Spirit Animals Tom 7 Wszechdrzewo | Autor: Marie Lu

A NIEMAL NIEZŁA FANTASTYKA

Niestety tylko niemal, a z „niemal” jest tak samo, jak z „prawie” – robi dużą różnicę. Powieść Marie Lu, autorki „Legendy” i „Malfetto” nie jest zła, tego nie twierdzę. Lekko napisana, czyta się szybko, konkretna ilość zdarzeń i zwrotów akcji nie nudzi, jednak czegoś w tym wszystkim brakuje. Czego? Wielu elementów, ale o nich opowiem dalej. Przede wszystkim jednak zabrakło pomysłu, tak na cały cykl, jak i na jego zakończenie. Została bardzo prosta, oczywista fantastyka, która spodoba się najmłodszym, ale już nastoletnich czytelników zrazi do siebie infantylnością.

Dla Zielonych Płaszczy nastał ciężki czas. Po ostatnich wydarzeniach, które przypieczętowała zdrada Shane’a, jego ucieczka z talizmanami, opętanie Meilin i śmierć Tarika, przyszłość maluje się w szarych barwach. Bohaterowie muszą przeciwstawić się Zdobywcom, potrzebują jednak do tego odpowiedniej armii, a w ich rękach pozostały zaledwie dwa talizmany. Chociaż minęły już tygodnie, wciąż czekają na sygnał by ruszyć za Shane’em, ale to nie jedyny cel. Trzeba przecież powstrzymać goryla Kovo i uratować Meilin, a to ostatnie wyzwanie wydaje się być wręcz niemożliwe. By to zrobić muszą dotrzeć do więzienia znajdującego się w zapomnianym przez wszystkich miejscu, a szansę na powodzenie mają tylko jedną – jeśli im się nie uda, świat zostanie zniszczony...

Czy się uda? Odpowiedź na to pytanie jest oczywista zanim sięgniemy po książkę. A autorka nie zamierza nas nawet zaskoczyć w tym temacie i bez znaczenia jest tutaj fakt prób zbudowania jakiegoś napięcia poprzez zapowiedzi uśmiercenia bohaterów. I tak wiemy czym to się skończy. Czy możemy liczyć na jakieś większe zaskoczenia po drodze? Niestety nie.

Harry Potter, który dwadzieścia lat temu przywrócił dzieciom i młodzieży ochotę do czytania wywołał przy okazji falę literackich naśladownictw. Młodzi odbiorcy chcieli podobnych tytułów, wydawnictwa i autorzy zaczęli prześcigać się w tytułach z gatunku fantasy i urban fantasy, a seria „Spirit Animals” to jedna z wielu takich właśnie opowieści wyrosłych na mało oryginalnym gruncie. Pomysł na nią nie tylko nie był odkrywczy, ale i nie posiadał szczególnego potencjału. Dzieci nawiązujące kontakt ze zwierzoduchami i zyskujące moce, a wraz z nimi odpowiedzialność to już literacka klisza. „Spirit Animals” miało szansę jeszcze coś z niej wykrzesać, jednak poszło inną drogą – kopiowaniem schematów, które już przy okazji „Opowieści z Narnii” (bardzo zresztą podobnych na podstawowym poziomie) nie były żadną rewolucją.

Poza tym w przypadku „Spirit Animals” sprawdza się także przysłowie: „gdzie kucharek sześć...”. Każdy z siedmiu tomów serii tworzył inny autor (lub duet), a co za tym idzie trudno jest zachować pełną ciągłość i spójność. Nie czytałem poprzednich tomów, ten jednak sprawia wrażenie wysilonego, napisanego jakby na zlecenie. Ktoś musiał dokończyć opowieść, padło na Lu, a ta wzięła, co miała pod ręką i po prostu napisała. „Wszechdrzewo” czyta się lekko, szybko, ale bez emocji i bez większego zastanowienia. Nie jest to lektura zła, ale nie wyróżnia się niczym na tle podobnych pozycji. No może poza kodem do gry, który nadrukowany został na trzeciej stronie okładki. Czy to jednak jakiekolwiek novum w dzisiejszym świecie? Cyfrowe możliwości wykorzystywane są przez literatów od dawna. Może dzieci odbiorą to inaczej, może bardziej im się spodoba, ale starsi odbiorcy niestety się zawiodą.