Szkło I Brylanty. Gabriela Zapolska W Swojej Epoce | Autor: Arael Zurli

Gabriela Zapolska, a właściwie Maria Gabriela Janowska z domu Piotrowska herbu Korwin, znana była z tego, że jak na czasy, w których żyła, nie obawiała się wygłaszać swoich poglądów jak i opinii. Nie wystarczało jej bycie żoną Konstantego Śnieżko- Błockiego, porucznika gwardii carskiej, marzyła o byciu aktorką i wolnym, swobodnym życiu jak na artystę przystało. Nie uznawała małżeńskiego przywiązania, jej dusza pragnęła sztuki, towarzystwa ale i też całkowitego jej poklasku. Dlatego też stanowiła niesamowicie barwną postać, którą jedni zachwycali się, a inni potępiali. Jestem ogromną wielbicielką jej twórczości, jako mieszkanka Krakowa znam prawie na pamięć „Moralność Pani Dulskiej”, sztuki tak nie tracącej na aktualności, mimo tego, że od momentu gdy powstała, minęło naprawdę sporo czasu. Niewątpliwie świadczy to o ogromnej przenikliwości autorki i fantastycznej umiejętności obserwacji ludzi.

Twórcą książki o tej fascynującej postaci, jest osoba również budząca spore zaciekawienie. Arael Zurli to pseudonim, a właściwie anagram imienia i nazwiska autora, o którym nie za wiele wiadomo, tylko tyle, że mieszka w Krakowie, z wykształcenia jest muzeologiem i edytorem. Maluje również obrazy i tłumaczy poezję. W swoim dorobku ma ogromnie ciekawe opracowania dotyczące życia i twórczości Marii Pawlikowskiej- Jasnorzewskiej, Wojciecha Kossaka i Cezara Borgii. Uważany jest za jednego z najzdolniejszych polskich biografów. Tym razem pod lupę wziął (wzięła?) Gabrielę Zapolską i powędrował jej śladem i życiową ścieżką. A zrobił to ogromnie skrupulatnie, systematycznie, wprost z mikroskopową dokładnością. Nie da się ukryć, że i bohaterka należała do osób ogromnie charakternych, dążący uparcie do celu, lecz nie umiejąc za bardzo poddawać się presji innym, czy też słuchać rad. Podążała w ściśle wyznaczonym przez siebie kierunku, nie za bardzo oglądając się na innych. Trzeba przyznać, że stawiała sobie poprzeczki ogromnie wysoko. Jak chciała być aktorką to tylko najlepszą, co musiało być okupowane ogromną pracą, lecz też przy jej trudnym i wybuchowym charakterze, mało kto stawiał na pierwszym miejscu jej zdolności, a bardziej zwracał uwagę na niemożliwość z nią współpracy. Popadała przez to w nieustające konflikty, kontakty z rodziną zerwała, kiedy to po stracie dziecka porzuciła męża i związała się z innym mężczyzną. Czytając o jej życiu odnosi się wrażenie, że pomimo jej wielu wad, autor zdecydowanie jest po jej stronie. Mnóstwo ciekawostek, dykteryjek, ma ukazać jej postać w pozytywnym świetle i zjednać czytelnika. Autor naprawdę wykonał mrówczą pracę, odnosi się wrażenie jakbyśmy pani Zapolskiej towarzyszyli w każdej jej chwili życia. Bardzo w nim dobrą przejrzystość wprowadza dodane kalendarium, dzięki któremu wnikliwiej możemy prześledzić jej karierę, jak i też rozwijającą się niestety chorobę. Przez całe życie towarzyszy jej jednak coś co motywuje i nie pozwala na opuszczanie skrzydeł, jest to jej ogromna pasją, która nie opuściła jej do końca życia. To dzięki niej mimo czasu biedy i niepowodzeń potrafiła później znaleźć się na firmamencie. Broniąca słabszych, krytykującą zakłamanie i obłudę, lśniła momentami jak brylant, by po chwili rozpadać się jak tłuczone szkło. Skandale, stroje i fantastycznie barwna epoka fin-de-siecle'u stanowiły tło jej trudnych momentami losów.

Niedawno w telewizji można było oglądnąć jej sztukę „Ich czworo”, w fantastycznej obsadzie. Wnikliwe studium ludzkich osobowości świetnie charakteryzują i sama autorkę. Jakże warto wrócić do tych tekstów i popatrzeć na nie przez pryzmat biografii autorki. Polecam!