Po Prostu Przyjaźń | Autor: Hanna Rydlewska

Z niecierpliwością czekałam na tę książkę, a moje przeczucie mnie nie zawiodło. Kto? Hanna Rydlewska – dziennikarka, redaktorka, współautorka poradnika „Slow sex. Uwolnij miłość”. Z kim? Z psychologami, psychiatrami, socjologami, a nawet seksuologiem rozmawia m. in. o tym czym jest przyjaźń, jaki powinien być dobry przyjaciel. Ale czy tylko o tym?

Ok, zabrzmiało to jak reklama kiepskiego amerykańskiego poradnika, coś w stylu: „Jak osiągnąć sukces w życiu”. Nic z tych rzeczy. Rydlewska w bardzo przemyślany sposób podeszła do realizacji tematu. Książka składa się z dziesięciu rozdziałów. Każdy z nich to rozmowa dziennikarki z psychoterapeutą, psychologiem lub innym specjalistą/ specjalistką w dziedzinie psychiki i ludzkich zachowań, na określony temat. Na przykład główną osią rozmowy z psycholog kliniczną, dr Ewą Woydyłło jest lojalność. Ile jesteśmy w stanie powiedzieć przyjacielowi? Czy istnieją granice mówienia prawdy w prawdziwej przyjaźni? Natomiast wywiad z psychiatrą, dr Magdaleną Namysłowską skupia się na tym, czy możliwe jest utrzymanie „temperatury związku” przyjaciół w niezmiennym stanie. A jeśli nie? Co wtedy? Czy jeśli przyjaciółka nie dzwoni do mnie dwa miesiące, to koniec, przysłowiowa „kaplica”? Jak odnaleźć się w grupie przyjaciół, i jak bardzo wykluczenie z grupy rówieśniczej w okresie dojrzewania rzutuje na nasze kolejne relacje?

Każdorazowo, po dwóch wywiadach z profesjonalistami, napotykamy na wywiad oznaczony czerwonym marginesem (w sumie jest ich pięć). To przykłady z życia wzięte. Realni ludzie, realne historie, czasem niełatwych związków. Wspólnym mianownikiem zawsze jest jednak przyjaźń. W tej części poznajemy m.in. opowieść o losach Katarzyny Marcinkiewicz i Doroty Żurek. Kobiety poznały się będąc dziećmi, oprócz bliskiego sąsiedztwa połączyły ich przede wszystkim wspólne problemy – alkoholizm ojców, potem choroba matki Katarzyny. Historia nie tylko o tym, jak wspieramy drugiego człowieka, ale też tego jak staramy się potem odciąć od własnej przeszłości, korzeni… Czy Katarzynie udało się to? Odpowiedź znajdziecie w książce. Kolejnym przykładem jest historia przyjaźni 90 –letniej Haliny Jędrzejewskiej oraz 50-letniej Małgorzaty Bramy. Jedna była sanitariuszką w powstaniu warszawskim, druga to reżyserka związana z kinem historycznym. Czy możliwe, że różnica 40-stu lat nie przeszkodziła paniom nawiązać tak głębokiej relacji? Owszem, możliwe! Bo wiek nie tylko w miłości nie ma znaczenia.

Miłość… wiele książek, piosenek, wierszy o niej napisano. Psychologowie napisali tysiące opracowań na temat tego, co powoduje, że „kochamy” drugiego człowieka. A co z przyjaźnią? Przyjaźń, koleżeństwo pojawiają się zanim przyjdą nam do głowy myśli o „miłości”. Niejednokrotnie partnerzy odchodzą, rozwodzimy się, mąż czy żona umierają. Kto wtedy nam zostaje? Przyjaciel. Dobrze jeżeli go mamy, a jeżeli nie? Dlaczego tak się dzieje? Takie drażliwe kwestie również stara się poruszyć w swojej książce Hanna Rydlewska. Jak poznać kiedy przyjaciel jest toksyczny? Albo kiedy my tacy jesteśmy? Odwieczne pytanie: czy przyjaźń między kobietą i mężczyzną jest właściwie możliwa? Czy zawsze należy wpadać w panikę, jeśli dziecko wybiera towarzystwo przyjaciół, kolegów sprzeciwiając się rodzicom?
Sięgając po ten tytuł, błędnie wydawało mi się, że to książka tylko o przyjaźni. Hanna Rydlewska wykonała kawał dobrej roboty. Na 259 stronach rozłożyła na czynniki pierwsze nie tylko samo zjawisko przyjaźni. Dziennikarka od początku do końca opisała po prostu mechanizmy związków międzyludzkich, tego jak i dlaczego je tworzymy, albo unikamy ich. Bo przecież problemy i kwestie występujące w przyjaźni spotykamy też i w miłości, i w relacjach z rodzicami, braćmi, siostrami.

Dla niejednej osoby książka Rydlewskiej będzie swoistym lustrem. Lustrem relacji jakie tworzymy z ludźmi. I niejednej osobie poukłada związki w życiu, a jeśli nie związki, to sposób patrzenia na nie. Napisana lekkim, przystępnym dla czytelnika językiem. Nie mamy tu do czynienia z naukowym bełkotem, który trudno zrozumieć. Czytając „Po prostu przyjaźń”, czytelnik ma wrażenie, że uczestniczy w partnerskich rozważaniach, prowadzonych przy dobrej kawie. Polecam tym wszystkim, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej o ludziach z własnego otoczenia, ale też (a może głównie), o sobie.