Czarci Krąg | Autor: Iwona Banach

Przyznam, że z trudem odnajduję się w powieściach komediowych, choć bardzo je lubię. Uwielbiam komedie kryminalne typu seria o Stephanie Plum. Tym samym wiem, że lubię takie powieści, choć nie każde poczucie humoru mi odpowiada. Nie jestem typowym śmieszkiem, trudno mnie rozśmieszyć. Rzadko chichoczę nad książką czy filmem. Coś naprawdę mocno musi wpasowywać się w mój gust, bym się śmiała. Co nie przeszkadza mi w poszukiwaniu czegoś równie dobrego jak cykl Evanovich o Śliweczce. Czy prosto jest trafić w czyjeś poczucie humoru? Bynajmniej. Tym samym podziwiam autorów, którzy próbują, mimo że nie zawsze są ze mną kompatybilni.

Iwona Banach pochodzi z Bolesławca, miasta znanego z ceramiki. Jest z nim wyjątkowo związana. Studiowała filologię romańską oraz resocjalizację. Określa siebie jako językowca. Mimo że jest to forma poprawna, to bliskość świąt sprawiła, że językowiec nieuchronnie przywodził mi na myśl makowca. Wydała już bardzo wiele powieści m.in. „Chwast”, „Pokonać strach”, „Pocałunek fauna”, „Szczęśliwy pech”, „Klątwa utopców”, „Lokator do wynajęcia”. Oprócz tego uznaje się za opiekuńczą matkę, dobrze odnajduje się pośród nowoczesnej technologii, sprawnie posługuje się komputerem, co zarazem jest jej pasją. Oprócz tego jest tłumaczką z francuskiego i włoskiego. „Poszukuje wciąż nowych wyzwań. Nadal marzy”. Tak sama autorka się prezentuje. Czy z „Czarciego kręgu” wynika, że pani Iwona Banach jest językowcem? O tym zaraz.

„Czarci krąg” to rzekome połączenie kilku gatunków literackich. Czy komedia kryminalna jest aż tak nowatorskim gatunkiem literackim? Nie sądzę. Autorka obiecuje pełną temperamentu, wciągającą opowieść. Czarny humor i wartka akcja gwarantuje dobrą zabawę. Czy zgadzam się z tymi stwierdzeniami? Owszem. Niewątpliwie, książka posiada wyjątkowo szybką akcję i trudno się nudzić. Temperamentna to również doskonały przymiotnik do określania fabuły „Czarciego kręgu”.

Główną bohaterką jest Hanka, która pracuje jako detektyw w biurze matrymonialnym. Pewnego dnia otrzymuje specjalne zadanie od swojej szefowej. Ma pojechać do małego miasteczka o nazwie Zagubin, by przeprowadzić tam śledztwo. Z jednej strony ma sprawdzić, czy nowy adorator matki szefowej jest faktycznie tak idealny, na jakiego wygląda. Z drugiej ma rozwikłać wampirzą sprawę. W tej małej mieścinie odnaleziono szkielet pogrzebany jak wampir. Mieszkańców ogarnia blady strach i ceny czosnku szybują w kosmos. Ale, jak to zwykle bywa z szaleństwem, jedni się boją, a inni na tym zarabiają. Co bardziej przedsiębiorczy mieszkańcy organizują Wampiriadę. Głównymi prowodyrami całej intrygi są zezowaty pies, szalony profesor ufologii, Hanka i policjant Maciek.

Do tej powieści odnosi się moje ulubione stwierdzenie: biegunka pomysłów. Autorka chciała zawrzeć w niej bardzo wiele, tym samym stworzyła groch z kapustą bez sensu i logiki. Akcja była ZBYT szybka, tak że trudno było się zorientować, co się dzieje. Nie mogłam poznać bohaterów przez to, ale także dlatego że postaci było zbyt wiele i spora część nie pełniła żadnej funkcji fabularnej.

Język tekstu jest poprawny, a żarty początkowo mnie nawet lekko bawiły. Niestety, z każdą stroną mój entuzjazm malał i byłam zmęczona pędzącą akcją i obfitością bohaterów. Nie odpowiada mi taki tryb narracji, a poczucie humoru było po prostu „nie moje”. A to wszystko nie znaczy, że Wam również się nie spodoba. Jeśli lubicie pędzącą akcję i gagi sytuacyjne. Polecam.