Córeczka Tatusia | Autor: Cathy Glass

Cathy Glass poznałam już kilka lat temu sięgając po jej książkę Skrzywdzona, która zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, wzbudziła wiele emocji. Od tamtej pory coraz częściej rozglądałam się za innymi jej tytułami, aż w końcu zainteresowałam się serią „Historie Prawdziwe”, dzięki której kilka tytułów autorki zasiliło moją biblioteczkę. Dziś przychodzę z recenzją Córeczki tatusia, książki, która chyba nie będę oryginalna, ale zrobiła na mnie duże wrażenie.

Małe dzieci w rodzicach widzą cały świat, są oni dla dziecka najważniejsi, i nie zawsze rozumieją postępowania rodziców, nie rozumieją sytuacji gdy rodzic ich krzywdzi czy to emocjonalnie czy to fizycznie, że trzeba się z pomocą zwrócić do obcej osoby, bo takie postępowanie z czasem może prowadzić do tragedii.

Beth trafia pod opiekę Cathy, ponieważ opiekujący się nią ojciec przechodzi załamanie nerwowe. Dziewczynka nie sprawia problemów, i tak naprawdę nie wiadomo o co początkowo może chodzić, dlaczego zabrano ją od ojca za którym bardzo tęskni. Ojciec nazywa dziewczynkę swoją małą księżniczką. Dopiero po czasie Cathy zauważa relacje jakie łączą dziewczynkę z ojcem, a taka sytuacja nie może mieć miejsca. To co zastanawia Cathy to zachowanie dziewczynki wobec ojca. Dziecko jak na 7 lat ubiera się bardzo wyzywająco, maluje, a rozmowy telefoniczne z ojcem wyglądają jak rozmowy zakochanych młodych ludzi. Ktoś nie postawił granicy, i jak to teraz naprawić?

To co początkowy wysuwa się na plan pierwszy poznając tę historię, to klapki na oczach pracownicy socjalnej Jessie, która nie widziała w zachowaniu ojca i córki nic zdrożnego. Dopiero wręcz nagminne ukazywanie problemu przez Cathy pozwoliło jej spojrzeć na to z innej strony. Jednak czy tak naprawdę ona tego nie widziała, czy nie chciała widzieć? Mam wrażenie, że raczej to drugie. Żyjemy w świecie, w którym brakuje nam empatii, zainteresowania innymi, jego problemami. Nie chcemy widzieć zła, które dzieje się obok nas, a notoryczny płacz dziecka za ścianą próbujemy zagłuszyć pogłaśniając telewizor. Na szczęście to się zmienia, przynajmniej próbujemy pomagać słabszym, wyciągami do nich rękę.

Ojciec Beth od samego początku mi się nie spodobał, nie potrafił odróżnić dobra od zła, nie potrafił postawić granicy zachowań jaka powinna występować pomiędzy rodzicem a dzieckiem. Jednak z czasem jak coraz bardziej zaczęłam się zgłębiać w lekturę , stwierdziłam, że jednak jest mi go tak zwyczajnie szkoda. On się po prostu pogubił, nikt mu nie powiedział jak ma postępować, i mam wrażenie, że tę granicę jako pierwsza naruszyła właśnie Beth.

Cathy Glass wraz ze swoim mężem prowadzą rodzinę zastępczą dla krzywdzonych dzieci. Już po lekturze Skrzywdzonej, wiedziałam, że autorka znajdzie swoje zaszczytne miejsce w mojej biblioteczce. To jak pisze, jakim językiem się posługuje, prawda wyzierająca z każdej kartki, i ta tragedia jaką przechodzą dzieci, to z czym muszą się zmagać, trauma jaką przechodzą jest nad wyraz prawdziwe. Cathy Glass pisze prawdę, nie owija w bawełnę, nie oszczędza czytelnika delikatnymi opisami tego co dzieje się z dziećmi. Za każdym razem pojawiają się łzy, łzy rozpaczy, niezrozumienia, jak można tak postępować z bezbronną istotą, pojawia się również wściekłość na tego kata, który najczęściej jest rodzicem.

Jeśli nie mieliście okazji poznać jeszcze twórczości Cathy Glass to polecam serdecznie, ale ostrzegam, nie będzie łatwo. Nie raz będziecie mieli ochotę odłożyć książkę na półkę i do niej nie wrócić, aby więcej nie czytać o cierpieniu dziecka, jednak będzie coś co was będzie do książki ciągnęło. A mianowicie, czy Cathy i tym razem się udało uspokoić emocje dziecka, pozwolić mu ponownie zaufać dorosłemu.

Cathy Glass to pisząca pod pseudonimem brytyjska autorka bestsellerów. Od ponad dwudziestu pięciu lat prowadzi rodzinę zastępczą. Ma troje własnych dzieci, a w swoim dorobku pisarskim ponad dwadzieścia ściskających serce historii skrzywdzonych dzieci.