Dziewczyna Z Walizką | Autor: Aleksandra Kędzierska Fontaine

Nienawidzę pisać źle o książkach. Jak jednak napisać coś dobrego o naprawdę słabej książce. No jak? Zapowiadało się pięknie. Przeczytałam notkę z tyłu i byłam przekonana, że to będzie lektura, która umili mi kilka wieczorów. Jaka okazała się rzeczywistość? Sami zobaczcie.

Czy życie na walizkach może przynosić satysfakcję? Oczywiście, ale pod warunkiem, że kryją się w nich aparat fotograficzny, komputer, strój taneczny i...drzewko szczęścia. Z takim zestawem podróżuje przez świat Dziewczyna z walizką (Wydawnictwo Oskar) Aleksandry Kędzierskiej Fontaine. Lidia, która nie waha się opuścić rodzinnego Gdańska, aby w dobie postmodernizmu stać się "kobietą renesansu": tancerką, aktorką, choreografką i reżyserką. Artystką, która nie zna barier geograficznych i kulturowych, a swoimi występami łączy ludzi od Malezji do USA. To opowieść pod każdym względem intensywna: o kobiecie totalnej, sztuce totalnej i życiu czerpiącemu pełnymi garściami. Życiowymi i miłosnymi perypetiami bohaterki obdarować by można kilka życiorysów. A jednak Lidia jest tylko jedna, podobnie jak tajemniczy, przepełniony atmosferą artystycznej bohemy Paryż...

Sam początek książki był obiecujący. Poznajemy Lidkę jako dziecko. Dziecko uzdolnione, które nie ma łatwego dzieciństwa, ale pasja, miłość do tańca daje jej wiarę w siebie. Czym dalej w las, tym fabuła płynie szybciej i zaczynamy podróżować z tancerką po całym świecie. Wszystko fajnie, ale momentami akcja idzie w tak zawrotnym tempie, że rzadko która myśl ma swój logiczny początek i koniec.

Lidka to kobieta niezwykle kochliwa i odważna. Często zmienia partnerów, uwielbia uwodzić mężczyzn, bo wie, że jest piękna i pociągająca. Tym bardziej czytelnika zadziwia fakt, że wdała się w toksyczny związek z mężczyzną, który w ogóle nie pociągał ją pod względem fizycznym, a poza tym ograniczał i podcinał skrzydła. Związek trwał wiele lat, wiele razy się rozpadał, by za chwilę kobieta wracała z podkulonym ogonem. Trochę to naciągane. Kobieta, która mogła mieć każdego i tak koniec końców ląduje z tym samym nudnym Francuzem.

Bardzo wiele razy łapałam się podczas czytania na myśli, że oto mamy damską wersję Greya. Dziwnym trafem bohaterka zawsze trafia w sam środek dziwnych orgii, czy na występy erotyczne w sektach. Gdyby to wszystko było jeszcze jakoś pociągająco napisane, może by się obroniło, mnie te fragmenty zwyczajnie śmieszyły.

Nie będę jednak aż taka straszna i znajdę jeszcze jeden dobry punkt książki (pomijając sam pomysł, który miał szansę na stworzenie świetnej powieści). Tym punktem są opisy Paryża. Choć nigdy tam nie byłam, to autorka, który we Francji spędziła kawał swojego życia, bardzo plastycznie opisuje miasto. Te opisy bardzo przyjemnie mi się czytało.

Jako nauczycielka, muszę przyczepić się do jeszcze jednej rzeczy, do języka. Znalazłam w książce dwa lub trzy fragmenty z błędami gramatycznymi, które kłuły w oczy. Ogólnie bogactwo językowe jest tu znikome.

Przykro mi nisko oceniać książki, bo oznacza to, że zamiast danej lektury mogłam poświęcić ten czas na czytanie czegoś, co jest o niebo lepsze. Tak, jak wspomniałam wcześniej pomysł na fabułę i bohaterkę był dobry, gorzej z wykonaniem. Miałam wrażenie, że autorka bardziej skupiła się na seksualnych ekscesach Lidki, niż na tym, by pokazać czytelnikowi życie znanej tancerki. Tym razem piękna okładka, nie szła w parze ze świetną zawartością.