Prawo Mroku | Autor: Izabela Kamieńska

Witajcie w piekle. Przekonajcie się, co zgotowała nam Izabela Kamieńska. Niebo stanęło w płomieniach. Jasny słup światła przecinający powietrze od ziemi do chmur był piękny i przerażający jednocześnie. Ludzie zastanawiali się, czy to nie przypadkiem Najwyższy przedstawia im właśnie pierwszy akt końca świata, ale potem przypominali sobie, że przecież ich opuścił. Ktoś lub coś innego było winne temu zjawisku. Tymczasem w Piekle zwariowała cała aparatura, a wyładowania energetyczne wskazywały, że nastąpiło nieautoryzowane przedostanie się przez barierę. Odpowiedzialny za to Obiekt natychmiast postanowiono zbadać. Znalazło się kilku chętnych, ale tylko jeden zaproponował władcy układ: jeśli jego teoria dotycząca kłopotu z barierą, którą przekraczają dusze, okaże się nieprawdziwa, da się rzucić Cerberom na pożarcie. Władca Podziemi nie mógł nie przystać na tak kuszącą propozycję. Musicie przyznać, że opis powieści jest zachęcający. Sama się skusiłam na lekturę po tym, jak go przeczytałam. Liczyłam na ciekawą lekturę.

Zapowiadało się całkiem nieźle. Problemy w piekle – tego jeszcze nie grali. W każdym razie w moim przypadku. Nie spotkałam się z takim wątkiem w literaturze. Byłam ciekawa, w jaki sposób tę jatkę przedstawi Izabela Kamieńska. Trzeba przyznać, że autorka, która jest sanskrytologiem i religioznawcą, potrafiła wykorzystać w powieści swoją wiedzę. Czytelnicy, którzy interesują się mitologią, na pewno doszukają się tu pewnych nawiązań.

Mam bardzo mieszane odczucia w przypadku tego debiutu literackiego. Z jednej strony autorka miała dobry pomysł. Społeczeństwo, jakie przedstawiło czytelnikom, jest przerysowane, ale udało jej się uniknąć kiczu. Sporo tu czarnego humoru, dzięki któremu możemy z przymrużeniem oka przyglądać się temu co się dzieje. Z drugiej strony momentami gubiłam się w tym, gdzie właściwie dzieje się akcja. To mi przeszkadzało we wgryzieniu się w lekturę. Z czasem mi się to udało, ale początkowo miałam z tym dość duże problemy. Poza tym nie mam raczej większych zastrzeżeń co do Prawa mroku.

Autorka postarała się, jeśli chodzi o opisy. Były szczegółowe. Niektórym czytelnikom może to nieco przeszkadzać. Ja dzięki temu mogłam wyobrazić sobie to, jak wygląda wymyślony przez Izabelę Kamieńską świat. Czegoś takiego jeszcze nie czytałam. Nawet spodobało mi się w tym piekle. Czy jeszcze kiedyś do niego wrócę? Nie mówię nie. Chciałabym też zaryzykować kolejne spotkanie z twórczością autorki, o ile napisze kolejną książkę. Jeśli trochę popracuje nad warsztatem, może wyjść z tego ciekawa lektura.

Choć Prawo mroku powinno zmrozić krew w moich żyłach, niespecjalnie się bałam. Raczej przez większość lektury chichotałam. Poczucie humoru autorki przypadło mi do gustu i nie żałuję, że wybrałam się do jej piekła. Mogło być co prawda lepiej, ale nie uciekłam z krzykiem.

Książka nie jest obszerna i czyta się ją szybko. Jest co prawda specyficzna, ale można przy niej miło spędzić czas. Myślę, że to dobra propozycja dla czytelników, którzy nie boją się czarnego humoru. Powinni tu znaleźć coś dla siebie. Podejrzewam, że fani lekkiej fantastyki także nie będą rozczarowani. Może i nie ma tu spektakularnych bitew, ale warto dać szansę tej debiutantce. Pozwólcie jej pokazać to, co ma wam do zaoferowania. Co prawda bywa nieco chaotycznie, lecz w gruncie rzeczy to nie jest zła lektura. Jeśli chcecie, zaryzykujcie spotkanie z autorką.