Noc Czerwi | Autor: Tomasz Hrynacz

O Nocy czerwi Tomasza Hrynacza Piotr W. Lorkowski napisał w następujący sposób: „Introwertyczna od samego początku poezja Tomasza Hrynacza z każdym tomem nabiera coraz głębszego nacechowania egzystencjalnego. Tutaj, w Nocy czerwi, podmiotem egzystencji jest duch – właściwa, najbardziej istotna, najprawdziwsza forma istnienia. Przesycony cieniem, przeniknięty mrokiem, duch osaczony przez drapieżne słowa, przez złowróżbny tłum, jest świadom ciężaru pominiętych szans i znaczenia tych, które będą mu jeszcze dane. Zawieszony nad przepaściami, pragnie światła oraz sensownego ciągu dalszego. Poszukując go, przywołuje w sukurs zmysły, miłość, sumienie. Korzystając zaś z łaski zdziwienia, stara się oczyścić. Dlatego też można te, wygłaszane de profundis, monologi czytać również jako zapisy bezustannie ponawianych prób autentycznego bycia”.

Po poezję sięgam niezwykle rzadko. Myślę, że studia polonistyczne poniekąd zabiły we mnie miłość do wierszy. Maglowanie ich na zajęciach i interpretacje, które niczego się nie trzymały, zrobiły swoje. Postanowiłam jednak zapoznać się z poezją Tomasza Hrynacza. Jakie są moje wrażenia?

Publikację czyta się w tempie ekspresowym, ale żeby zrozumieć jej sens, warto się nad nią na dłużej zatrzymać. Nie podam wam gotowej recepty na odbiór tych wierszy. Podejrzewam, że każdy spojrzy na nie w zupełnie inny sposób. Będziemy inaczej rozumieć to, co napisał autor. Co chciał nam przekazać? Na to pytanie musimy odpowiedzieć sobie indywidualnie.

W moim przypadku lekturze towarzyszyło poczucie grozy. Popadałam nawet w coś w rodzaju lekkiej depresji w trakcie czytania wierszy Tomasza Hrynacza. Nie zrozumcie mnie źle, nie uważam, że są kiepskie i macie trzymać się od nich z daleka. W moim przekonaniu niektóre wiersze są próbą dokonania rachunku sumienia, a jak wiemy, wcale nie jest to takie proste, kiedy musimy zajrzeć w głąb siebie i odpowiedzieć sobie na pytanie, co właściwie zrobiliśmy źle. Zresztą, tytułowe czerwie coś takiego mogą sugerować. Od starożytności używano ich bowiem od starożytności do oczyszczania ran. I to właśnie robi autor. Stara się w swoim tomie wierszy oczyścić.

Streszczanie wierszy nie ma większego sensu, potraficie przecież czytać i zrozumiecie, o co w nich chodzi. Zresztą nawet nie umiałabym tego zrobić. Autor jest dość powściągliwy i każdy zrozumie jego słowa w inny sposób.

Wiem, że nie każdy przepada za poezją. Ją po prostu trzeba czuć. W innym przypadku trudno zrozumieć, co autor miał na myśli (to sformułowanie będzie mi się śnić po nocach jeszcze przez wiele lat). Nie umiem jednoznacznie określić swoich odczuć wobec poezji Tomasza Hrynacza. Nie uważam, że jest zła, ale przyznam się wam szczerze, że nie do końca wiem, czy ją zrozumiałam. Mam już co prawda swoje lata, lecz wydaje mi się, że między mną a autorem jest przepaść, jeśli chodzi o życiowe doświadczenia. Dzieli nas w końcu całe pokolenie. Może za parę lat w inny sposób spojrzę na jego twórczość.

Sami zdecydujcie, czy chcecie zapoznać się z tym tomikiem. Nikogo nie mam zamiaru zmuszać do lektury. Jak wspomniałam, nie wszyscy muszą lubić poezję. Jeśli nie boicie się metafizycznych wierszy, sięgnijcie po publikację Tomasza Hrynacza. Powinniście raczej być usatysfakcjonowani po lekturze. Dla mnie była trudna i wymagała ode mnie sporo zaangażowania. Podejrzewam, że jeszcze do niej nie dorosłam i moje interpretacje słów poety mogą się okazać nietrafione.