Kosmitka | Autor: Manuela Gretkowska

Autobiograficzna opowieść odkrywająca nieznane światy polityki, duchowości i rodzinnej codzienności. Paradoksy, komiczne sytuacje, łączenie wysokiej kultury z bieżączką są żywiołem Gretkowskiej. W poprzednich dziennikach: "Polce", "Europejce" i "Obywatelce" zmagała się z absurdami polskości. Wygląda na to, że tym razem nasza rzeczywistość wyrzuca ją w kosmos.

Nie jestem jakąś wielką fanką Manueli Gretkowskiej. Do czytania jej książek zostałam poniekąd zmuszona na studiach. Wertowane na szybko niespecjalnie przypadły mi do gustu. Dopiero po jakimś czasie doszłam do wniosku, że w sumie nie taka straszna Gretkowska jak ją malują. Czy udało mi się odlecieć z nią teraz w kosmos?

Dość długo nie zgadzałam się ze światopoglądem tej pisarki. Uważałam, że spadła z księżyca. Wszystko zmieniło się, gdy dorosłam i zrozumiałam, co właściwie chce mi powiedzieć. Po kilku latach doszłyśmy do porozumienia i muszę powiedzieć, że Kosmitka przypadła mi do gustu. Nie będę streszczać tej powieści, nie ma to większego sensu. Jeśli chcecie dowiedzieć się, o czym pisała Gretkowska, przeczytajcie książkę. Nie jest obszerna i połyka się ją niemal w całości.

Autorka Kosmitki porusza w swojej autobiografii bardzo ważne kwestie związane z naszym społeczeństwem. Kobieta jest feministką. Dopóki nie zrozumiałam, czym właściwie jest feminizm, każdą kobietę, która określała się tym mianem, uważałam za nieco oderwaną od rzeczywistości. Dziś zupełnie inaczej do tego podchodzę. Gretkowska przypomniała sprawę matki Madzi z Sosnowca. Opowiadając o niej, użyła mocnych słów. Na początku się z nimi nie zgodziłam, ale potem doszłam do wniosku, że właściwie kobieta ma rację. Żyjemy w społeczeństwie, w którym ludzie bardzo lubią rządzić przyszłymi i obecnymi matkami. Możecie mnie za to spalić na stosie, droga wolna, ale uważam, że kobieta powinna sama decydować o swoim brzuchu. O tym też w Kosmitce mówi Manuela Gretkowska. I w tej kwestii stoję za nią murem.

Podejrzewam, że wiele osób, które nie znają wcześniejszej twórczości autorki, padnie na zawał mniej więcej po dotarciu do ¼ książki. Manuela Gretkowska nie jest pisarką dla każdego. Wydaje mi się, że to osoba z tego typu, który albo się lubi, albo wręcz przeciwnie. Do niej nie można podchodzić obojętnie. Ja kiedyś unikałam jej jak ognia. Dziś zmieniłam zdanie na jej temat. Co prawda w Kosmitce nieco zabrakło mi dawnego pazura pisarki, ale uważam, że to całkiem niezła lektura. Parę razy zakrywałam się poduszką, żeby mój śmiech słyszało jak najmniej osób. Zdarzył mi się również śmiech przez łzy, gdy autorka pisała o tym, co dzieje się w naszym społeczeństwie. Uderza w sedno i trudno nie przyznać jej racji. Żałuję tylko tego, że Kosmitka była taka krótka. Chętnie dłużej zostałabym z Gretkowską.

Moim zdaniem do książek tej autorki trzeba dorosnąć. Przeżyłam to na własnej skórze. Jeszcze parę lat temu najzwyczajniej w świecie jej nie rozumiałam. Nie wiem, czy nastoletnie czytelniczki będą w stanie ogarnąć to, o czym mówi Gretkowska. Może lepiej, żeby trochę poczekały. Dojrzałe panie i wielbicielki tej pisarki nie powinny mieć większego problemu z lekturą. Nie wspomniałam o mężczyznach jako o potencjalnych odbiorcach. Nie wiem, czy panowie będą chcieli przeczytać tę książkę. Nie to, że im bronię, ale czy znajdą coś dla siebie? Chyba będą musieli się o tym sami przekonać.