niepisaną tradycją tych gatunków. Weźmy choćby J.R.R. Tolkiena, który za życia wprawdzie wydał tylko dwie powieści rozgrywające się w stworzonym przez siebie Śródziemiu, ale po dziś dzień ukazują się kolejne dzieła jego autorstwa, a różne wersje spisanych przez niego opowieści i mitów zebrane zostały w dwunastu tomach (niewydanej niestety w Polsce, w naszym kraju mieliśmy okazję przeczytać tylko dwa pierwsze z nich) „The History of Middle-earth”. Albo Terry’egoPratchetta i jego opus magnum, czyli „Świat Dysku” rozpisane na ponad czterdzieści tomów. A to tylko dwa z pośród wielu nazwisk twórców tego typu. Kolejnym i zarazem jednym z najpłodniejszych jest pochodzący z Cleveland David Weber, który wykreował zarówno jedną z bardziej znanych kobiecych heroin Sci Fi, jak również cały nazwany od jej imienia świat fikcyjny noszący miano Honorverse. Głównych powieści cyklu jest trzynaście, ale do tego dochodzą różne podserie („Saganami”, „Królowa niewolników”, „Królestwo Manticore”, „KronikiManticore”) oraz zbiory opowiadań, dzięki którym na chwilę obecną seria rozrosła się do 32 książek, a to wciąż nie koniec. Jak zwykle w takim przypadku rodzi się pytanie: czy to ma jeszcze sens? Autor poruszający się w tym samym świecie, wśród tych samych bohaterów i podobnych zdarzeń po pewnym czasie musi albo przestać albo popaść we wtórność. Trudno mi orzec, czy Weber przekroczył już tę granicę czy też nie, bo to mój pierwszy kontakt z jego twórczością, jednak „Wezwanie do walki” to lekka, sprawna militarna space opera, którą czyta się całkiem nieźle.

Manticore zagrożone jest inwazją. Siły RoyalManticoranNavy stanąć muszą do walki. TravisUriahLong, porucznik tak regulaminu się trzymający, jak i go łamiący wkracza do akcji.

Fabuły omawiać nie ma tutaj sensu, ani ja nie znam się na tym świecie i jego zawiłościach, ani nie działo się w niej nic szczególnego. Mamy tutaj powtórkę z „Gwiezdnych wojen” z bardziej rzeczywistymi realiami i wyraźniej zarysowanym i rozbudowanym światem. Polityka, militaria i technologie to elementy, na które położono pewien nacisk. Nieszczególnie duży, powieść nie jest ciężka i przepełniona żargonem, jednak dość widoczny. Co zatem dominuje? Szybka akcja, dużo zagrożeń, spektakularne sekwencje walk i popisy wyobraźni. Czy to porywa? Nie, widzieliśmy już podobnych rzeczy całe mnóstwo, ale czyta się lekko, przyjemnie i bez znudzenia. Znany głównie z pracy nad „starwarsowymi” (czy kogoś to dziwi?) opowieściami Timothy Zahn i Thomas Pope (człowiek czuwający nad spójnością Honorverse) zgrabnie, zupełnie jakby to była kwestia honoru, przejęli świat Webera i napisali udany prequel rozbudowanej serii. Szkoda tylko, że nie pokusili się o coś ponad, bo w fantastyce zawsze najbardziej ceniłem skłaniające do myślenia wątki i głębię. Została rozrywka, dobrze napisana, czasem podana z humorem, czasem poważniejsza i bardziej dramatyczna. Nie jest to lektura dla każdego, nie wiem, czy „KronikiManticore”, których drugim tomem jest właśnie „Wezwanie...”, to pozycja odpowiednia dla nowych odbiorców, ale czuję, że miłośnicy „Honor Harrington” będą bardzo zadowoleni. Chociaż w sumie fani klimatów, jakie od lat serwują nam „Gwiezdne Wojny” także znajdą tutaj coś dla siebie.

Powieści osadzone w realiach świata Honor Harrington Dawida Webera cieszą się niemałym uznaniem wśród zwolenników space opery. Co ciekawe, obecnie otrzymaliśmy ich już całe mnóstwo, bo liczba książek tworzących Honor Harrington sięgnęła trzydziestu. Jak więc widać, losy kosmicznych dowódców, gwiezdnych fregat i straszliwych niszczycieli nieprzerwanie mogą być czymś interesującym. I nie zanosi się wcale na to, by cykl ten zbliżał się ku końcowi.

