Dziewczyna Do Wszystkiego | Autor: Charlotte Roche

Dla wszystkich fanatyków muzycznych obrazków nadawanych przez stacje w rodzaju VIVA w latach dziewięćdziesiątych Charlotte Roche będzie przede wszystkim barwną charyzmatyczną prezenterką prowadzącą audycje z mocniejszą i mroczniejszą muzyką. Zapewne zaskoczył ich jej prozatorski debiut, który ukazał w 2008 roku i sporo namieszała tym razem na literackiej scenie. Rzecz nosiła tytuł „Wilgotne miejsca” i podobnie jak wydane parę lat później „Modlitwy waginy” stałą się zarzewiem wielu obyczajowych skandali, ale zdobyła też sporo prestiżowych nagród. Młoda autorka (rocznik 1968) przez jednych opluwana i wyzywana od infantylnych zboczonych grafomanek, przez drugich wychwalana i stawiana obok takich postaci jak Erica Jong autorka „Strachu przed lataniem”, czy Philip Roth autor „Kompleksu Portnoy’a”.

Obie wspomniane powieści Roche zostały z sukcesem zekranizowane, teraz doczekały się swojej literackiej kontynuacji w postaci „Dziewczyny do wszystkiego”. Zarówno sama autorka, jak i stworzona przez nią literacka postać, próbuje odnaleźć się w rzekomo dojrzałym trzydziestoletnim życiu. Ma dom na przedmieściach, dobrze zarabiającego męża, kilku miesięczne dziecko i udaje, że nadaje się do bycia typową przedstawicielką klasy średniej. Jak się jednak okaże wciąż w głębi duszy jest tą samą zagubioną, roztrzęsioną emocjonalnie nastolatką, z której fascynacjami i frustracjami mieli do czynienia czytelnicy poprzednich powieście Roche.

Punktem wyjście jest moment, gdy mąż bohaterki postanowi zatrudnić pomoc domową. Znajduje ogłoszenie studentki, która sama siebie określa mianem dziewczyny do wszystkiego. I kiedy wydaje się, że oto za chwilę wejdziemy w znajomy schemat, gdzie pan domu zostaje uwiedziony przez opiekunkę – nimfetkę, bohaterka podejmuje kroki, by samemu uwieść dziewczynę. Misterny plan, knuty między kolejnym odcinkiem któregoś z ulubionych seriali zakrapianym morzem alkoholu staje się osią dramatyczną tej powieści. Przyglądając się poszczególnym etapom niecnego planu lubieżnej housewife, możemy dość dokładne ją poznać i zapewne każdemu, najbardziej nawet empatycznemu czytelnikowi, z łatwością przyjdzie zapałać do niej niechęcią. Oto rozpieszczona, pusta panienka, której zachciało się zabawy w dorosłość, ale skoro trzeba użerać się z wiecznie płaczącym, głodnym i generalnie upierdliwym dzieckiem, znosić humory męża, gościć jego rodzinę i pilnować porządku w domu, to jednak okazuje się za dużo dla takiej wyzwolonej i nowoczesnej kobiety jak Christine. Zabawa z konwencjami, jakiej dopuszcza się Roche faktycznie wypada całkiem zgrabnie. Dajemy się uwieść podobnie jak tytułowa dziewczyna od wszystkiego, łatwo przychodzi nam ocenianie bohaterki, tym bardziej, że praktycznie na każdym kroku obnaża ona przed czytelnikiem swoją niedojrzałość, emocjonalne rozchwianie, infantylny lęk przed dorosłością i zwyczajny prostacki narcyzm. Czytelnik skupiając się na zmierzającym do szczęśliwego w mniemaniu Christine finału, bawiony co rusz to nowym pikantnym fajerwerkiem obyczajowym, traci czujność, daje się ponieść zabawie i nie jest zbytnio skory, by próbować dociec co sprawiło, że bohaterka znalazła się tym właśnie punkcie, skąd jej ciągłe ucieczki w alkohol i narkotyki, dlaczego boi się latać i dlaczego tak wzburzyła ją widokówka od rodziców. Im bardziej potraktujemy tę powieść jak frywolną ramotkę z pikantnymi momentami, tym bardziej zaskoczy nas twist w finale. Scena, którą zwieńcza swą książkę Roche jest jak cios kastetem w roześmianą twarz odurzonego dopalaczami imprezowicza. Ot bowiem upojne bachanalia zastąpione zostaną twardą psychoterapią, a sceneria kolorowego teledysku zmieni się w dekoracje rodem z „American Psycho” Ellisa.

„Dziewczyna do wszystkiego” nie jest dziełem wybitnym, ale z pewnością stanowi ciekawą diagnozę traum, z jakimi borykają się współcześni trzydziestolatkowie.