Troja Tom 3 Upadek Królów | Autor: Dawid GemmellStella Gemmel

Po wydarzeniach opisanych w poprzednim, drugim tomie przygodowej serii Dawida Gemmella Troja, czytelnik otrzymał jej ostatnią część, kontynuujący rozpoczęte wcześniej wątki Upadek królów. Dawid Gemmell przyzwyczaił już zwolenników jego pióra do obszernych, obfitujących w liczne zwroty akcji i misternie tkaną fabułę powieści, których lektura potrafi dać naprawdę sporo przyjemności. Nie inaczej jest z cyklem Troja – czytając go część po części, nie sposób nie dostrzec profesjonalizmu tego pisarza i nie dać porwać się kreowanym przez jego płodną wyobraźnię opowieściom.

Jakiś czas temu czytałem i recenzowałem drugi tom Troi, Tarczę gromu. Wiem już więc, z jakim rozmachem i finezją Dawid Gemmell snuje swoje historie, dzięki czemu do lektury tomu trzeciego i ostatniego podszedłem z dość wysokimi wymaganiami. Tym bardziej, że z grubsza wiedziałem już, w jakim kierunku zmierzają opisywane przez Gemmella wydarzenia.

W Upadku królów spotkamy się z krwawą, pełną poświęceń i heroizmu walką. Pod wodzą bezwzględnego, żądnego krwi wodza Agamemnona armie sprzymierzonych zachodnich królów przybyły pod Troję. Cienie przepowiedni unoszą się nad wyborami i czynami bohaterów i nie jest pewne, czy waleczność Achillesa ani męstwo Hektora odniosą tym razem pożądany skutek. Ani zwykli ludzie, ani bohaterowie mogą nie podołać tak licznemu i potężnemu wrogowi w długiej i krwawej walce o Złote Miasto.

Król Priam, utrzymujący do tej pory pokój, musi stawić czoła najeźdźcy potężnemu i bardzo trudnemu do odparcia. Walczy dla niego syn Hektora, jeden z najpotężniejszych bohaterów, dowodzący zastępem jeźdźców, dwaj dezerterzy z Myken, Kalliades i Banokles, których waleczność jest powszechnie znana, a na morzu czuwa Heliakon, Pan Srebrnego łuku. Niestety siły, którym przewodzi król Priam, mogą okazać się niewystarczające do odparcia zmasowanego, potężnego ataku wojsk Agamnemnona.

Jak to zwykle bywa w powieściach Dawida Gemmella, plastyczność opisywanych walk jest wręcz zadziwiająca, a czytelnikowi trudno oderwać się od lektury Upadku królów. Walki, spiski, zdrady, zwroty akcji i zależności między bohaterami sprawiają, że pomimo całkiem sporej objętości pochłaniamy ostatnią część Troi błyskawicznie. Kreacje bohaterów powieści (całego cyklu zresztą, jego wszystkich trzech tomów) również zasługują na pochwałę: nie znajdziemy w Troi postaci płaskich i mało ciekawych, każda z nich nie jest także ani do końca biała, ani czarna. Bohaterowie gemmellowscy to ludzie z krwi i kości, z wadami i zaletami, a także cechami i umiejętnościami, które stanowią o ich indywidualizmie. Nie sposób nie zwrócić uwagi na fakt, z jaką starannością autor wykreował bohaterów Troi – wydaje się, że w staranne odmalowanie sylwetek postaci Dawid Gemmell nie włożył wcale mniej pracy, niż w oddanie przemyślanej, świetnie opisanej fabuły.

Upadek królów wieńczy trylogię, zamyka ją przed czytelnikiem i po skończonej lekturze trzeciego tomu Troi zdajemy sobie sprawę, że pomimo niebagatelnej objętości wszystkich jej części odczuwamy... niedosyt. Nie chcemy wychodzić ze świata Gemmella ani przestawać śledzić losów dobrze już poznanych, lubianych bohaterów, lecz docieramy do końca opisywanych przez autora wydarzeń, więc nie mamy, niestety, wyjścia. Na szczęście jednak, za jakiś czas, gdy szczegóły fabularne zatrą się nieco w naszej czytelniczej pamięci, będziemy mogli do Troi wrócić i jeszcze raz zagłębić się w nietuzinkową historię Gemmella.

Upadek królów będzie, oczywiście, lekturą obowiązkową dla tych czytelników, którzy przeczytali dwie poprzednie części trylogii – to nie ulega wątpliwości. Natomiast wszystkich pozostałych zachęcam do sięgnięcia po tom pierwszy Troi i zanurzenia się w pełną heroizmu i przygód opowieść Gemmella. Bez wątpienia będziecie chcieli więcej.