Bardzo zdumiewa mnie ten stan rzeczy. Sięgnąłem w przeszłości po kilka powieści Dawida Webera, a obecnie po jego najnowszą książkę, Wezwanie do walki. I ciągle dziwię się, cóż jest takiego w tych opowieściach military science fiction, co tak bardzo przyciąga do nich czytelników. We mnie losy tego czy tamtego gwiezdnego pułkownika nie potrafiły wzbudzić większego zainteresowania, a opisy kosmicznych bitew zamiast elektryzować, nużyły. Sztywne, wojskowe dialogi, bohaterowie z kijem w… plecach, napięcie zbudowane tak kiepsko, że jest niemal niewyczuwalne. To naturalnie tylko moje własne, subiektywne odczucia, które z pewnością nie są podzielane przez zagorzałych czytelników Dawida Webera.

Wezwanie do walki to drugi tom Kronik Manticore, uzupełniający wydarzenia znane już z tomu pierwszego, zatytułowanego Wezwanie do broni. Porucznik Travis Uriah Long jest zdeklarowanym zwolennikiem sztywnych zasad i przestrzegania regulaminów, chociaż należy mu przyznać, że jeśli zachodzi taka potrzeba, paradoksalnie potrafi je naginać, a nawet ignorować, i działać niestandardowo. Jednak nawet on, oficer Royal Manticoran Navy, nigdy nie złamie jednej, jedynej elementarnej zasady: służba Gwiezdnemu Królestwu ma być absolutna, pełna oddania i poświęcenia bez względu na cenę, jaką trzeba będzie zapłacić.

Sytuacja Królestwa staje się coraz bardziej napięta, gdyż Manticore zagrożone jest inwazją. Royal Manticoran Navy stanie w obliczu wyzwania, z którym nie będzie łatwo sobie poradzić, ponieważ będą musieli stawić czoła niebezpiecznemu, zdeterminowanemu i nieprzewidywalnemu najeźdźcy. Na szczęście w szeregach Royal Manticoran Navy znajduje się oficer, który swoją skutecznością potrafi zaskoczyć nie tylko wroga, ale nawet swoich własnych przełożonych.

Tom drugi Kronik Manticore trzyma poziom swojej poprzedniczki, Wezwania do broni. Czyli, w mojej stosunkowo obiektywnej opinii, bo nacechowanej subiektywną niechęcią do military science fiction w wykonaniu Dawida Webera, jest powieścią przewidywalną i mało ciekawą. Wydarzenia rozgrywające się w Wezwaniu do walki pozbawione są jakiejkolwiek świeżości, a paradoksalnie skonstruowany bohater, porucznik Travis Long, jest raczej mało wiarygodny w kwestii swoich przekonań i kontrastujących z nimi momentami podejmowanych działań. Podobnie jak w innych powieściach Dawida Webera, i w tej książce zbyt wiele dostajemy sztywnych dialogów, a wiele wątków jest najzwyczajniej w świecie przegadanych. Czytając Wezwanie do walki czasami ma się wrażenie, że autorzy sami nie wiedzieli, czy lepiej w danym momencie ciągnąć dialog tych czy tamtych postaci, czy może skupić się na opisach kolejnych wojskowych działań i bitew. Moim skromnym zdaniem fabuła wiele by zyskała, gdyby skierowali swoje zainteresowanie ku tej drugiej opcji, no ale jest, jak jest, więc nie ma co gdybać.

Wezwanie do walki to książka, po którą powinni sięgnąć głównie zwolennicy pióra Davida Webera i ogólnie cyklu Honor Harrington. Do tego stylu pisania trzeba się po prostu przyzwyczaić i go polubić, gdyż w innym wypadku każda kolejna książka tego autora wyda się czytelnikowi – tak jak i mnie samemu – bardzo podobna do poprzednich, mało intrygująca, przegadana, co tu dużo pisać, raczej nudna. Więc chwytajcie Wezwanie do walki, zwolennicy świata wykreowanego przez Webera, a pozostali róbcie to, na co macie ochotę.