Perła. Afrykański Przypadek Księdza Grosera | Autor: Jan Grzegorczyk

Uwielbiam książki, które zmuszają mnie do przemyśleń, zwracają uwagę na ułomności, czy zalety drugiego człowieka. Pierwsze moje spotkanie z prozą Jana Grzegorczyka to była powieść „Niebo dla akrobaty , akurat w tych dniach została wznowiona. Ten niesamowity zbiór historii ludzi, których połączył problem choroby, poruszył mnie do głębi. Muszę przyznać, że byłam przekonana, że autor jest księdzem lub szafarzem, ponieważ podchodził do tego tematu z ogromną delikatnością, powołując się na wiarę jak i osobisty wybór drogi. „Perła. Afrykański przypadek księdza Grosera” to piąty już tom innej serii autora, w której nie tylko roi się od sensacyjnych zagadek , co i religijnych nawiązań i przemyśleń. Główny bohater to kapłan ogromnie otwarty na ludzi, ich porażki, zmartwienia i dylematy. Nie bez znaczenia jest motto najnowszej powieści „Kim jest Bóg jak nie tym, który i lepi garnki i je rozbija.” Bo to jest jak z bohaterami tej powieści. Ich droga życiowa powoduje, że niejednokrotnie rozpadają się na miliony części, by potem mozolnie z trudem, posklejać się, by ..znowu się rozpaść.” Wydawało by się, że afrykańska sceneria przyćmi wątek sensacyjny, lecz nic bardziej mylnego. Zdecydowanie dodaje jej atrakcyjności, pewnej tajemniczości, wprowadzając pewien niepokój.

Co prawda ksiądz, po brutalnej napaści nie za bardzo ma ochotę mierzyć się z własnymi słabościami i wybierać się w tę konkretną podróż. Lecz nie byłby sobą, gdyby nie starał się wykorzystać takiej sytuacji. Można by pokusić się o stwierdzenie, że pojęcie dobra jest niemodne i staje się coraz bardziej nie na czasie, tak samo, jak próby nawracania innych. Autor jednak przypomina, że nie ważne gdzie się znajdujemy, czy nawet wskutek naszych niekoniecznie dobrych działań, zawsze istnieje pewna furtka, może mocno zarośnięta, czy też przyłożona gruzem, którą warto próbować otworzyć, i zaakceptować to co za nią ujrzymy. Czy to będzie ścieżka zwiastująca ogrom pracy, czy też droga pełna niedoskonałości, tylko od nas samych zależy, czy podejmiemy walkę z samym sobą, mimo braku gwarantowanego zwycięstwa. Autor ukrył swoich bohaterów za zasłoną pełną wulgaryzmów, ukazując ich trochę z innej strony, tworząc obraz nie dla każdego do zaakceptowania. Jednak ten zabieg zamiast zniechęcić powoduje jeszcze większą ciekawość i podsuwa pytanie – dlaczego? Brak ideałów, dążenie po trupach do celu to przecież nic nowego w otaczającym nas świecie. Czy bohaterowie dojrzą jałowość swojej sytuacji? Jak wielka jest w nich moc wiary lu czy w ogóle jest ?

Ten tom serii jest zdecydowanie bardziej brutalny, ci znani nam już bohaterowie nie do końca są tacy jak byśmy się spodziewali i do jakich nas przyzwyczaił sam autor. Ale czyż nie jest tak, że często my sami skrywamy prawdziwe oblicze i to na dodatek przed samym sobą?

Muszę przyznać, że ten tom serii w niektórych aspektach mnie zaskoczył. Podoba mi się, że autor nie moralizuje, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę nikt nie jest doskonały i nikt nie ma prawa ingerować tam, gdzie potrzebny jest wybór właściwego kierunku.
Jakie wrażenia wywrze na księdzu Afryka, niedoskonałości biur i instytucji? Zapraszam do lektury.