Oddech Śmierci | Autor: Joanna Bagrij

„W mieście grasuje seryjny morderca. Działa w sposób wyrafinowany i bezwzględny. Nie pozostawia żadnych śladów oprócz symbolicznych znaków i tajemniczych informacji. Ambitni, ale nie zawsze działający zgodnie z prawem policjanci z wydziału kryminalnego prowadzą intensywne śledztwo, jednak sprawca wciąż ich przechytrza, a potencjalni podejrzani wymykają się z braku dowodów. Czy uda się zapobiec kolejnym ofiarom i w porę schwytać zabójcę?” – Pani M. nie mogła przejść obojętnie od książki, która ma taki opis. Jakie są moje wrażenia po lekturze?

Oddech śmierci to literacki debiut Joanny Bagrij. Okładka, podobnie jak zaserwowany przez wydawcę opis, przykuwają uwagę. Zwłaszcza tak żądnej krwi czytelniczki jak ja. Jestem jednak bardzo wybredną bestią i niełatwo zaspokoić moje wymagania względem powieści ze zbrodnią w tle. Ta powieść na szczęście przypadła mi do gustu. Moim zdaniem autorka bardzo dobrze rozpoczęła swoją literacką przygodę.

W moich oczach sporo zyskali wykreowani tu policjanci. Coraz częściej spotykam się po prostu z dupkami, którzy pracują w tym fachu. Nie powiem, że ci byli święci, bo zdarzało im się dążyć do celu po trupach, ale robili to w słusznej sprawie, a nie tylko po to, żeby pokazać, że są fajni, bo mają odznakę i spluwę. Nie zgrywali twardzieli, szanowali swoją pracę. Niewielu takowych się ostało. Przynajmniej w tej literaturze, z jaką ja mam do czynienia.
Nie można narzekać na nudę. W powieści dzieje się sporo. Pojawiają się także niespodziewane zwroty akcji. Autorka parę razy wywiodła mnie w pole wtedy, gdy już myślałam, że wiem wszystko. Takie powieści lubię. Nie ma nic gorszego od przewidywalnego kryminału. Cieszę się, że autorka też jest tego zdania.

Joanna Bagrij dobrze wiedziała, co chce oddać w ręce czytelników. W sumie nie znalazłam ani jednej rzeczy, do której mogłabym się przyczepić. Bohaterowie byli dopracowani, charakterystyczni i nie bardzo potrafię ich do kogokolwiek porównać. Fabuła była dopieszczona w każdym, nawet najmniejszym szczególe. Wszystko miało ręce i nogi. Wiedziałam co i dlaczego się dzieje. Nie było ani chwili, gdy zastanawiałam się, co właściwie się stało i zdesperowana wracałam do poprzedniej strony, żeby przekonać się, co przespałam. Każda zagadka, jaka pojawiła się w powieści, została rozwiązana, nie musiałam więc niczego się domyślać. Autorka spisała się na medal.

Bardzo długo nie czytałam kryminałów naszych autorów. Zdecydowanie czegoś im brakowało. Przeważnie były do bólu przewidywalne, a bohaterowie... no cóż, niespecjalnie zapadali w pamięć i często bywali przewidywalni. Dopiero niedawno zaczęłam się przekonywać, że to, co polskie wcale nie jest takie złe i ogromnie cieszę się, że mogłam przeczytać Oddech śmierci. Uzupełnił lukę w polskiej literaturze kryminalnej. Mam nadzieję, że autorka nie porzuci pisania i niedługo będę mogła przeczytać jej kolejną powieść. Najlepiej kryminał utrzymany w podobnym klimacie.

Książka jest mocna, wyprowadza czytelnika w pole i potrafi utrzymać go w niepewności. Moja żądza krwi została zaspokojona. Z chęcią kiedyś poczuję po raz kolejny Oddech śmierci na swojej szyi. Jeśli szukacie dobrej powieści ze zbrodnią w tle, polecam właśnie tę pozycję. Powinna spełnić wasze oczekiwania. To naprawdę bardzo udany literacki debiut. Takich autorów nam potrzeba. Życzę Joannie Bargij kolejnych pomysłów na powieść i z niecierpliwością będę czekać na kolejną.