Wstrzymaj Oddech | Autor: Holly Seddon

Podobno ta książka jest równie dobra jak Dziewczyna z pociągu. Słyszałam o niej bardzo sprzeczne opinie, ale dama na ten temat nie mogę się wypowiedzieć, gdyż nie czytałam tej książki. Mogę za to krótko opowiedzieć wam o tym, jakie są moje wrażenia po lekturze Wstrzymaj oddech. Alex powoli stacza się na dno. Nieuchronnie odcina się od wszystkiego oprócz swojej jedynej prawdziwej miłości – alkoholu. W każdym razie tak było do momentu, kiedy okazało się, że musi napisać reportaż z oddziału pacjentów w śpiączce, gdzie spotyka Amy. Amy jest stracona dla świata. W wieku piętnastu lat została napadnięta i porzucona na śmierć w parku niedaleko własnego domu. Napastnika nigdy nie znaleziono. Od tamtego czasu Amy dryfuje w bezczasowej pustce, nawet lekarze nie wiedzą, na ile jest świadoma. Alex i Amy dorastały na tym samym przedmieściu, słuchały tej samej muzyki, flirtowały z tymi samymi chłopcami. I gdy Alex zaczyna badać sprawę napadu, otwiera drzwi do tego samego niebezpieczeństwa, które sprawiło, że Amy zapadła w śpiączkę...

Książka wciąga od samego początku. Nie byłam w stanie się od niej oderwać. Na początku nieco irytował mnie sposób, w jaki prowadzono narrację. Była dla mnie bezpłciowa, nie wyrażała żadnych emocji, ale z czasem do niej przywykłam i przepadłam na dobre. Niezwykle intrygowała mnie Amy. Byłam ciekawa tego, co kryje się za jej historią. Jak wspomniałam wcześniej, napastnika nigdy nie odnaleziono. Zastanawiałam się, czy Alex uda się rozwikłać jej sprawę. Podziwiałam to, jaki wpływ na Alex miała Amy. Gdyby nie ona, Alex mogłaby nie odbić się od dna. Co więcej, okazuje się, że kobiety miały ze sobą dość dużo wspólnego - słuchały takiej samej muzyki, mieszkały w tej samej dzielnicy i miały wspólnych znajomych. Istniało prawdopodobieństwo, że Alex znała osobę, która skrzywdziła Amy. Im bliżej poznania prawdy jest Alex, tym większe niebezpieczeństwo na siebie ściąga. Do samego końca nie wiedziałam, jak to wszystko się skończy. Na początku Amy przypominała mi nieco Elisabeth z Nikomu ani słowa Andrew Klavana. Szybko jednak zrozumiałam, że nie mogę zestawiać ze sobą tych dwóch bohaterek. Ich historie miały pewien wspólny mianownik, ale na tym podobieństwa się skończyły.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści. To doskonale napisany thriller psychologiczny, który trzymał mnie w napięciu do samego końca. Nie byłam w stanie przewidzieć tego, co się za moment wydarzy. Lepszej lektury nie mogłam sobie wymarzyć. Jestem nią absolutnie oczarowana. Wywarła na mnie ogromne wrażenie i prędko nie pozbędę się jej z pamięci. W trakcie czytania w mojej głowie zrodziło się dużo pytań. Zaczęłam zastanawiać się nad tym, co czują osoby znajdujące się w śpiączce. Na ile są świadome tego, co się wokół nich dzieje i czy potrafią się komunikować.
Wspomniałam o powieści Nikomu ani słowa. Jeśli ją czytaliście i przypadła wam do gustu, myślę, że powinniście sięgnąć po Wstrzymaj oddech. Są do siebie nieco podobne, ale nie sądzę, by Holly Seddon inspirowała się twórczością Andrew Klavana. Polecam książkę wszystkim fanom dobrych i mocnych thrillerów. Raczej nie powinni być rozczarowani tą historią, choć ostrzegam, że na początku może być trudno przyzwyczaić się do narracji. Mnie stawiała spory opór, ale udało się go w końcu pokonać.