Zegarmistrz Światła Tadeusz Woźniak W Rozmowie Z Witoldem Górką | Autor: Witold Górka

„A kiedy przyjdzie także po mnie, Zegarmistrz Światła purpurowy, by mi zabełtać błękit w głowie, to będę jasny i gotowy”. Podejrzewam, że słowa tej piosenki zna większość Polaków. Zwłaszcza tych w średnim wieku. Tadeusza Woźniaka chyba nie trzeba nikomu specjalnie przedstawiać. Jego muzyka uświetniła wiele sztuk teatralnych i była wielokrotnie nagradzana. Rok temu minęło 50 lat od dnia, w którym artysta zadebiutował na scenie. O czym opowiedział Witoldowi Górce?

Tadeusz Woźniak wspomina o swojej twórczości, postrzeganiu świata, rodzinie, przyjaciołach, muzykach, poetach, reżyserach teatralnych i aktorach, o nagrywaniu płyt, tworzeniu muzyki teatralnej. Mówi o sprawach prywatnych, nierzadko trudnych, jak stosunek do religii czy związki z alkoholem i marihuaną. Artysta opowiada także swoich szkolnych przygodach. Był niespokojnym duchem i z trudnością potrafił usiedzieć na jednym miejscu. Tadeusz Woźniak nie zapomina również o synach. Najmłodszy z nich, Filip, urodził się z Zespołem Downa. Woźniakowie do rozwiązania nie mieli pojęcia o tym, że ich dziecko będzie wymagało specjalnej troski. Jak wygląda wychowanie takiego chłopca? Przekonacie się o tym, czytając tę publikację.

Nie jestem jakąś wielką fanką Tadeusza Woźniaka. Z jego muzyką zapoznałam się za pośrednictwem mamy, która zna wszystkie jego piosenki. Siłą rzeczy więc musiałam się z nimi zetknąć, choć potrafiłabym zaśpiewać w porywach szaleństwa dwie czy trzy. Dlaczego więc sięgnęłam po książkę? przede wszystkim dlatego, że lubię czytać wywiady. Sama czasem takowe popełniam, w prasie specjalistycznej co prawda, ale też się liczy. Patrząc na to, jak robią to inni, uczę się czegoś nowego. Między Witoldem Górką i Tadeuszem Woźniakiem nawiązała się nić porozumienia. Czytałam rozmowę dwóch dobrych znajomych, a nie wywiad. Zarówno pytania, jak i odpowiedzi były bardzo naturalne. Nie miałam wrażenia, że którykolwiek z panów zachowuje się sztucznie. Właśnie w taki sposób powinny być przeprowadzane wartościowe wywiady. Całość uzupełniły zdjęcia Tadeusza Woźniaka i jego bliskich. Dzięki nim parę razy przeniosłam się w czasie i zobaczyłam między innymi to, jak artysta wyglądał w młodości.

Publikacja przypadła mi do gustu, choć bardziej niż mnie, spodobała się mojej mamie. Ona dorastała na piosenkach Tadeusza Woźniaka i jej ten artysta jest zdecydowanie bliższy. Co prawda prawie padła na zawał, gdy przeczytała to, co powiedział na temat marihuany, ale poza tym nie miała większych zastrzeżeń. Jak widzicie, Woźniak nie boi się poruszać trudnych tematów, takich jak legalizacja marihuany, która według niego ma właściwości lecznicze i nie powinno się zakazywać jej używania. Podejrzewam, że wielu jego fanów zaskoczy to wyznanie, choć z drugiej strony mogę się w tej kwestii mylić.

Myślę, że jeszcze kiedyś powrócę do tego wywiadu. Jest nie tylko perfekcyjnie przeprowadzony, ale ma swój klimat. Bardzo przyjemnie się go czytało. Spędziłam z nim wieczór i nie żałuję ani jednej chwili. Tadeusz Woźniak to niezwykły człowiek. Zrobił karierę, lecz nie poprzestawiało mu to klepek w głowie. Nadal pozostaje po prostu sobą. Unika niepotrzebnego rozgłosu i pozowania na „ściankach”. Szkoda, że takie pokolenie artystów zaczyna powoli odchodzić w zapomnienie. Patrząc na to, co teraz jest promowane, można złapać się za głowę.

To idealna propozycja zwłaszcza dla osób, które tak jak moja mama dorastały na piosenkach Tadeusza Woźniaka, choć i młodsi czytelnicy znajdą tu coś dla siebie.