Sekrety Szeptuch. Ludowe Sposoby Uzdrawiania | Autor: Vadim Tschenze

Z wizytą u znachora

Vadim Tschenze wychowywał się w rodzinie, w której z pokolenia na pokolenie przekazywano nauki rosyjskich szeptuch. Swoje doświadczenie oraz nabytą od Baby Walji wiedzę postanowił przekazać innym. Kim są szeptuchy? Jak poradzić sobie z czkawką? Co wspólnego ze szczęściem mają pająki? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w „Sekretach szeptuch”.

Książka podzielona jest na pięć części. W każdej z nich autor stara się nam dokładnie wytłumaczyć dane zagadnienie powołując się na zebraną przez lata wiedzę i doświadczenie. „Sekrety szeptuch. Ludowe sposoby uzdrawiania” to niejako podręcznik dla tych, którzy chcą leczyć się sami. Jednak nawet autor już we wstępie podkreśla, że mimo stosowania opisywanych przez niego praktyk należy udać się do lekarza, gdyż w przypadku choroby tylko on będzie w stanie stwierdzić, co nam dolega. Dopiero gdy mamy pewność, z czym się borykamy, możemy przystąpić do samouzdrawiania.

Sposobów jest kilka. Każdy z nich Tschenze dokładnie opisuje. Przeczytamy między innymi o domowych rytuałach babci autora, ziołolecznictwie, terapii karmy oraz leczeniu za pomocą ikon. Książka pisana jest językiem prostym i przejrzystym. Miejscami może on przypominać ten, którego używa się do tworzenia horoskopów. Nie jest to zarzut, ale naturalny element tego typu publikacji. Plusem jest wielotematyczność „Sekretów szeptuch”. Spodziewałam się raczej pozycji skupionej głównie na ziołolecznictwie i rytuałach, tymczasem autor mile mnie zaskoczył poruszając inne wątki – jak np. przybliżając czytelnikowi historię szeptuch i ich rolę dla Rosjan. W książce znajdziemy również liczne ćwiczenia.

Ile prawdy jest w ludowych mądrościach? Autor stara się uniknąć odpowiedzi na to pytanie. Od dwunastu lat zajmuje się szamańskim uzdrawianiem duchowym. Można więc szybko dojść do konkretnych wniosków na temat jego nastawienia do tego typu praktyk. Mimo to, udało mu się odnaleźć zdrową granicę pomiędzy tym w co wierzy, a tym w co może wierzyć czytelnik. Nie narzuca mu swojego zdania, nie stara się też przekonywać, co do leczniczych właściwości danych praktyk. Raczej staje nieco z tyłu, usuwa się z pierwszego planu starając się przede wszystkim przekazać nam swoją wiedzę. Robi to w sposób obiektywny, podręcznikowy. Stąd też moje wcześniejsze porównanie do horoskopów. Tschenze po prostu chce opowiedzieć swoją historię, przekazać innym to, czego się nauczył. Resztę pozostawia w rękach czytelnika, to od niego bowiem zależy, co z tą wiedzą zrobi.

Mimo, iż poglądowo ukryty, to jednak biograficznie obecny dość mocno. Tschenze często opowiada o swojej babci – to głównie jej rytuały zamieszcza w swojej książce. Wspomina też okres swojego dzieciństwa, przybliżając nam tym samym świat nieco odmienny od tego, który znamy i w którym obracamy się na co dzień. Jest to zabieg, który sprawia, że poradnik jest dużo bardziej funkcjonalny. Zachwyci zarówno tych, którzy ludowe metody uzdrawiania chcą zastosować w praktyce, jak i tych, którzy po książkę sięgnęli z czystej ciekawości i po jej zaspokojeniu zapomną o tym, że taką pozycję przeczytali.

Podsumowujac, „Sekrety szeptuch” to nie tylko wspaniała okazja na poznanie ludowych sposobów na leczenie różnych schorzeń, ale i wgląd w czyjeś życie. Co ciekawe, w książce znajdziemy także wiele tematów do refleksji. W końcu czy nie ma trochę prawdy w tym, że migreny powoduje nadmiar natrętnych myśli? Zaskakujące, ile mądrości może płynąć z ludowych wierzeń. Myślę, że warto się z nimi zapoznać. Polecam!