Wiedźmy | Autor: Dahl Roald

WSPÓŁCZESNE WIEDŹMY I DZIECI

Sukces dowolnego pisarza można mierzyć na wiele różnych sposobów. Zaczynając od ilości sprzedanych egzemplarza, przez ekranizacje jakich się doczekały, po wpływ na kulturę i inne dzieła wywarty wcale nie na początku popularności, a po latach, które weryfikują czy utwór stał się chwilową modą, czy też stanowi coś o wiele więcej. Roald Dahl spełnił się na każdym z tych pól. W końcu jego powieści sprzedały się w ponad 250 milionach egzemplarzy, ekranizowano je wielokrotnie, a one same wciąż pozostają inspiracją dla kolejnych pokoleń. Co więcej zdecydowana większość, jeśli nie wszystkie, z filmowych adaptacji jego utworów sama w sobie stała się kultowa i zdobyła wielkie uznanie. Podobnie było z „Wiedźmami”, które teraz powracają w nowym tłumaczeniu wydane z okazji setnych urodzin autora.

Wiedźmy istnieją. To nie jest żaden wymysł do straszenia dzieci, tym bardziej nie są to bajki ani też kłamstwa. Wiedźmy są wśród nas, żyją wszędzie tam, gdzie ludzie, w jednych krajach jest ich więcej, w innych mniej, ale żaden nie jest od nich wolny. Co więcej wiedźmy z różnych części Ziemi różnią się od siebie, a choć wewnątrz granic poszczególnych państw utrzymują nieprzerwany kontakt, nie komunikują się z żyjącymi dalej siostrami. Co poza tym robią? Polują na dzieci, zamieniając je w najróżniejsze rzeczy lub istoty, a dorośli nieświadomi, że ich pociecha jest na przykład hot dogiem, zjadają je bądź też muszą patrzeć jak uwięzione w obrazach starzeją się i znikają. Czy można je jakoś poznać? Tak, ale nie jest to łatwe. Wiedźmy są łyse, jednak noszą dobrze dobrane peruki, nie mają paznokci tylko pazury, jednakże kryją je pod rękawiczkami, tak jak fakt braku palców u stóp kryją w butach. Źrenice ich oczu wprawdzie zmieniają kolor i można dostrzec w nich ogień lub lód, ale kto to będzie potrafił wypatrzyć. To samo dotyczy niebieskiej śliny – wiedźmy przecież robią wszystko, żeby nie pluć.
Bohater książki, mały chłopiec, nie wierzy w ich istnienie. Kiedy jednak w wypadku samochodowym traci rodziców, trafia pod opiekę mieszkającej w Norwegii babci, która przekazuje mu pełną wiedzę o wiedźmach. Wiedzę, która przyda się mu, kiedy zgodnie z ostatnią wolą zmarłych powrócą oboje do Anglii, żeby chłopiec mógł kontynuować naukę. To tu spotka on pierwszą prawdziwą wiedźmę w swoim życiu. Pierwszą, ale nie ostatnią. A co gdyby natknął się także na arcywiedźme, najgorszą czarownicę na świecie, której nikt nigdy nie widział?

Książki Roalda Dahla to kolejny dowód na to, że klasyki klasykami stały się nie przypadkiem. Nie przeszły do historii dlatego, że akurat nie było nic lepszego (chociaż takich również nie brakuje), ale znalazły swoje miejsce na jej kartach z prostej przyczyny: może upłynąć sto, dwieście, trzysta lat, a one wciąż będą bawiły kolejne pokolenia, nie zatracą swojej wartości, a co więcej większość współczesnych dzieł nie będzie dorastała im do pięt. „Wiedźmy” nie są aż tak stare, ich pierwsze wydanie pojawiło się na rynku niespełna trzydzieści pięć lat temu, ale są już klasykiem, jak wszystko, co napisał Dahl. I to klasykiem znakomitym, który warto polecić tym dużym, jak i małym czytelnikom.

Co powieść ma do zaoferowania? Naprawdę wiele. Świetna, wcale nie infantylna historia, z tradycyjną pointą, ale też i nutą łobuzerstwa to jedno, lekki, prosty, ale nie naiwny i nie pusty styl to drugie. Jest jednak coś jeszcze, coś co każda naprawdę znakomita lektura kryje gdzieś pomiędzy stronami, pomiędzy zdaniami i słowami. Coś więcej, niż suma elementów składających się na całe dzieło. Prawdziwa magia. Urzekająca, poruszająca i trącająca wiele strun w sercach czytelników. Dlatego lektura „Wiedźm” to wielka przyjemność, która kupi czytelników w każdym wieku.

Nie ma więc sensu przedłużać. Sięgnijcie koniecznie. Czy macie pięć lat, piętnaście, pięćdziesiąt czy sto pięć, będziecie bawić się doskonale i odkrywać wciąż to nowe rzeczy. Polecam gorąco, to książka, do której chce się wracać.